กรี๊ด!!
เสียงกรี๊ดดังลั่นจากปากเล็กสีแดงสด..
"เฮียกล้าไล่ผิงออกจากรถหรอ กรี๊ด! ผิงจะฟ้องอาแปะผิงจะฟ้องอาเตี่ย คอยดูผิงจะฟ้องทุกคน" เหอผิงกรี๊ดไปบ่นไป ในแบบคนเสียสติมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถสปอร์ทคันหรูได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว...
"ฮะ.. เฮีย! เฮียรอผิงก่อน เฮียภู" เหอผิงวิ่งตามรถหรูไปแต่ก็ไม่ทัน ในตอนนี้เธอไม่เห็นแม้เงารถ ความเสียใจเอ่อล้นแน่นจุกอก จะบอกว่านางร้ายไม่เจ็บก็คงไม่ใช่ เธอผิดอะไรทำไมเฮียถึงทำกับเธอแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกไม่เคย ไม่เคยเลยสักครั้งที่เฮียจะทำร้ายเธอไม่ว่าจะโกรธสักแค่ไหน ขนาดที่เฮียไม่ได้รักไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเฮียยังไม่ทำขนาดนี้เลย นี่ขนาดเธอยังไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงที่อยู่ในสายโทรศัพท์ เฮียยังโกรธเธอขนาดนี้ เฮียโกรธที่เธอเรียกผู้หญิงคนนั้นว่ามัน มันคงสำคัญกับเฮียมากเลยสินะ! กรี๊ด เธอจะไม่ยอมเสียเฮียภูให้กับใคร
"ไม่! เฮียอย่าไป" สองมือเล็กปาดน้ำตาจนใบหน้าเปื้อนไปด้วยลิปสีแดงดูแล้วก็น่ากลัว ปกติเธอไม่ค่อยดราม่า เหอผิงเป็นหญิงสาวอารมณ์ดีจนได้มาพบกับความผิดหวังที่กำลังจะถูกแย่งคนรักไปทั้งที่กำลังจะแต่งงานกัน เธอไม่อยากเสียใจเหมือนนางร้ายในนิยาย
"โทรศัพท์! " เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนลงมาจากรถเธอไม่ได้หยิบกระเป๋าลงมาด้วย เฮียนะเฮียใจร้ายเกินไปแล้ว สองเท้าเล็กเดินเท้าส้นสูงสีแดงไปตามถนนจนรู้สึกเจ็บ..โทรศัพท์ก็ไม่มีเงินก็ไม่มี หวังว่าเธอคงไม่โชคร้ายเหมือนในนิยายที่มักจะโดนคนร้ายฉุดไปข่มขืนหรอกนะ เธอเองก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่หน้าหมวยผิวขาวจั๊วะล่อตาล่อโจร เดินไปก็กลัวไปสาเหตุก็เกิดจากการอ่านนิยายเยอะจนหลอน ในนิยายมักจะมีคนร้ายโผล่เข้ามา ร่างบางเดินหันหน้าหันหลังด้วยความระแวง สภาพเธอในตอนนี้เหมือนคุณหนูตกอับ..
แกร๊บ! แกร๊บ
เสียงฝีเท้าเหยียบใบไม้เดินใกล้เข้ามา เหอผิงกลัวจนไม่กล้าหันหลัง มันกำลังจะเป็นอย่างที่เธอคิด เรื่องโจรมันไม่ได้มีแค่ในนิยายแต่มันคือเรื่องจริง เธอจะทำยังไง ในเมื่อเธอไม่เก่งเรื่องเอาตัวรอดในที่เปลี่ยวน่ากลัวแบบนี้เลย ที่ทำบ่อยๆก็มีแต่กรี๊ด กรี๊ดจนเจ็บคอ
ตึกตักตึกตัก หัวใจด้วยน้อยเต้นรัวสาวน้อยหน้าหมวยจะมาจบชีวิตอันแสนสวยในป่าข้างถนนไม่ได้!
แกร๊บ! แกร๊บ!! เสียงฝีเท้าก้าวตามเร็วขึ้นๆ...
"จะเดินอีกนานไหม"
กรี๊ด!!
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัว ฉันกลัวแล้ว" สองมือเล็กยกมือขึ้นพนมไว้หลับตาปี๋ด้วยความกลัวสุดขีด
มับ! มือใหญ่จับเข้าที่แขนเล็ก
กรี๊ด! เหอผิงสะดุ้งสุดตัวร้องกรี๊ดเสียงหลง
"เป็นอะไร" น้ำเสียงโทนอบอุ่นดังขึ้นข้างหูเล็ก ร่างบางกลัวจนตัวสั่นเทา อกสั่นขวัญหาย
"ฮะ.. เฮีย ฮือๆ.. ฮื้อๆ" บ่น้ำตาแตกในทันทีที่เห็นว่าโจรผู้ร้ายที่เธอคิดเป็นใคร เฮียคนใจร้าย ร่างบางของเหอผิงผวาเข้ากอดเฮียภูไว้แน่น เธอฝันไปหรือเปล่าเฮียกลับมาหาเธอจริงๆหรอ...
"ต่อไปจะดื้ออีกไหม" สงสารก็สงสาร แต่เธอก็ดื้อเหลือเกินจนบางครั้งเขาเองก็ฟิวขาด จนทำอะไรรุนแรงจนเกินไป เหอผิงก็เป็นเหมือนน้องสาวของเขาคนหนึ่ง เขารักเหมือนน้องสาวเห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ เขาเองก็เผลอใจร้ายกับเธอจนเกินไป...
ย้อนกลับไปเมื่อสิบห้านาทีก่อน หลังจากที่เขาขับรถออกไปแล้วก็ตั้งใจว่าจะใจแข็งมุ่งตรงไปธุระเลย แต่แล้วเขาก็ได้เห็นกระเป๋าใบเล็กสีแดงของเธอ ซึ่งมันทำให้เขาใจไม่แข็งพอที่จะขับออกไป
'โธ่เว้ย!' ภูริพัฒน์จำต้องเลี้ยวรถกลับมาที่เดิมและได้มายืนปลอบร่างบางที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนี้
ปัจจุบัน...
"ไม่ดื้อ ผิง อึก.. ฮือๆ จะ.. ไม่ดื้ออีกแล้ว" เหอผิงยังคงร้องไห้กอดร่างสูงไว้แน่นเธอใช้เสื้อของเขาเป็นที่เช็ดน้ำมูกน้ำตาอยู่หลายครั้ง...
และในตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาก็เปื้อนไปด้วยรอยน้ำตาและรอยลิปสติกสีแดงจะให้เขาใส่เสื้อตัวนี้ไปธุระต่อก็ไม่ได้...คงต้องกลับไปเปลี่ยนที่บ้าน
"สัญญาไหม"
ศีรษะเล็กพยักตอบกลับงึกๆ มือใหญ่จึงยกขึ้นไปลูบผมนุ่มลื่นเบาๆเป็นการปลอบใจ
"แต่เฮียใจร้ายกับผิงมาก เฮียไม่เคยทำแบบนี้" เธอเสียใจ...
" ก็ผิงดื้อ นับวันผิงยิ่งพูดไม่ฟัง ผิงเถียงเฮียทุกคำ"
"ก็ผิงหวง ผิงรักเฮีย ผิงกลัวว่าเฮียจะไปรักคนอื่น" เหอผิงยอมรับความจริงว่ายิ่งเข้าใกล้วันที่เธอจะได้แต่งงานกับเฮียภูเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกหึงหวงเหมือนจะเป็นบ้า เธอคอยตามหึงหวงเขาทุกวัน มันเริ่มมากขึ้นๆจนเธอเองไม่รู้ตัว
" ผิงเฮียจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ไปขึ้นรถ" ภูริพัฒน์ค่อยๆดันร่างบางออกห่าง ต้องเดินกลับไปขึ้นรถอีกไกล เพราะเขาเดินตามเธอมา ยิ่งเดินตามเธอก็ยิ่งเดินเร็ว จนห่างจากรถมาไกล
"ค่ะ แต่เฮียคะ ผิงเจ็บเท้ามากเลย" เหอผิงก้มลงมองไปที่เท้าของตัวเองก็พบกว่ารองเท้าเธอขาด รอยแดงขีดข่วนเกิดขึ้นตามข้อเท้าขาว..
" แล้วเดินไหวไหม"
"ไม่ไหวค่ะ" ใบหน้าเล็กส่ายหน้าไปมา
"ว้ายย " แม้จะรู้ว่ายังไงเฮียก็ต้องอุ้ม แต่เธอก็ยังตกใจ ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกอุ้มเธอก็รู้สึกเขินอายอยู่ดี เจ็บตัวนิดหน่อยแต่ก็คุ้ม..ได้ถูกเฮียอุ้มก็คุ้มแล้ว
"ยิ่งมองใกล้ๆ เฮียยิ่งหล่อมาก จะไม่ให้ผิงหวงได้ยังไงคะ" คนถูกอุ้มยื่นมือไปจับใบหน้าคมเข้ม ชายหนุ่มผู้นี้หล่อจนเธอหัวใจจะวาย เธอตกหลุมรักเขาได้วันละหลายล้านรอบ ก็คนมันคลั่งรักอะเนอะ ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็ยังรัก รักฝ่ายเดียวถึงจะเจ็บแต่ก็ยังทนได้ ถ้าผิงได้แต่งงานกับเฮียเมื่อไหร่ ผิงจะทำให้เฮียลืมผู้หญิงทุกคนเลยคอยดู...
คลั่งรักหนักมาก...
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.