บุกถึงบริษัท(ประกาศให้รู้)

"สวัสดีค่ะคุณผิง" พนักงานต้อนรับด้านล่างเดินเข้ามาสวัสดีเธออย่างรู้งานทุกคนที่รู้จักเหอผิงต่างก็กลัวว่าจะตกงาน...เธอเป็นถึงคู่หมั้นเจ้าของบริษัทมีใครบ้างจะไม่เกรงใจ

"คุณภูมาแล้วใช่ไหม" ใบหน้าหวานเชิดขึ้นในขณะที่ถาม ท่าทางเย่อหยิ่งของเหอผิงนั้น ใครเห็นก็ต้องหมั่นไส้...

"มาแล้วค่ะ คุณผิงได้นัดไว้หรือเปล่าคะ"

"ไม่ได้นัด แล้วจะทำไม ถึงไม่ได้นัดฉันก็ขึ้นไปได้ หรือว่าเธอมีปัญหา" บทการพูดของเหอผิงนั้นบทนางร้ายชัดๆ ไม่น่ารักเอาซะเลย ก็อย่างว่าเธอมันนางร้าย

"ปะ.. เปล่าค่ะ เชิญคุณผิงเลยค่ะ" หลังจากที่เหอผิงขึ้นลิฟท์ไปแล้วก็มีเสียงซุบซิบนินทากันหนาหูว่า คู่หมั้นของท่านประธานนั้นเย่อหยิ่ง น่าหมั่นไส้ คำพูด พูดต่อๆ กันไปต่างๆ นานา

ติ่ง!

ชั้น11

ร่างบางเดินนวยนาดเข้าไปยังห้องทำงานของว่าที่คู่หมั้น แต่ก่อนจะได้เข้าไปในห้องเธอก็ได้พบกับเลขาหน้าห้องเจ้าปัญหาที่ไม่ยอมให้เธอเข้าไป...

"เข้าไม่ได้ค่ะ คุณเป็นใครคะได้นัดไว้หรือเปล่า" หญิงสาวร่างบางหน้าตาใสซื่อเอ่ยขึ้นเธอคือเลขาหน้าห้องคนใหม่

"ชั่งกล้าถามว่าฉันเป็นใคร เธอนั่นแหละเป็นใครทำไมถึงมาอยู่ที่โต๊ะเลขาเฮียภู" เหอผิงมองหญิงสาวผู้นี้อย่างสำรวจ หน้าตาคุ้นมาก...ปกติคนที่อยู่หน้าห้องจะเป็นจันทร์ฉาย แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็นใครก็ไม่รู้แถมยังไม่รู้จักเธออีก... 

"ดิฉันเป็นเลขาคนใหม่ของคุณภูค่ะ" เลขาท่าทางเรียบร้อยพูดขึ้น

"อ้อหรอ? แล้วฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเป็นคู่หมั้นคุณภู จำไว้ด้วย" เหอผิงเริ่มจำหญิงสาวตรงหน้าได้รางๆ เหมือนกับผู้หญิงในรูปนั้น หรือว่าจะใช่?

"ค่ะ" เลขาสาวหน้าเจื่อนลง สีหน้าเธอดูทุกข์ใจมาก

"รู้แล้วก็หลบไป แล้วก็อย่ามายุ่งกับเฮียภูของฉันไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่" เหอผิงนึกหมั่นไส้ผู้หญิงอะไรดูบอบบางน่าสงสารคงเรียกคะแนนจากผู้ชายได้เยอะอยู่หรอก แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"มีอะไรหรือเปล่าพิมพ์" น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นใบหน้าหล่อก้มลงเซ็นเอกสารเขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนเพราะคิดว่าเป็นเลขาสาว

" เสียงหวานจังเลยนะคะ เฮียภู" เหอผิงแบะปากหมั่นไส้ถ้ารู้ว่าเป็นเธอมาเฮียคงไม่พูดแบบนี้

"ผะ..ผิง มาได้ไง" น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปในทันที ฟังดูหงุดหงิดๆ

"ทีนี้เสียงแข็งเลยนะคะ ผิงรู้แล้วละค่ะว่าทำไมเฮียถึงไม่กลับบ้านกลับช่อง คลุกอยู่แต่กับที่ทำงานที่แท้ก็มีของดี" จะให้เธอกรี๊ดเกรี้ยวกราดแบบเมื่อหลายวันก่อนก็คงไม่ไหว เจ็บคอยังไม่หาย ขอเป็นนางร้ายที่ใช้บทนางเอก เธอเหนื่อยที่จะต้องใช้พลัง

"ผิง ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไป เฮียยังไม่อยากทะเลาะกับเด็ก" ภูริพัฒน์ตั้งใจทำงานต่อไม่ได้สนใจร่างบางที่เพิ่งเข้ามา

" หาเรื่องอะไรคะ ผิงมาดี แค่อยากจะมาให้กำลังใจเฮีย เฮียจะได้มีกำลังใจทำงาน" เหอผิงเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานอย่างไม่เกรงกลัว เธอกลัวซะที่ไหนล่ะ ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

"เฮียเหนื่อยไหมเดี๋ยวผิงนวดให้" มือเล็กค่อยๆนวดไปตามไหลกว้างผ่านเสื้อสูทชั้นดี.. 

" เฮียไม่ได้เมื่อย" วันนี้มาแปลกแต่เขาจะไม่หลงกลเธอหรอก.. 

"เฮียทำงานทั้งวันทั้งคืนจะไม่เมื่อยได้ยังไงคะ" เธอตั้งใจประชด ที่เฮียภูไม่ยอมกลับบ้านเลย สงสัยจะทำงานทั้งวันทั้งคืนจริงๆ

" ผิงเฮียไม่มีสมาธิ เฮียยังมีงานอีกหลายอย่างต้องทำ" สายตาคู่คมมองไปหน้าประตูด้วยความระแวง เขาเกรงว่าจะมีใครเข้ามา

"ผิงไม่ได้กวนเฮียสักหน่อย ผิงกำลังทำให้เฮียผ่อนคลาย" มือเล็กนวดคลึงแผ่นหลังแกร่งอย่างเบามือเธอตั้งใจยั่วยวนเขา

"นี่มันที่ทำงาน ไม่ใช่ร้านนวดเฮียไม่ชอบ" ถ้าเอาตามความริงมันก็ผ่อนคลายดีแต่เขากลัวว่าจะมีคนที่เขาไม่อยากให้เห็นเข้ามาเจอ.. 

"ที่เฮียไม่มีสมาธิ ผิงว่าไม่ใช่เพราะผิงหรอก เฮียกำลังกลัวอะไร" มือเล็กกดนวดแรงขึ้นตามความโกรธเธอกำลังโกรธมากแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์

"อะ.. โอ้ย เฮียภูอะไรเข้าตาผิงอะ เจ็บไปหมดแล้ว" ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้เพื่อจะให้ชายหนุ่มดูตาให้...

ในระหว่างนั้นเลขาสาวก็เข้ามาเห็นพอดีเธอตั้งใจเข้ามาส่งงาน และเคาะห้องไปหลายครั้งแล้วแต่คนข้างในไม่ได้ยิน..

"ขะ.. ขอโทษค่ะ" เลขาสาวรีบยืนหันหลังเมื่อเห็นภาพทั้งสองกำลังกอดจูบกันในความคิดของเธอ...

"พิมพ์" คนที่พูดขึ้นมาเป็นภูริพัฒน์ "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ" เขาพูดขึ้นแก้ตัว สองมือใหญ่ผลักให้ร่างบางใกล้ตัวออกไป ทำแค่นั้นก็รู้แล้วว่าเขาแคร์ใครมากกว่ากัน

"เฮีย ผิงยังเจ็บอยู่เลย" เธอเจ็บที่ใจไม่ใช่ที่ตาแล้วเมื่อกี้เธอตั้งใจให้เลขาสาวเห็นภาพนั้น แล้วยังไงตอนนี้กลายเป็นเธอต้องมาฟังคำแก้ตัวของคู่รักงั้นหรอ

กรี๊ดอยากจะกรี๊ด...

"นี่ค่ะเอกสาร ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อวางเอกสารลงเลขาสาวก็เดินออกไปสองมือยกขึ้นเหมือนกำลังปาดน้ำตา

" เดี๋ยวสิพิมพ์ อย่าพึ่งไป" ภูริพัฒน์ลุกขึ้นเตรียมจะเดินตามเลขาสาวออกไปแต่ก็ถูกมือเล็กของเหอผิงดึงไว้

"เฮียจะไปไหน ผิงไม่ให้ไป" เหอผิงกอดแขนเขาไว้แน่นเธอเจ็บแต่น้ำตาเธอมันไม่ไหลสักหยดอาจเป็นเพราะเธอร้องไห้จนน้ำตาหมดบ่อแล้ว

"ปล่อยเฮีย" ภูริพัฒน์จับร่างเล็กให้ออกจากแขนของเขา..

"ไม่ปล่อย ผิงไม่ให้เฮียไปหามัน" คิดว่าเขาโกรธเป็นคนเดียวหรือไงเธอเองก็โกรธเป็นเหมือนกัน หากเฮียไม่เจอผู้หญิงคนนั้นเรื่องทั้งหมดมันคงไม่เป็นแบบนี้ คิดแล้วก็เจ็บใจเตี่ยน่าจะให้เธอแต่งกับเฮียตั้งแต่ปีที่แล้วเรื่องมันจะได้จบๆ

ตุ๊บ!!

"อะ.. โอ๊ยยย เฮีย! "

เหอผิงล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อร่างสูงออกแรงดึงเธอให้ออกห่าง

และยังไม่ทันที่เหอผิงจะได้พูดอะไรต่อ ภูริพัฒน์ก็เดินออกจากห้องไปแล้ว

"กะ.. กรี๊ด อะ.. แฮ็กๆ" เธอเจ็บคอยังไม่หาย จะกรี๊ดอีกก็ไม่ได้เสียงแห้งไปหมด

"เฮียภูใจร้าย เฮียภูกำลังจะทิ้งผิงไป ผิงไม่ยอม" ร่างบางของเหอผิงนั่งลงกับพื้นพรมราวกับหมดแรง เธอเจ็บ สองครั้งแล้วที่เธอถูกเฮียทิ้งเพราะผู้หญิงคนนั้น...

..............

นอกห้อง..