วี๊ดดดด ครึ้มมมม เสียงเหมือนมีวัว มีควายตัวใหญ่ร่วงตกลงมากลางเรือน หุ่นปั้นดินเหนียวรูปร่างคล้ายคนมีกระดูกผีตายโหงชิ้นเล็กๆ เหน็บติดไว้พันรอบด้วยด้ายแดงลงอาคมตกลงมาแขนขาหักครึ่ง หักกลาง เบื้องหน้าหมอเสน่ห์ สายตาคมจับนิ่งไปยังหุ่นผีที่ส่งออกไปทำงาน สันกรามขบบดเข้าหากันเสียงดังกรอดๆ
เปรี๊ยะ วี๊ดดดด เสียงเหมือนมีคนหักกิ่งไม้แห้ง ดังมาจากหุ่นดินปั้น ของเหลวข้นสีคล้ำกลิ่นเหม็นเน่าไหลซึมออกมาจากหุ่นและท่อนกระดูกวิญญาณผีบริวารแตกสลายกลายเป็นอากาศธาตุไปในทันใด
“พ่อครู” ไอ้ครั้นยื่นหน้าไปมองหุ่นผีที่ถูกส่งไปทำร้ายคนที่มีส่วนทำให้เนื้อทองต้องตาย
แกรก แกรก ฟู่ววว ขันน้ำมนต์บนแท่นพิธีกรรมปรากฏตะปูผี เหล็กเส้น เข็มเย็บผ้า เศษเนื้อ เศษหนังร่วงตกลงไปเปลี่ยนน้ำมนต์ใสให้กลายเป็นสีดำราวกับน้ำโคลนก่อนที่ขันน้ำมนต์จะลุกเป็นไฟ
“มันก็มีอาจารย์ดี มีฝีมือไม่น้อย”
“แล้วจะเอาอย่างไรพ่อครู มันสู้เราขนาดนี้”
“อย่างไรเสียกูก็ไม่เอามันไว้”
หมอเสน่ห์ไม่สิ้นอาคมขลังนั่งเข้าที่หลับตานิ่งท่องบ่นมนต์คาถา ก่อนจะหันมาทางเสาเรือนซึ่งมีวิญญาณอสุรกายเกิดใหม่ หมอบคลานอยู่ เบื้องต่ำ วิญญาณน้อยกลอกดวงตาก่ำมองพ่อก่อนจะครางออกมารับคำสั่ง แล้วหายวับย้ายดวงจิตคิดอาฆาตพุ่งปราดไปยังเรือนหลังใหญ่
ตึง ตึง ตึง อสุรกายร่างกายไร้เนื้อหนังห่อหุ้ม คลานสี่ขาตะกายติดอยู่ข้างฝาเรือน ด้วยบุพกรรมและมนต์ดำของอาคมสะกดผี ครอบงำสำนึกรู้ผิดชอบชั่วดี แม้ไมตรีอันดีที่เคยมีต่อกัน วิญญาณน้อยก็ลืมจนหมดสิ้น ผู้คนบนเรือนใหญ่กระโดดหายไปหลบอยู่หลังอาสนะของทั้งพระ ทั้งพราหมณ์ บ่าวไพร่ ขยับไปนั่งกอดกันเป็นวงใหญ่อยู่ภายในข่ายเขตอาคมหลังแนวสายสิญจน์
“กลับไปเถอะ ข้าไม่ใคร่ทำร้ายเอ็งดอก” พราหมณ์ผมขาวยืประจันหน้ากับอสุรกายน้อย
“ฮือออ” ผีตัวแดงน่าเกลียดน่ากลัวร้องขู่ คลานขยับจ้องมองร่างชายหนุ่มรูปงามบนเสื่อผืนใหญ่ รอบกายถูกพันไว้ด้วยด้ายสายสิญจน์ขาว
“เนื้อทอง” ปากซีดเอ่ยเรียกเสียงพร่า
“ฮือออ”
“เนื้อทองของพี่ นั่นเจ้าหรือ”
“ฮึ่ม”
อสุรกายตัวแดงเถือกสยายกรงเล็บยาว กระโจนพุ่งเข้าใส่ชายที่นอนอยู่กลางวงล้อมตามคำสั่งที่ได้รับมา หากแต่วิญญาณน่าสงสารไม่อาจทะลวงผ่านม่านอาคมของพราหมณ์เฒ่า ไม้เท้ายาวฟาดสะบัดออกไปเบื้องหน้า ได้ยินเสียงกรีดร้องชวนเวทนาโหยหวนดังไกลไปทั่วคุ้งน้ำ
วี๊ดดดดด
“เนื้อทอง เนื้อทองของพี่ นั่นเนื้อทองหรือ อย่า...อย่าทำร้ายทอง”
เสียงพร่าถามซ้ำ ใบหน้าเซียวซีดขาวหันไปมองร่างเงาอันน่าเวทนานั้นแล้วจำได้ว่าวิญญาณร้ายตนนี้คืออดีตเด็กน้อยเนื้อทองผู้น่าเอ็นดู
“ฮือออ” วิญญาณเด็กน้อยตัวแดงชุ่มโชกไปด้วยเลือดนอนสั่นอยู่ติดพื้นเรือน ด้วยตาละห้อยลอยเหม่อมองมายังอดีตชายที่ตนรักนักหนา ดวงจิตพร่ามัวเหมือนกำลังจ้องมองเงาผ่านผิวน้ำ เห็นใบหน้าชายรูปงามนั้นลอยแทรกเข้ามาในความจำเมื่อครั้งภพก่อนตอนตนยังเป็นมนุษย์
“จับมันถ่วงน้ำเสียปะไรพ่อพราหมณ์”
“ปล่อยมันไปสักคราวเถิด มันไม่รู้ความดอกคุณหญิง”
“ฮืออออ” วิญญาณอ่อนอาคมถอยร่นหนีห่างออกไปด้วยเพราะทนอยู่ใกล้บารมีองค์พุทธคุณไม่ไหว เกราะอาคมสีทองสว่างดังระฆังใบใหญ่ยกครอบลงมาขังวิญญาณร้ายทำให้ไม่อาจแสดงอิทธิฤทธิ์หรือขัดขืน
“มึงคิดจะทำร้ายลูกกูหรือไอ้ผีชั่ว อย่าคิดว่าจะเอาวิชาเดรัจฉานมาทำร้ายคนบนเรือนนี้ได้แม้แต่คนเดียว” ขุนศรีคว้าหวายด้ามยาวกระทืบตีนโครมๆ ตรงเข้าไปง้างมือสูง
“ท่านขุน อย่าทำมันเลย เวทนามันเถิด”
“แต่พ่อมันทำลูกข้า พรเทพนอนเจ็บเจียนตายอยู่นั่น พ่อพราหมณ์ก็เห็นอยู่ ในเมื่อมันทำให้ลูกข้าเจ็บ ข้าก็จะทำให้ลูกมันเจ็บเช่นกัน” หวายลงอาคมหวดขวับลงมาบนร่างกายหักงอของวิญญาณน้อยผู้น่าสงสาร เสียงร้องไห้ฮือๆ สะท้อนสะท้านสั่นอกคนที่เพิ่งถูกถอนคุณไสยไปจากตัวคลานมาคว้าข้อเท้าหยาบ
“พ่ออย่า...อย่าตีทอง”
“พรเทพ นี่ลูก..”
“เนื้อทองของพี่ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ทองเป็นอย่างนี้ พี่ขอโทษ” มือหนายื่นออกไปเบื้องหน้าพยายามแตะต้องสัมผัสร่างแดงของวิญญาณ ไร้ผิวหนัง ดวงตาถลนกลั่นเลือดทิ้งออกมาเป็นหยดไหลอาบเต็มดวงหน้า ดวงตาหม่นเศร้าหงอยเหงามองปลายนิ้วที่เลื่อนเข้ามาหา เลือดหุ้มกระดูกข้อนิ้วยาวกรีดเลื่อนยื่นตอบกลับมาเหมือนอยากสัมผัสมือนุ่มนั้นอีกครั้ง
“ถอยไป อยากมาแตะต้องลูกกู” หวายอาคมสะบัดปลายเฆี่ยนลงไปยังวิญญาณน้อยอันเปราะบาง พลันด้ายแดงตรงข้อเท้ากระตุกตึงดูดดึงวิญญาณผีให้กลับคืนสู่เรือนหมอเสน่ห์
“เนื้อทอง”
“ฮือออ” วิญญาณผีเนื้อทองนอนกลิ้งอยู่กลางเรือน ทั่วทั้งเนื้อตัวอันชวนเวทนามีร่องรอยถูกคาถาอาคมของหมอพราหมณ์ เนื้อหนังแดงฉานขาดเป็นริ้วๆ จวนเจียนให้ดวงวิญญาณเกือบฉีกขาดแตกสลาย
“พ่อครู ไอ้ทองสู้มันไม่ได้หรือ”
“วิญญาณเนื้อทอง มันถูกแยกออกเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งพรากไป
กับแผ่นหนังและปั้นเหน่งกะโหลกหน้าผากมัน เหลือเพียงส่วนเดียวอยู่กับกูทางนี้ หากไม่เช่นนั้นมีหรือพวกมันจะทำร้ายเนื้อทองได้”
“แล้วจะทำอย่างไรดีพ่อครู”
“ไอ้ครั้น มึงไปเตรียมแช่ว่านคืนวิญญาณให้เนื้อทอง กูจะผสานวิญญาณมันขึ้นมาใหม่ กูไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลูกกูได้หรอก”
“จ้ะ พ่อครู”
ไอ้ครั้นกระโดดพรวดวิ่งหายเข้าไปในห้องหนึ่ง รื้อค้นห่อสมุนไพรและว่านต่างๆ จากนั้นเอาไปแช่ใส่ในขันน้ำมนต์ ก่อนจะยกมาให้พ่อครู กระดูกผีลูกชายถูกโยนใส่ลงไปในหม้อ พร้อมกับเริ่มต้นทำพิธีชุบวิญญาณใหม่ คล้ายการรักษาบาดแผลปฐมพยาบาล ผ่านไปนานข้ามวันข้ามคืนวิญญาณผีเนื้อทองจึงค่อยๆ ฟื้นคืนกลับสภาพเดิม
“มึงทำลูกกู” จิตละเอียดหมอเสน่ห์ทอดกายทิ้งร่างพุ่งมายืนอยู่บนหลังคาเรือนทรงไทย
“แต่ผีลูกเอ็ง มาทำร้ายคนบนเรือนนี้ คุ้มเอ็งกับข้าเคยเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกันมา เคยยกพานกราบไหว้ครูคนเดียวกัน อย่าให้ต้องมาหมางใจกันด้วยเรื่องนี้เลย”
“เนื้อทองลูกข้ามันถูกไอ้หนุ่มนั่นพาไปตาย”
“กรรมใครก็กรรมมัน เนื้อทองมันตายไปแล้ว เอ็งควรปล่อยมันไปในฐานะคนเป็นพ่อ มิใช้ผูกล่าม กักขังมันไว้ให้เที่ยวทำเวรทำกรรม ดีร้ายบาปกรรมจะติดตัวตามมันไปในภพหน้า เอ็งไม่เวทนามันบ้างหรือ” พราหมณ์เฒ่าเจ้าของเคราสีขาวเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
“แต่แผ่นหนังนะเนื้อทองนั้นเป็นของกู กูเฝ้าเพียรปลุกเสกมานานถึงเจ็ดปี”
“เอ็งอาศัยร่างกายเลือดเนื้อผิวหนังของลูกสร้างคุณไสยวิเศษ หวังจะเป็นจอมขมังเวทย์เลื่องชื่อ เพราะได้ครอบครองนะเนื้อทอง ไอ้คุ้มเอ็งนั่นแหละ ที่ทำให้เนื้อทองตาย คาถามหาเวทย์ครอบใหญ่ทรงคุณ มากอานุภาพออกปานนั้น เอ็งคิดจะพรางตาหมอไสยเวทย์คนอื่นไปได้หรือ ที่เนื้อทองมันอยู่รอดปลอดภัยมาจนป่านนี้ มิใช่เพราะไอ้พวกนั้นมันรอให้เอ็งปิดผนึกอาคมครบ ทุกบทหรืออย่างไร”
“ไม่ว่าอย่างไร กูจะไปตามนะเนื้อทองของกูคืน มึงอย่าได้มาขวาง” นิ้วชี้พุ่งไปเบื้องหน้าตาอาการเกรี้ยวกราด
“ข้ามีทางของข้า เอ็งมีทางของเอ็ง ตราบใดที่เอ็งไม่มาวุ่นวายข้ามมาเขตนี้ ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องของเอ็ง การตายของเนื้อทองเอ็งรู้ดีว่ามิใช่เพราะน้ำมือของพรเทพ ไอ้คุ้มบัดนี้ข้ารับเจ้าหนุ่มนั้นมาเป็นศิษย์เอกเอ็งรักศิษย์เอ็ง ข้ารักศิษย์ข้า หนนี้ถือว่าข้าขอให้เลิกแล้วต่อกันเถิด”
“ถ้าเช่นนั้นก็ต่างคนต่างอยู่”
“ปริมณฑลอาคมนี้เทวดาทั้งจตุรทิศจะร่วมเห็นเป็นพยาน กางกั้นอาณานิคมระหว่างกัน” พราหมณ์เฒ่ายกมือขึ้นมาพนมแล้ววาดออกไปช้าๆ เห็นเป็นเส้นแบ่งเขตแดนสีขาวจางๆตั้งแต่พื้นดินจรดพื้นฟ้า
“เห็นแก่ครั้งหนึ่งเอ็งกับข้าต่างล้วนเคยยกพานไหว้ครู กินข้าวหม้อเดียวกัน ข้าเคยเอ่ยปากนับเอ็งว่าเป็นศิษย์ผู้พี่ หนนี้ข้าจะละชีวิตไอ้พรเทพศิษย์เอกของเอ็งไว้สักคราว ด้ายแดงเส้นนี้ข้าจะขึงรั้งเนื้อทองมิให้มันข้ามมา ข้องแวะกันอีก”
“มึงมาทำไม” วิญญาณน้อยนั่งห้อยขาอยู่บนชายคา ร้องถามวิญญาณเด็กหัวจุกที่มายืนเกาะรั้วหน้าบ้าน
“พ่อหนูให้มาดู ว่าพ่อครูอยู่หรือเปล่า”
“ตอแหล!”
กรึบ! มือยาวยืดจากบนหลังคาคว้าคอกุมารทองตัวน้อย บีบจนลิ้นมันห้อยออกมายาวเกือบถึงพื้น
“ฮือ พี่เนื้อทอง หนูกลัวแล้ว”
“มึงอย่าคิดว่ากูจะโง่เชื่อผีเด็กอย่างมึงนะ”
“แฮ่” มือน้อยๆ ขย้ำจิกปลายเล็บลงมาหลังมือสีดำหยาบ ปากกว้างอ้าออกใหญ่เท่าฝาโอ่ง ขู่คำรามข่มขวัญเนื้อทองซึ่งเป็นผีเจ้าเรือน
“ฮึ คิดจะลองดีกับกูหรือ”
ขวับ ตึง ตึง ตึง กร๊อบ ผีเนื้อทองหายตัววับจากหลังคาสูง โผล่ลงมายืนอยู่ต่อหน้า คว้ามือรวบแขนเล็กของกุมารน้อย แล้วจับร่างผีด้อยอาคมฟาดลงไปบนพื้นเสียงตึง ตึง ก่อนจะยกตีนเหยียบกระทืบลงไปในตอนท้าย รูปปั้นกุมารทองมัดจุกหักกลางถูกเตะทิ้งออกไปจากรั้วเรือน
“กับผีเด็กมึงก็ไม่เว้นนะไอ้ทอง” ไอ้ครั้นยืนกอดอกมองลงมาจากเรือน
“พ่อบอกให้กูเฝ้าบ้าน ห้ามไม่ให้ใครเข้ามา กูทำอย่างนี้ไม่ถูกหรือ” วิญญาณน้อยย้ายขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่บนขื่อ ในมือมีกระทงขนมที่ไอ้ครั้นเพิ่งเอาใส่ถาดไปวางให้บนแท่นเลี้ยงผี
“เออ เรื่องของมึงเถอะ มีมึงมาช่วยงานพ่อครูอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
กูจะได้ไม่เหนื่อย”
“มึงมันไอ้คนขี้เกียจ”
“ทำไม มึงจะเป็นผีขี้เกียจบ้างหรือไง ไป...คืนนี้พ่อครูจะไปขุดผีตายโหงให้มาเป็นบริวารมึงเพิ่มอีกตัว”
“ขุดผีไอ้ยอด ที่มันโดนฟ้าผ่าตายนะหรือ”
“ใช่”
“แต่...พวกชาวบ้านมันกำลังไปขุดผีไอ้ยอด”
ตาทิพย์ของผีเนื้อทองมองทะลุข้ามดงไม้ไปไกลจนถึงป่าช้าใหญ่ หูทิพย์แว่วได้ยินเสียงคนคุยกันจับใจความว่าจะชวนกันไปหารนน้ำมันทำผีพราย ใบหน้าขึงสะบัดหันกลับมาจ้องหน้าไอ้ครั้น
“อย่างนั้นมึงก็รีบไปขวาง เดี๋ยวกูกับพ่อครูจะรีบตามไป”
“ใช้กูจังเลยนะมึงเนี่ย”
“เออ ก็ใช้มึงนะสิ ไปเดี๋ยวกูเชือดไก่ให้ตัวหนึ่ง” ไอ้ครั้นหัวเราะชอบใจ
ฟึ่บ วิญญาณน้อยหายวับมาขวางอยู่ตรงทางสามแพร่งก่อนเข้าไปถึงป่าช้าใหญ่ แปลงกายเปลี่ยนรูปเป็นร่างอสุรกายน่าเกลียดน่ากลัวนอนแผ่แบอยู่กลางดิน เพื่อขวางทางและไล่ไอ้พวกที่คิดมาแย่งศพผีตายโหงของพ่อ จนพวกมันวิ่งเตลิดหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง
“ขึ้นมา” มือใหญ่จิกหัววิญญาณผีตายโหงขึ้นมาจากหลุม
เบื้องหน้านั้นคือไอ้ครั้นกำลังนั่งเตรียมเครื่องพิธีสำหรับใช้เก็บน้ำมันผี เก็บกระดูก หมอคุ้มนั่งหลับตาพนมมือท่องคาถาสะกดดวงวิญญาณ ส่วนวิญญาณลูกชายตัวน้อย นั่งยองมองพ่อคอยเฝ้าไม่ให้วิญญาณผีนั้นดื้อดึงขัดขืนและคุ้มกันไม่ให้ผีตัวอื่นนั้นเข้ามาทำลายพิธีขลัง เมื่อได้ทุกอย่างตามที่พ่อต้องการสองคน หนึ่งผีเดินตามกันมาเพื่อออกจากป่าช้า
“แฮ่...” ผีกระจอกยืนแหวกอกทำท่าหลอกให้ไอ้ครั้นกลัวเหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่มันกับเนื้อทองเคยเดินสะพายย่ามตามหลังหมอคุ้ม หากแต่คราวนี้นั้น....
โครม เนื้อทองยกตีนถีบเปรี้ยงเข้าให้ ผีร้ายกระเด็นหวือไปไกลจนถึงยอดตาล ส่วนผีอื่นที่เหลือได้แต่ขยับถอยออกไปห่างไม่มีใครกล้าแสดงอิทธิปาฏิหาริย์ข่มขวัญไอ้ครั้นอีก
“ฮึ...” ไอ้ครั้นหันมายิ้มให้วิญญาณน้อย
“ไอ้ครั้น กูสู้มันได้แล้ว”
“เออ มึงเก่ง”
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.