ดื่มเพื่อให้ลืม(ต่างคนต่างเมา)

ร่างบางเดินมาหยิบเครื่องดื่มในงานยกดื่มราวกับเป็นน้ำเปล่าความเจ็บปวดขุ่นเคืองมันมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว ขอเอาแอลกอฮอล์ล้างใจนับจากนี้ต่อไปเธอจะไปจากพวกเขาสองคน... เธอจะไม่รัก ไม่รักเฮียภูแล้ว..

แก้ว.. ที่หนึ่ง

แก้วที่สอง สาม สี่ ห้า มือบางยกดื่มราวกับคนเสียสติ....

"ผิงหยุด.. เฮียบอกให้หยุด" เฮียหวังจับมือเล็กไว้แน่น...เขาอุตส่าห์ปล่อยไม่ตามเธอ เพราะเห็นว่าอาการดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมมานั่งดื่มไวน์เป็นน้ำเปล่า เป็นอะไรอีก

"ปล่อย..ผิงอยากเมา"

"กลับ เฮียจะไปส่ง" ถึงไวน์จะไม่เมามากแต่เหอผิงเป็นคนคออ่อน.. เขารู้ขนาดแค่กินเลี้ยงที่บ้านไม่กี่แก้วเธอก็เมา...

"ผิงอยากลืมเฮียภู ฮือๆ" เธอร้องไห้ไม่อายใครเพราะเริ่มเมา โชคดีที่ตรงนี้ไม่มีคนแล้ว พนักงานต่างก็แยกย้ายกันออกไป...

" มันต้องใช้เวลานะผิง เมามันก็ช่วยได้แค่สั้นๆ พอตื่นมามันก็เหมือนเดิม" เขาเองก็เคยเสียใจเขารู้ดี... ว่าทุกอย่างมันมีเวลาของมัน

"แต่ตอนนี้ผิงเจ็บ ฮือๆ เฮียได้ยินไหม" เหอผิงร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะไปตามกรอบหน้าเล็ก

"ขึ้นหลัง เฮียจะไปส่ง" เฮียหวังย่อตัวหันหลังให้เธอขึ้นทำเหมือนตอนเด็กไม่มีผิดเพี้ยน นี่น้องโตเป็นสาวแล้วนะ ต้องอุ้มสิเฮียหวัง

ร่างบางกระโดดขึ้นในทันทีด้วยความเคยชินตอนเด็กเธอขี่หลังเฮียภูกับเฮียหวังบ่อยๆ...

" อือ.. ตัวหนักขึ้นเยอะนะเรา" เฮียหวังเดินมาส่งที่ทางเข้าเขาไม่รู้ว่าหลังไหน ร่างบางที่อยู่บนหลังเขาก็เงียบไปสงสัยจะหลับไปแล้ว

"ผิงอยู่หลังไหนเฮียไม่รู้ ผิงๆ" อ้าวแล้วจะทำยังไง

เขาตัดสินใจวางร่างบางลง แอบเปิดกระเป๋าใบเล็กเพื่อดูคีย์การ์ด ว่าเลขห้องไหน.. เลขาบอกเขาแค่ว่าเป็นรีสอร์ตสองหลังติดกัน ซึ่งก็น่าจะเป็นหลังนี้...เมื่อเขาเดินเอาคีย์การ์ดไปเปิดก็พบว่าใช่ เหอผิงนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ ร่างสูงจึงเดินไปอุ้มเธอขึ้นมา..

"ก็ผิงเป็นแบบนี้ไง เฮียถึงไม่อยากให้ไปไหน ถ้าไปเมาแบบนี้ที่อื่นจะทำยังไง" เฮียหวังอุ้มไปบ่นไป แล้วเธอยังกล้าบอกเขาอีกว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศสภาพนี้แค่ขึ้นเครื่องก็ร้องไห้กลับแล้วมั้ง เขาวางร่างบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา จัดท่านอนห่มผ้าให้เธอนอนหลับสบาย...

เฮียหวังเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเมื่อเขามองใบหน้าของเธอเลอะไปด้วยคราบน้ำตาและเครื่องสำอาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะไม่เช็ดหน้าให้ เขาเดินไปหาอุปกรณ์ที่เธอน่าจะวางไว้แถวนี้ ซึ่งก็มีจริงๆ จึงหยิบสำลีชุบที่ล้างเครื่องสำอางมาเช็ดลงที่ใบหน้าเล็กแสนหวาน หมวยเล็กของเขาสวยมาก หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มแม้จะไร้เครื่องสำอางเธอยิ่งดูหน้าเด็กราวกับอายุสิบสี่อยู่ตลอดเวลา...

"จะไม่ให้เฮียห่วงได้ไงก็เรายังเด็กอยู่เลย" เช็ดเสร็จเฮียหวังก็ยิ้มอ่อน มองคนที่นอนหลับสบายแล้วก็เดินกลับออกไป....

.........................................

ช่วงกลางดึกอีกคนเมามากแทบไม่ได้สติ เขาไม่ได้อยากจะเมาแต่เขาถูกบอกเลิกจากผู้หญิงที่เขารักทุกอย่างมันกำลังไปได้ดี แต่เธอดันมาบอกให้เราห่างกันเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง เธอไม่บอกเหตุผลเขาสักคำว่าเพราะอะไร ทำไมต้องห่างกันแล้วเขาจะทนได้ยังไง... คืนนี้เขาก็เลยออกไปดื่มหนักกับเพื่อนที่คลับกว่าจะกลับเข้ามาโรงแรมมาก็เกือบตีสาม ร่างสูงเดินโซเซ จนพนักงานประจำกะดึกวิ่งเข้ามาช่วยพยุง...

"ห้องไหนครับ" พนักงานก็เตรียมจะเปิดให้ ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองเขามึนหัวมากตาก็จะหลับ

"ซ้าย.." มือที่เหมือนจะไม่มีแรงล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง..ก็พบว่าไม่มี กระเป๋าเงินเขาหายไป มันน่าจะตกตอนที่อยู่ในร้านในตอนนั้นเขาถูกสาวสวยเข้ามาชวนคุยชวนดื่มและขอนอนกับเขา เขาจึงต้องดึงสติ กลับมา ตอนนี้อกหักไม่มีอารมณ์นอนกับใครแต่ร่างกายกลับร้อนรุ่มแปลกๆ ...

"กระเป๋าผมหาย" พนักงานที่ยืนอยู่ก็เข้าใจ พอดูออก จากการที่เขาพยายามล้วงกระเป๋าหาของ

"ไกด์ๆ ไปบอกฟร้อนว่าลูกค้าทำคีย์การ์ดหาย มาเปิดให้ที" พนักงานอีกคนวิ่งออกไป ไม่นานพนักงานผู้หญิงก็เดินเข้ามา... เธอจำเจ้าของบริษัทที่เหมาจองโรงแรมนี้ได้เพราะพวกเธอเม้าท์มอย กันตลอดทั้งวันว่าเขาหล่อมาก เป็นที่ฮือฮาของสาวๆ ในแผนก...

แกร๊ก!

ประตูถูกเปิดออก

" พรุ่งนี้ตอนเช้าทางเราจะเอาคีย์การ์ดใบใหม่มาให้นะคะ" แล้วพนักงานทั้งสามคนก็เดินจากไป....

ร่างสูงเดินเซเข้ามาในห้องเขาปลดกระดุมเสื้อที่ใส่ออกเขาอยากจะอาบน้ำ แสงไฟส่องสลัวๆ บ้านพักหลังนี้แยกส่วนกันอย่างชัดเจน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องนอนอยู่กันคนละโซน...

ชู่ว...

เสียงสายน้ำยังไหลไม่หยุด เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรร่างกายเขาร้อนรุ่มอยากจะปลดปล่อย... ทำไมมันถึงมากขนาดนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจปกติก็ไม่เคยเป็น หรือว่าเขาจะโดนวางยาจากสาวสวยคนนั้น...ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะใช่

ร่างสูงเดินเซ ออกมาหยิบเสื้อคลุมง่วงจนตาจะปิดแต่ร่างกายเขาก็ยังอยาก...

แป๊ก..

เขาเดินไปปิดไฟในห้องมืดสนิท เดินตามแสงไฟสลัวไปยังห้องนอน...

ตุบ..

ร่างสูงล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งง่วงทั้งเมา ทั้งอยากเอาหลากหลายอารมณ์...

นอนหลับไปได้สักพักเขาก็รู้สึกอุ่นๆแปลกๆเหมือนมีคนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขา ด้วยความเมาเขาจึงคิดว่าคงฝันไป มือหนาคลำไปตามสิ่งนั้น ยิ่งลูบไล้ไปกับผิวเนียนนุ่มก็ยิ่งได้ใจ มันกึ่งฝันกึ่งตื่นเขาคิดว่าคงฝัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครอยู่ในห้องเขา...