นางร้ายกำลังจะพ่ายแพ้(เจ็บปวด)

นอกห้อง..

" พิมพ์ฟังผมก่อน" ร่างสูงวิ่งตามเธอไปก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องน้ำ...

หมับ! มือใหญ่ของเขาจับลงที่แขนของเธอ...

" พิมพ์ฟังผมก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ" ภูริพัฒน์จับแขนเธอไว้แน่น

"พิมพ์ยังต้องฟังอะไรอีกคะ คุณหลอกพิมพ์มาตลอด คุณไม่เคยบอกพิมพ์เลย" พิมรดายกมืออีกข้างขึ้นเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด..

"พิมพ์ผมขอโทษ ที่ผมไม่เคยบอกก็เพราะผมไม่เคยคิดอะไรกับเด็กนั่น ผมรักคุณนะพิมพ์คุณต้องเชื่อใจผม" ความจริงเขาก็ตั้งใจจะบอกเธอมาสักพักแล้วแต่เขายังหาจังหวะไม่ได้ และเขาก็ไม่เคยคิดอะไรกับเหอผิงมากกว่าคำว่าน้องสาว...

"รักพิมพ์งั้นหรอ คนรักกันเขาทำกันอย่างนี้ใช่ไหมคะ คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วคุณไม่คิดที่จะบอกพิมพ์ก่อนเลย" ร่างบางร้องไห้ตัวสั่นจนเขาต้องดึงตัวเธอเข้ามา กอดไว้

"พิมพ์ ทั้งหมดมันเป็นแค่การหมั้นของผู้ใหญ่ ผมไม่เคยคิดจริงจัง ผมไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้น พิมพ์ต้องเชื่อผม" ร่างสูงยืนกอดปลอบเธอ เธอคือผู้หญิงที่เขารัก เขากำลังทำให้เธอเสียใจ...

.........

กึก..

สองเท้าเล็กที่กำลังก้าวตามไปหยุดยืนอยู่กับที่อย่างกะทันหัน เธอยืนแอบอยู่ข้างกำแพงตัวสั่นขาอ่อนแรงจนแทบยืนต่อไหมไหว...เฮียภูบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าไม่ได้รักเธอ ไม่ได้รักเธอ เฮียรักผู้หญิงคนนั้น หากเป็นทุกครั้งที่เฮียกำลังอยู่กับผู้หญิงอื่นเธอคงกรีดร้องโวยแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง เธอเหมือนถูกเอามีดมากรีดแล้วควักหัวใจออกมา.. เธอรักเฮียภูสุดหัวใจแต่เฮียกลับตอบแทนเธอด้วยการไปรักผู้หญิงคนอื่น มันเจ็บที่สุดก็คือตอนที่เฮียพูดต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นว่าไม่ได้รักเธอ...

"ฮือๆ.. ฮือๆๆ.. เฮีย.. ใจร้าย ฮือๆ" ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งร้องไห้ออกไปมันไม่เหมือนกับทุกครั้ง เธอไม่มีแรงแม้แต่จะไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้น หากเป็นผู้หญิงอื่นเธอคงพุ่งเข้าไปจิกหัวตบเหมือนเป็นคนบ้า แต่คราวนี้ความเจ็บมันไม่เหมือนทุกครั้ง..มันรุนแรงจนเธอไม่อยากรักเฮียภูแล้ว เธอไม่อยากรักแล้ว..แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้....

ร่างบางวิ่งออกมาจากลิฟต์

"คุณผิงสวัสดีค่ะ อ้าวคุณผิงคะ" พนักงานสาวข้างล่างเองก็ตกใจที่เห็นสภาพคุณหนูไฮโซวิ่งร้องไห้ออกไปอย่างหมดสภาพ...สายตาหลายคู่ที่มองเธอแทบไม่มีใครสงสารเธอเลยเพราะวีรกรรมที่เธอเคยสร้างไว้...

คุณหนูเหอผิงผู้เย่อหยิ่งวิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหมดสภาพ...

เหอผิงวิ่งออกมาจากบริษัทด้วยความเจ็บปวดสองมือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด...

ตุบ! เธอชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของเฮียหวังพอดี

"อ้าว! ผิงเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" เฮียหวังกำลังจะเดินเข้าบริษัทก็ต้องตกใจที่ร่างเล็กวิ่งมาชน..

"เฮีย.. หวัง ฮือๆ.. เฮียหวังช่วยผิงด้วย" ร่างบางโผล่เข้ากอดพี่ชายอีกคน..ตอนนี้เธอกำลังอ่อนแอมากหมดสภาพนางร้ายผู้เย่อหยิ่ง

"ช่วยอะไร แล้วร้องไห้ทำไม" ธนัตถ์กิตติ์กอดปลอบร่างบาง เธอยังคงนิ่งเงียบ " เข้าไปคุยข้างในไป" เฮียหวังผละออกแล้วจะให้เหอผิงเดินตามไปข้างใน

"ไม่เอา.. ผิงไม่เข้า ผิงจะกลับบ้าน" เหอผิงเบี่ยงตัวเดินหลบออกไป

"เดี๋ยวเฮียไปส่ง" เขาพอเดาออกอาการนี้ทะเลาะกับเฮียภูอีกตามเคย แต่รอบนี้น่าจะหนักถึงกับร้องไห้ออกมา

ภายในรถ...

เหอผิงนั่งเงียบ.. เฮียหวังขับรถไปก็หันมองเธอตลอด...

"เฮียหวัง ผิงขอถามอะไรหน่อยสิ" ใบหน้าเล็กยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"อือ..ถามได้"

"ผู้ชายชอบผู้หญิงแบบไหน" คงถึงเวลาที่เธอต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง..เธอก็ว่าเธอสวยแซ่บแล้วนะ ใครๆก็บอกว่าเธอสวยอยากได้เธอเป็นแฟนทั้งนั้นมีแต่เฮียภูที่ตาบอด...

"อืม..ผู้ชายแต่ละคนชอบไม่เหมือนกันหรอกนะ แต่ถ้าเป็นเฮียก็ชอบแบบน่ารักๆเป็นตัวของตัวเอง.. สดใสร่าเริง"

" แล้วถ้าอย่างเฮียภูละ" เธออยากฟังของเฮียภูไม่ใช่เฮียหวัง...

"อย่างเฮียภูก็คง.. สวย เรียบร้อยพูดน้อยอ่อนหวาน ไม่เสียงแหลมไม่จู้จี้จุกจิกขี้โวยวาย ไม่เอาแต่ใจไม่ใช้อารมณ์"

" พอๆเลย เฮียหวัง.. ผิงไม่อยากฟังแล้ว" ที่เฮียหวังพูดมาเธอไม่มีสักอย่าง ตรงข้ามกับที่เฮียภูชอบทั้งหมดเลย...ถึงจะขัดใจตัวเองแต่ถูกใจเฮียภูก็เอาวะลองดู..ยังไงเธอก็ไม่มีทางยอมแพ้ยัยเลขาหน้าจืดนั่น...เธอว่าเธอสวยกว่าตั้งเยอะ

ถึงบ้าน...

" ขอบคุณนะคะ เฮียหวังที่มาส่ง น้องผิง" ว่าแล้วผิงก็เริ่มบทคนดี...

"ผีเข้าป่าว" เฮียหวังพูดขึ้นอย่าง งงๆ เดี๋ยวนี้รู้จักพูดเพราะๆ...

"เชอะ" ลงจากรถสะบัด มาว่าเธอผีเข้าได้ไง..

ภายในห้องเหอผิงลื้อเสื้อผ้าออกมาจนหมดตู้ สีแดงคือสีที่เธอชอบแต่เธอกำลังจะโละออก..

" สงสัยต้องไปซื้อชุดใหม่ทั้งหมด" เมื่อต้องเปลี่ยนแล้วมันต้องเปลี่ยนให้สุด..เสียใจได้แต่ก็ต้องเดินหน้าต่อ ผิงต้องได้หัวใจเฮียภูกลับคืนมาให้ได้ และเมื่อวันนั้นมาถึงผิงจะทำให้เฮียลืมผู้หญิงทุกคนเลยคอยดู

แม้จะเสียใจแต่เธอต้องฟื้นกลับมาให้เร็วเพื่อชัยชนะ.. ถ้าเธออ่อนแอมันก็จะแปลว่าเธอแพ้

เวลาสี่โมงเย็น...

ร่างบางเดินไปหยิบชุดสีขาวที่เฮียภูเลือกให้ ออกมาใส่แล้วเดินลงไปข้างล่างเธอจะไปซื้อของ...

"จะ.. เจ้ผิง ผีเข้าป่าวเนี่ย" เฟยน้องชายเหอผิงถึงกับตาค้าง... ลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้ามาหาพี่สาว "มันใช่ เจ้ผิงหรือป่าววะ หรือว่าตาฝาด" เฟยเดินเข้ามามองพี่สาวใกล้ๆ..

"หยุดมองเดี๋ยวนี้เลยนะเฟย แล้วก็หยุดพูดหยุดคิด พี่ไม่ได้ผีเข้าหรืออะไรทั้งนั้น" เธอรู้สึกอายจนไม่กล้าเดินต่อ น้องชายมองเธอเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด... 

"เจ้ผิงอย่าพึ่งไปไหนนะ เดี๋ยวเฟยมา" เฟยวิ่งขึ้นห้องอาเตี่ย...

" เตี่ยๆมาดูนี่ เจ้ผิงโดนผีเข้า" เตี่ยเฉินเดินตามลูกชายมาอย่าง งงๆ...

" อะไรวะอาเฟย ผีเผออะไรกลางวันแสกๆ" เมื่อเตี่ยได้มาเห็นถึงกับขาอ่อนเกือบตกบันได...

"อาเฟย.. ไปตามชินแสมา.. อาหมวยลูกสาวเตี่ยผีเข้าจริงๆ" อาผิงลูกสาวเตี่ยเปลี่ยนไป มันเป็นไปได้ยังไง

" เตี่ย..ผิงไม่ได้ผีเข้า แล้วนี่ลุงตี๋อยู่ใช่ไหมผิงจะออกไปซื้อของข้างนอก" บ้านนี้เป็นอะไรกันหมดแค่เธอเปลี่ยนมาใส่ชุดสีขาวทำไมต้องใจกันขนาดนั้น..เชอะ หรือว่าชุดนี้มันจะไม่เหมาะกับเธอจริงๆ...แต่ก็ช่างเถอะเธอจะใส่ใครจะทำไม...