Eylem, telefonu kapattır kapatmaz “Defne, elbiseleri iyi ki aldık!” dedi neşeyle. “Yoksa kalacaktı.”
Defne, ifadesini korumaya çalışarak kıza başını salladı. Babasının işinin ona önerilmiş olduğunu duyduğundan beri içini bir korku kaplamıştı.
Eylem, kocasını hala çok iyi tanımış değildi ama Defne, Emir Ali’nin sinirlendiğinde ne kadar hızlı ve umarsız davranabileceğini çok iyi bilirdi.
Eylem, hevesle gaza bastıkça basarken kendini sakin kalmaya zorladı. Yüzündeki tebessümü korurken “Hayırlı olsun,” dedi.
Tüm çabasına rağmen Eylem, bir terslik olduğunun farkındaydı. Kızın sesinden, bakışlarından anlıyordu.
“Babanın bilinçli olarak bir şey yapmış olabileceğini mi düşünüyorsun?” diye sordu hiç ihtimal vermek istemese de.
Emekli kelimesini duyduğunu hatırlamıştı. Bir iş için, işe yaramak için, ko……
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.