ความเจ็บปวดที่นางร้ายต้องเจอ

ร่างบางหยัดตัวลุกขึ้น ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายเปลือยเปล่า...เธอไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา

"ผิงมาอยู่ในห้องเฮีย ได้ยังไง" เขายังคงงง สับสน เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมาอยู่ที่นี่...

"เฮียถามได้ยินไหม! " ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ มัดผูกเอวสอบไว้หลวมๆ น้ำเสียงเขาอาจจะมั่นคงแต่ใจเขานั้นไม่เลย

"นี่มันห้องผิง" ก่อนที่เธอจะพูดเธอหันมองโต๊ะเครื่องสำอางของใช้ทั้งหมดมันเป็นของเธอ

ดางตาคมมองสำรวจภายในห้องใจเขาหล่นวูบ..มันเป็นไปได้ยังไง?

"แล้วผิงมา อยู่ที่นี่ได้ยังไง มาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่" สีหน้าเขาดูหงุดหงิด กังวลใจ..

"ผิง.. " เธอรู้ว่าเธอผิดที่ตามมา...

"ผิงตามเฮียมาใช่ไหม" ร่างสูงเดินเข้ามาชิดขอบเตียงฝั่งที่เหอผิงนั่งอยู่แววตาเขาดุดันคาดคั้นเอาคำตอบ..

"ค่ะ"

"แล้วเมื่อวานผิงทำอะไรพิมพ์ ผิงพูดอะไรกับพิมพ์" เขานึกหาเหตุผลอยู่ตลอด ว่าทำไมเธอถึงมาบอกเลิกเขา สุดท้ายมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด..แต่เขาก็ไม่คิดว่าผิงจะร้ายขนาดนี้ เธอร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก เธอทำอะไรพิมพ์กันแน่...

"ตอบเฮียมา! " ภูริพัฒน์เดินเข้าไปประชิดแล้วดึงแขนเธอขึ้นมา เขาโกรธจนลืมตัว...

"อะ.. โอ๊ยย เฮียผิงเจ็บ" อยู่ๆ เขาก็มากระชากแขนเธอไม่ทันตั้งตัว ผ้าห่มนวมสีขาวหลุดร่วงลงไปอยู่ที่เอวบาง มือเล็กรีบดึงขึ้นมาปิดแต่ก็แทบไม่มิด

"เฮีย..ขอโทษ" เขาปล่อยมือจากเธอในทันที เมื่อเห็นตามตัวเธอเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำเขาก็รู้สึกผิด ผิงเองก็เป็นเหมือนน้องสาวเขา เขาไม่ควรใจร้ายกับเธอจนเกินไป แต่เธอก็เข้ามาทำให้ชีวิตเขาพัง... ตั้งแต่ที่เธอหมั้นกับเขา เธอก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอีกคนที่เขาไม่เคยรู้จัก..เธอคือนางร้ายที่พร้อมจะทำร้ายคนอื่นแต่ต้องไม่ใช่กับพิมพ์..และเขาก็จะไม่ยอมเหมือนที่ผ่านๆ มา แต่เขายอมรับว่ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเธอเมื่อคืนจริงๆ มันเป็นเหมือนฝันที่เขาจำได้รางๆ ไม่คิดว่าตื่นเช้ามาจะเป็นเรื่องจริง

"สุดท้ายแล้ว เฮียก็ยังเลือกเธอ.. หึ " เหอผิงมองเขาด้วยความโกรธเคืองน้ำตาที่กลั้นไว้ก็พลอยจะไหล เธอไม่หวังความรักจากเขาแล้ว..และไม่หวังมันอีก และเขาก็อย่าได้หวังจากเธอเช่นกัน..ความรู้สึกเจ็บนี้มันมากเกิดกว่าที่เธอจะรับไหวมันจุกอกปวดร้าวไปหมด

"อย่าลืมกินยา เมื่อคืนเฮียไม่ได้ป้องกัน" เขาพูดไปเรื่องอื่น ไม่อยากพูดเรื่องที่มันไม่จบ..ในหัวเขาตอนนี้ยังมืดแปดด้าน ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป แต่ถึงยังไงทำผิดก็ต้องยอมรับผิด

"แล้วถ้าผิงไม่กิน" ดวงตารีเล็กแดงก่ำ..ในมือกำผ้าห่มไว้แน่น

"แล้วผิงอยากท้องหรือไง! " เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด..เรียนก็ยังไม่จบ ยังกล้ามาพูดท้าทายเขา

"ใช่ผิงอยากท้อง แต่ต้องไม่ใช่กับเฮีย" พูดจบเธอก็จะลุกออกไป แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้

" ผิง.. ที่พูดหมายความว่ายังไง" น้ำเสียงเขาแทบจะกดลงต่ำ..ต้องไม่ใช่กับเขางั้นหรอ

"ก็อย่างที่พูด ปล่อยผิง" เธอเสียใจแต่เธอไม่มีน้ำตาเลยสักหยด คงเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเธอใกล้หมดรักเขาแล้ว หรือเธอร้องไห้จนน้ำตาหมดบ่อแล้ว

"อีกสองวันงานจบ เฮียจะตามไป" เขาปล่อยมือเธอ แล้วเดินออกจากห้องไป..คนอย่างเหอผิงไม่มีทางจบเรื่องนี้ง่ายๆ เขาขอเวลาตัดสินใจสองวัน ว่าจะเอายังไงต่อไป แต่เมื่อกลับไป เขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงเตี่ยเขาก็ต้องเลื่อนงานแต่ง ซึ่งเขาตั้งใจว่าจะคุยเรื่องยกเลิก แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งใกล้เข้ามา เขาทำพลาดไปแล้วจริงๆ .....

เมื่อลับร่างสูงไปแล้ว เหอผิงก็ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาร่างบางสะอื้นจนตัวโยน เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะรักอาลัยอาวรณ์เขา แต่เธอร้องไห้เพราะสิ่งที่เสียไป..และมันจะเป็นน้ำตาหยดสุดท้ายจากนี้ต่อไปเธอจะเข้มแข็ง เหอผิงคนเก่าได้ตายไปแล้ว เธอตายไปพร้อมกับความรัก.....สิ้นสุดกันที

..............................

เวลาเก้าโมงเหอผิงเก็บกระเป๋ารอให้คนมารับ เธอโทรบอกลุงตี๋ให้ขับรถมารับโดยที่ไม่ได้บอกใคร เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงลุงตี๋ก็มารับ เธอให้พนักงานขนของออกมาให้ ก็เจอกับเฮียหวังเข้าพอดี

"ผิงกำลังจะไปไหน" เฮียหวังกำลังคุยงานแต่ก็รีบเดินออกมาหาเธอ

"ผิงกำลังจะกลับค่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเฮีย" เหอผิงไม่กล้าสบตาเฮียหวังเธอรู้สึกผิด...

"แล้วจะกลับยังไง รอเฮียก่อน" ร่างสูงรีบร้อนจะไปหยิบกุญแจรถที่ห้องพัก

"ผิงให้ลุงตี๋มารับแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่หน้าโรงแรมแล้ว"

" แล้วทำไมผิงไม่บอกเฮีย ให้เฮียไปส่งก็ได้"

" ผิงขอโทษ ผิงไปก่อนนะคะ" เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะไป "ผิง ขอบคุณที่เฮียช่วยผิงมาตลอดนะคะ เฮียหวังเป็นพี่ชายแสนดีของน้องหมวย" พูดจบเธอก็เดินจากไป...

เฮียหวังได้แต่ยืนนิ่งค้าง คำพูดสุดท้ายที่เธอพูดกับเขาหมายความว่ายังไง หรือว่าเธอกำลังจะไปเรียนต่ออย่างที่พูดไว้จริงๆ... 

" หมวยเล็กเดี๋ยวก่อน" เขากำลังจะก้าวตามไป

" คุณหวังคะ " เลขาสาวก็เดินเข้ามาคุยงานที่ค้างไว้...