ชีวิตน้ำเน่า(เธอเกลียดนางเอก)

หงุดหงิด หงุดหงิดจังเลย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าเฮียภู ความคิดถึงแน่นจนล้นอก...กว่าจะได้เจอเฮียภูในแต่ละครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ส่วนวันที่ได้ไปเดต กับเฮียวันนั้น ก็เป็นเพราะข้อตกลงของอาแปะที่ช่วยให้เธอได้ไปเดตกับเฮีย อย่างน้อยเดือนละครั้งซึ่งก็เดือนละครั้งจริงๆ หากไม่ใช่เพราะอาแปะเฮียภูก็คงไม่ไป...และวันนั้นควรจะเป็นเดตที่มีความสุขที่สุดแต่เธอดันทะเลาะกับเฮีย...ซะงั้น... คิดแล้วเศร้าจัง เริ่มอยากจะเป็นนางเอกที่พระเอกรักแล้วอะ เป็นตัวร้ายนี่เหนื่อยจริงๆ ไม่มีท่าทีว่าจะสมหวังเลยเพราะทำให้ตายยังไงพระเอกก็ไม่รัก แต่ก็เอาเถอะความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น

ได้แต่งงานเมื่อไหร่เราจะได้เห็นดีกัน เฮียภู...

ครืด... ครืด... เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

"หลิวเจี่ย" เมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา เธอก็หายหงุดหงิดจะได้รู้สักทีว่าเฮียไปหาใคร

"ฮัลโหล หลิวเป็นไงมั้ง ได้เรื่องไหม" คนรอฟังก็ลุ้น..

"ได้เรื่องแล้วครับ เดี๋ยวผมส่งไปให้ทางไลน์นะครับ" หลิวเจียใช้เวลาตามสืบอยู่หลายวันแรกๆ ก็ไม่ค่อยแน่ใจจนเข้าสู่วันที่สามถึงมั่นใจว่าคนนี้แน่นอน

"ได้ รีบส่งมาเลย ขอบใจมากนะ"

เพียงไม่นานรูปถ่ายก็ถูกส่งเข้ามายังมือถือเครื่องเล็ก...

กรี๊ด!

เธออยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก เฮียภูมีผู้หญิงจริงๆ ด้วย มือเล็กซูมดูรูปแรกเป็นภาพหญิงสาวกำลังขึ้นรถ ดูก็รู้ว่าเฮียตั้งใจไปรับและเมื่อลองเพ่งดูอีกครั้งก็พบว่าที่นี่เป็นป้ายรถเมล์ข้างบริษัท...ซึ่งดูจากชุดที่ผู้หญิงคนนั้นใส่เธอก็รู้ว่าเป็นชุดทำงานของบริษัท

กรี๊ด!

ใคร ใครมันกล้าบุกถ้ำเสือรู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว ไม่เข้าบริษัทเพียงไม่กี่เดือนเฮียภูกล้ามีผู้หญิงอื่นหรอ เห็นทีเธอต้องเข้าไปประกาศตัวอีกครั้งว่าเธอคือใคร...จะได้รู้กันไปเลยว่าเฮียภูมีเจ้าของแล้ว

"รู้จักผิงน้อยไป พรุ่งนี้เราจะได้เห็นดีกันเฮียภู" ที่หายหน้าหายตาไปหลายวันคงไปกกอยู่กับผู้หญิงคนนี้สินะ แค่คิดเธอก็เจ็บใจ อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ

ภาพที่สองที่สามก็ภาพคล้ายๆกับภาพแรก เหอผิงจึงไม่ได้สนใจอะไร แต่ที่เธอมาสะดุดตาคือภาพสุดท้าย.. 

'เฮียภู พาผู้หญิงคนนั้นมาเดินห้าง กรี๊ด'

ภาพนี้ทำเอาเธออยากกรี๊ดให้สลบไปเลย ทีไปกับเธอนั้นทำหน้าอย่างกับจะตาย แต่พอไปกับผู้หญิงอื่นทำหน้าระรื่นมีความสุข โกรธ...เหอผิง โกรธเฮีย เฮียใจร้าย..

"เฮียใจร้าย ทีไปกับผิงเฮียไม่เคยดีใจเลยสักครั้ง" เหอผิงมองรูปนั้นด้วยความอิจฉา นี่นับเป็นครั้งแรก ที่เฮียดูแปลกไปแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลกับเฮียมากขนาดไหน ถ้าเธอปล่อยไปนานกว่านี้มีหวังต้องเสียเฮียไปแน่ๆ

ข้อความ : หลิวช่วยสืบให้หน่อยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน บ้านอยู่ที่ไหนครอบครัวทำอะไรเอามาให้หมดเลยนะ

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ข้อมูลที่เธอต้องการก็ถูกส่งมา

ต๊ายยย บทนางเอกนิยายมาก เหอผิงอ่านไปแสยะยิ้มไป ชีวิตผู้หญิงคนนี้น้ำเน่าเวอร์ถ้าบอกว่าเป็นชีวิตนางเอกนิยายเธอก็เชื่อ ชีวิตรันทดงั้นหรอ แม่ตายพ่อขี้เมาต้องดูแลน้องอีกสองคน ทำงานคนเดียว ดูแลทั้งบ้าน...

"ยี๋น้ำเน่า นี่มันชีวิตจริงหรือละคร ชิ อยากจะบ้าตาย" เธอไม่ได้เป็นคนใจอ่อนขี้สงสาร จึงไม่ได้รู้สึกว่าต้องสงสารหรืออะไร...ก็บอกแล้วว่าเธอนะไม่ใช่นางเอก

อ่านได้ไม่นานเธอก็กดปิดโทรศัพท์ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเวียนหัว คนอะไรจะชีวิตรันทดขนาดนั้น หวังว่าเฮียคงไม่ไปตกหลุมพรางผู้หญิงคนนั้นเพราะเรื่องราวชีวิตหรอนะ

"แวะ น้ำเน่าชีวิตจริงไม่มีใครเป็นเหมือนในนิยายหรอก" จ้างให้เธอก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีชีวิตอย่างที่สายสืบเธอส่งมา...กะจะวางพอตเรื่องหลอกผู้ชายนะสิไม่ว่า....

ชีวิตนางเอกมากใช่ไหม เดี๋ยวได้เจอฉัน...

"กรี๊ดด อะ.. แฮ๊กๆ.. เจ็บคอ" เธอกรี๊ดจนเจ็บคอหมดแล้ว.. เธอเกลียดมัน เกลียดๆๆเกลียดนางเอก... 

เช้าวันรุ่งขึ้น....บ้านเหอผิง

"ฝนตกแน่ๆ อาหมวยลูกสาวเตี่ยตื่นแต่เช้า จะรีบไปมหาลัยใช่ไหมอาหมวย" เตี่ยเฉินยิ้มหน้าบานนานๆ ทีลูกสาวจะตื่นแต่เช้า สงสัยจะไปมหาวิทยาลัยอาเตี่ยภูมิใจจริงๆ

"เปล่าหรอกเตี่ย ผิงจะไปหาเฮียภูที่บริษัทต่างหากละ" เหอผิงเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารข้างๆ เตี่ยเฉิน

"อย่างงี้ เตี่ยก็ซี้แหงแก๋ "เตี่ยเฉินยิ้มแห้งที่ลูกสาวตื่นมาก็จะไปหาผู้ชาย..

"แล้วนี่เตี่ยจะเข้าบริษัทเลยไหม ผิงจะขอติดรถเตี่ยไปด้วย" บริษัทของเฮียภูอยู่ติดกับบริษัทเฉินหลินบริษัทของพ่อเห่อผิง ตอนขากลับเธอก็กะว่าจะกลับกับเฮียภู...

"แล้วอาหมวยจะเข้าไปบริษัทอาภูทำไม มาเรียนรู้งานที่บริษัทเตี่ยนี่งานมีเยอะแยะ" ให้เรียนบริหารกะว่าจะให้มาช่วยเตี่ยทำงาน ที่ไหนได้วันๆ ไปหาแต่เฮียภูๆ ถ้าไม่มีเรื่องแต่งงานมีหวังอาผิงคงเรียนไม่จบ คิดแล้วเตี่ยกลุ้มใจ

"เตี่ยผิงไม่ได้เข้าไปทำงาน ผิงจะเข้าไปจัดการเฮียภู เตี่ยจะไปได้ยังเนี่ย" เหอผิงเองก็ขี้เกียจฟังเตี่ยบ่นหากเธอได้แต่งงานกับเฮียภูบริษัทเตี่ยก็สบายแล้ว เฮียภูเก่งจะตาย...

เหอผิงนั่งรถมากับเตี่ยเฉินจนถึงหน้าบริษัทเฟิงหยาง กรุ๊ปจำกัด เป็นบริษัทที่ภูริพัฒน์ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารเต็มตัว...

ร่างบางอรชรสวมชุดเดรสสีแดงรัดรูปตัดกับผิวขาวเนียนเดินเข้ามา ทำเอาทุกสายตามองตรงมาที่เธอ.. บางคนก็รู้จักเหอผิงดี บางคนก็ไม่รู้จัก

"สวัสดีค่ะคุณผิง" พนักงานต้อนรับด้านล่างเดินเข้ามาสวัสดีเธออย่างรู้งานทุกคนที่รู้จักเหอผิงต่างก็กลัวว่าจะตกงาน...เธอเป็นถึงคู่หมั้นเจ้าของบริษัทมีใครบ้างจะไม่เกรงใจ