“พ่อ...พ่อ” เสียงเยียบเย็นยะเยือกลอยชัดสัมผัสผ่านเข้ามาในขอบเขตข่ายฌานแกร่ง กระดานไม้พื้นเรือนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด สั่นร่างผู้คนซึ่งหมอบต่ำคว่ำหน้า ไม่มีใครกล้าเงยขึ้นมามองเสียงฝีเท้าอันไร้เงาของผู้มาเยือน
เรือนหมอคุ้ม ขึ้นชื่อลือเลื่องเรื่องการทำคุณไสยเสน่ห์ยาแฝด รูปรอยหุ่นผี นอกจากนั้นหมอเสน่ห์ผู้นี้ยังเชี่ยวชาญงานไสยศาสตร์มนต์ดำ ชื่อเสียงขจรขยายนามลั่นระบือข้ามไปไกลตลอดหลายหัวเมือง ผู้คนต่างหลั่งไหลมากราบไหว้ขอให้ช่วย ไม่เว้นคืน ไม่เว้นวัน รอบรั้วบ้านนั้นมีชาวบ้านมาปักหลัก ปูเสื่อนอนรอขอรับขันธ์กราบไหว้นับถือจนเต็มลานดิน หมอเสน่ห์เฒ่าเจ้าของเรือนผมสีขาวสลับดำ อันมีเหลือให้เห็นอยู่ไม่มากนัก นั่งขัดสมาธิเป็นประธานอยู่บนอาสนะ ขนาดความกว้างยาวมากกว่าศอกเล็กน้อย ริมฝีปากหนาสีดำคล้ำแสยะยิ้ม หันไปมองยางไม้สีเลือด อันย้อยหยดออกมาจากโคนเสาไม้ท่อนกลมซึ่งตั้งอยู่กลางเรือน
“เนื้อทอง” หมอเสน่ห์เรียกหาใครสักคน ทำขนบนหัวของคนบนเรือนลุกชัน แขนขาสั่นผับๆ ขยับมานั่งเบียดกันอยู่กลางเรือนโดยมิได้นัดหมาย
เปรี๊ยะ! เสาไม้ขนาดใหญ่กว่าโคนขาคนหนุ่มดีดลั่นเสียงดังเปรี๊ยะ คล้ายหม้อดินเผาหรือเครื่องแก้วปริแตก ตามมาด้วยเสียงน้ำไหลโจ๊กใหญ่ อุปมาได้ดั่งเสียงคล้ายยามเมื่อฝนตก แล้วมันชะไหลลงมาจากชายคาใส่ตุ่มน้ำอย่างนั้น หากแต่เสาเรือนต้นใหญ่มีเพียงยางไม้สีแดงเข้มเนื้อข้นหยดไหลลงมา ตั้งแต่ปลายยอดเสาสูงสุด ก่อนจะย้อยทิ้งหยดหยาดลงบนใบพลูแก่จัด ซึ่งถูกนำมารองไว้ข้างใต้ ฉับพลันเมื่อพลูแก่ใบสีเขียวเข้มสัมผัสยางไม้นั้น ยังมิทันได้พ้นชั่วพริบตา สิ่งเหนือธรรมชาติอันมิอาจหาเหตุและผลมาขยายความปรากฏเกิดขึ้นในทันใด นั่นคือใบพลูเปลี่ยนสีจากเขียวเข้มกลายเป็นสีเลือด ราวกับมีผู้ใดนำใบไม้ทั้งสามไปจุ่มไว้ในหม้อเลือด
พลูแก่สามใบถูกนำมาห่อเศษขี้เถ้าสีขาวป่น มือหยาบยกพานทองเหลืองเก่าคร่ำคร่าเกรอะกรังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเทียนขึ้น
จรดหน้าผาก ริมฝีปากคล้ำท่องบ่นมนต์ดำอัปรีย์อยู่งึมงำ ฟังไม่ได้ความ ฉับพลันนั้นเอง มือเหี่ยวแห้งดำยื่นล้ำ ล้วงลงไปในพานเก่า หยิบเอาหมากพลูซึ่งผ่านการปลุกเสกขึ้นมายัดใส่ปากแดงคำหนึ่ง ร่างผอมเกร็งแห้งดำเหมือนซากผี นั่งยองอยู่บนหิ้งไม้ยกสูงเคี้ยวหมากหยับๆ นัยน์ตาสีขาวน้ำข้าว กวาดมองไปรอบเรือนไม้อย่างช้าๆ เห็นเพียงหัวขาวบ้าง ดำบ้าง นั่งตัวสั่นงันงกไม่มีใครสักคนหรือไม่มีดวงตาสักคู่กล้าเงย หน้าขึ้นมาสบตากับดวงวิญญาณ เสียงครางต่ำๆ ดังคล้ายสายลม ยามเมื่อพัดผ่านยอดไม้ หอบเอาขนอ่อนๆ ทั่วทั้งแขน ขา หน้าแข้งและหนังหัวลุกชันสั่นสะท้าน เสียงสั่นครางฮือๆ ประกอบพร้อมท่าทางขยับเบียดเสียดร่างเข้ามา นั่งชิดกันชนิดเรียกว่าหัวเข่าเกยหัวเข่า
เนื้อทอง อดีตคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของหมอคุ้ม หมอเสน่ห์เชี่ยววิชาไสยเวทย์สายดำ ผู้ชำนาญการเลี้ยงผี ชาวบ้านร้านตลาดเจ็ดคุ้งน้ำ สามหัวเมืองรู้จักชื่อนี้ดี เพราะเมื่อสิบปีที่แล้วก่อนถึงหน้าน้ำหลาก ข่าวการตายของเนื้อทอง ดังกระฉ่อนไปข้ามเมือง เนื่องเพราะเด็กหนุ่มถูกฆ่าตายอย่างอนาถโหดเหี้ยมทารุณ ซ้ำทางการหรือก็ยังจับมือใครดมไม่ได้จนป่านนี้
ศพผีเนื้อทองในคราวนั้น ถูกชาวบ้านร้องขอให้รีบเผา เนื่องเพราะตายผิดแผกแปลกประหลาดหรืออาจเรียกว่าเป็นผีตายโหงสยดสยองน่ากลัว ขั้นตอนเผาผี ชาวบ้านต้องจัดเวรยามมายืนเฝ้ากองฟอน นอนเปลี่ยนกันอยู่ถึงสามวันสามคืน ศพผีเนื้อทองนั้นไซร้ ไม่มีไหม้ไฟแม้แต่ปลายเส้นขน เมื่อจนปัญญาในการเผาผีและชาวบ้านเริ่มหวาดกลัว ร่ำลือกันไปต่างๆ นานา ถึงความเฮี้ยนหนักหนาของผีเนื้อทอง พ่อเมืองและทางการจึงสั่งให้ฝังร่างรอให้เน่าเปื่อยไปตามกาลเวลา หากแต่เมื่อชาวบ้านช่วยกันขุดดินเอาผีลงหลุม ยังไม่พ้นคืนศพเนื้อทองไม่ทันได้ขึ้นอืดเน่าเหม็น เหล่าบรรดาหมอพระ หมอผี จากทั่วทุกสารทิศ ต่างเร่งจ้ำเรือมาฉกชิงตีรันฟันแทง หั่นแล่เนื้อหนังของหนุ่มเนื้อทองผู้อาภัพ แทบไม่เหลือเป็นชิ้นเป็นอันทั้งกระดูก ฟัน หน้าผาก กะโหลกและแขนขา ถูกปล้นชิงหายไปคนละทิศคนละทาง หลุมฝังศพถูกขุดถูกคุ้ยกระจุยกระจายน่าสังเวช หากแต่ใครเลยจะรู้ว่าพ้นผ่านไปเพียงราตรีเดียว กระดูกทุกท่อน เนื้อหนังทุกชิ้นอันเคยถูกแล่ ถูกถลกลักขโมยหายไปจะกลับมากองคืนอยู่ในเสื่อไผ่ภายในหลุมผี อย่างไม่มีขาดหายไปแม้แต่เสี้ยวหนึ่ง
“พ่อ” เสียงเย็นขับคืนวิเวกให้วังเวงน่าสะพรึงกลัว
“ไอ้ยอดมันอยากได้อีแววมาทำเมีย” เสียงจากริมฝีปากอันปิดสนิทของหมอเสน่ห์ดังขึ้นและดูเหมือนจะมีเพียงวิญญาณบนหิ้งผีเท่านั้นที่สามารถได้ยินความ
“แต่อีแววมันมีผัวอยู่แล้วนะพ่อ” ร่างดำเกรียมเอ่ยขัด ขาเรียวห้อยยาวยื่นลงมาจากหิ้งไม้ วางฝ่าตีนเหยียบลงไปบนหัวของคนที่กำลังนั่งพนมมือไหว้หมอเสน่ห์อยู่ปลก ๆ
“ถ้าอย่างนั้น เอ็งก็ไปทำให้มันทิ้งผัวเสีย” ฌานกล้าตบะแกร่งส่งกระแสจิตแข็งออกคำสั่งกับวิญญาณลูกชาย
“ได้ จ้ะพ่อ”
สิ้นคำของผีลูกชาย หมากคำใหญ่ถูกคายคืนลงไปบนพานทองเหลือง พร้อมทั้งเสียงฮือของผู้คนที่นั่งจ้องพานรองนั้นแบบตาไม่กะพริบ เพราะเพียงชั่วพริบตาเดียว พลูแก่สามใบอันไม่ได้กระดิกเคลื่อนจากที่ อันตรธานหายไปกลายเป็นชานหมากก้อนกลมวางอยู่บนพานเก่า
“มึงเอานี่ไปให้อีแววมันกิน” หมอคุ้มยื่นพานชานหมากส่งใส่ลงไปในมือสั่นของชายผิวคล้ำเบื้องหน้า ลูกศิษย์ผู้คิดชั่วอยากได้เมียคนอื่นมาเป็นของตัวเอง
“นานเท่าใดหรือพ่อหมอ กว่าอีแววมันจะรักข้า”
“มันกลืนหมากคำนี้ลงคอเมื่อใด ก็เมื่อนั้นแหละ”
“ขอรับพ่อหมอ”
“กลับถึงเรือนก่อนจะก้าวขาขึ้นกระได อย่าลืมตั้งเครื่องเซ่นที่กูสอนไว้ให้เรียบร้อย”
“ขอรับ ข้าไม่ลืม”
“แล้วมึงจงจำเอาไว้ให้มั่น อย่าให้พ้นคืนวันพระ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่เห็นผล”
“ขอรับพ่อหมอ”
ท่ามกลางความสงัดในยามดึก เรือนไม้มุงแฝกตั้งอยู่กลางทุ่ง สตรีนางหนึ่งร่างผอมบาง ยืนอยู่ชิดติดหัวกระได นัยน์ตาเหม่อลอย ด้านบนเรือนนั้นคือชายหาปลาผิวคล้ำ กำลังยืนแสยะยิ้มย่ามใจยามเมื่อเห็นหญิงสาว ก่อนจะเดินลงมาจูงมือหญิงผู้ทิ้งลูกทิ้งผัว ลงจากเรือนมาหาชายอื่นยามวิกาล
“เอ็งมาหาข้าหรืออีแวว” เจ้าของหมากคำใหญ่แสยะยิ้มน่ารังเกียจ
“ข้าคิดถึงพี่” เสียงแผ่วอย่างคนเพ้อละเมอตอบกลับไป
“เอ็งคิดถึงข้ามากหรือ”
“มาก ข้าคิดถึงพี่จวนเจียนจะขาดใจแล้ว”
“เช่นนั้น เอ็งจะรออยู่ทำไม ขึ้นเรือนมาหาข้าสิ”
ภายในมุ้งเก่าร่างบางนอนราบแผ่ลงบนเสื่อขาด พาดทับคร่อมทาบไว้ด้วยร่างกำยำของชายหาปลา ซึ่งกำลังโยกบดสะโพกกดใส่หญิงสาวซึ่งนอนตาลอยอยู่ข้างใต้ ซ้อนภูมิภพละเอียด เงาดำร่างผอมเกร็งน่าเกลียดนั่งยองคร่อมทับยกฝ่าตีนเหยียบร่างนั้นไว้มั่น
“รักมัน หลงมัน คิดถึงมัน ยกหัวใจให้มัน...แล้วเอาวิญญาณมึงให้กู” เสียงแหบเครือสยดสยอง เปล่งออกมาจากริมฝีปากแดง ฝ่ามือเหี่ยวยกขึ้นไปปิดตาชายร่างหนาที่กำลังทำผิดศีลข้อสาม มัวเมาในกามารมณ์โยกขย่มร่างเปลือยเมียคนอื่นอย่างชื่นมื่นมีความสุข หญิงทิ้งผัวหลงทำชั่วเพราะต้องมนต์อัปรีย์นอนตาลอยถ่างแข้งยกขาตามแต่ที่ชายหาปลาจะนำพามันไป
“เสน่ห์เนื้อทองจะจองจำพวกมึง ให้ครองคู่รักกันทุกชาติไป”
ด้ายแดงอันมิอาจมองเห็นด้วยตาเปล่า ถูกคล้องลงไปรัดรอบร่างฉ่ำ
ชุ่มเหงื่อไคล ริมฝีปากแดงขยับขึ้นลงท่องบ่นมนต์ดำอัปรีย์ นอกเรือนปรากฏเงาดำลอยต่ำคลานเตี้ย ละเลียดอยู่ติดกระทงใบตอง ของเซ่นอันมีเลือดไก่สดกับเหล้าขาว ของคาวสามสิ่งพร้อมดอกไม้หอม ปักด้วยธูปหนึ่งดอกวางอยู่บนพื้นดินติดหัวกระไดเรือน พริบตาเดียวเลือดข้นเต็มกระทงมีอันเหือดจนแห้งขอด ของเซ่นเปิดทางให้ผีหายวับไปกับตา ดอกไม้หอมแห้งกรอบเหมือนถูกไฟเผา เหลือเพียงกระทงแห้งกับธูปเปล่าเท่านั้นที่คงสภาพเดิม เงาดำเลื่อนผ่านกระไดเรือนแทรกผ่านเข้ามาในมุ้งใหญ่ เงาดำม้วนพันรัดรอบร่างเปลือยของคนทั้งสอง
“กินอิ่มแล้วก็ทำงานของมึงให้ดี” ร่างดำยืนถลึงตามองลงมายังสองคนหนึ่งผีบนเสื่อเก่า ด้ายอาคมสีแดงกระตุกมัดคนทั้งคู่เข้าหากัน จังหวะนั้นน้ำรักเหนียวข้นผสมกลิ่นคาวถูกหลั่งออกมาจากร่างหนุ่มใหญ่ ไกลออกไปบนเรือนหมอเสน่ห์ หม้อดินเผาปักล้อมด้วยเทียนแดงกลับมีน้ำล้นผุดขึ้นมาจากขอบหม้อ กระตุกยิ้มน่ารังเกียจจากมุมปาก
“ฮืออออ” เงาดำเปลี่ยนร่างกลายเป็นผีเน่าใบหน้าฟอนเฟะ แทรกกลางเข้าไปนอนระหว่างกายหยาบของคนทั้งสอง ร่วมนัวเนียหลับนอนสามคนเมียผัว
“กลับมาแล้วหรือ” หมอเสน่ห์ลือชื่อร้องทักออกมาทั้งที่ดวงตายังคงปิดสนิท เด็กหนุ่มใบหน้างามละเมียดละไม ผิวพรรณวรรณะผ่องใสด้วยวัยไม่พ้นสิบห้าปี อยู่ในชุดโจงกระเบนขาว ข้อแขน ข้อขา คล้องกำไลทองอันวิจิตรงดงาม กิริยาท่าทางอ่อนช้อยชวนมอง ราวกับเป็นลูกเจ้าขุนมูลนายในรั้วในวัง ร่างบางคลานเข้ามานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ต่อหน้าหมอเสน่ห์ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหมอบต่ำยื่นหน้าเข้าไปหา
“พรุ่งนี้วันพระ พ่อจะให้เอ็งไปเที่ยวเล่นได้หนึ่งวัน” นิ้วหัวแม่มือใหญ่กดประทับลงมากลางหน้าผากแคบ เกิดเป็นแสงสีแดงสว่างวาบขึ้นมาแล้วค่อยๆ จางหายไป
“มิผูกด้ายแดง ไม่ได้หรือพ่อ” ดวงตากลมโตใสซื่อดั่งลูกโคเพิ่งคลอด มองผ่านไปยังข้อเท้าเล็ก เห็นด้ายอาคมสีแดงผูกติดไว้ทำให้มิอาจไปในบางที่บางสถานตามใจปรารถนา
“เอ็งอยากถูกเขาจับไปเป็นผีรับใช้หรืออย่างไร”
“ไม่อยากจ้ะ”
“ตอนเป็นคน เอ็งขัดคำสั่งพ่อจนต้องตายอย่างน่าอนาถ นี่เป็นผียัง
ไม่เข็ดหลาบอีกหรือ ไป...อยากไปเที่ยวท่อง ล่องแห่งหนใดก็ไปเถิด”
อนิจจาดวงวิญญาณเนื้อทองน้องน้อยผู้แสนอาภัพจะได้กลับคืนร่างเดิมเพียงชั่วคราวในคืนวันพระ มีอิสระมิต้องไปเข่นฆ่าทำร้าย บดหู บังใจ ยุยงหรือแยกผัว พรากเมียของใครให้เขาหมองหมางห่างใจรักต่อกัน ความสุขอันแสนสั้นที่ดวงวิญญาณน้อยนั้นเฝ้ารอคอยตลอดมา
บนยอดสุดของต้นโศกขนาดใหญ่ วิญญาณน้อยนั่งหย่อนขา หันหน้าไปทางเรือนไม้ทรงไทย พร้อมกับน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ริมกรอบหน้าต่างบานหนึ่ง บุรุษหนุ่มรูปงามกำลังยืนเหม่อทอดสายตามายังยอดไม้ หากแต่เพราะภพภูมิที่ต่างกัน ตาเนื้อของมนุษย์หนุ่มนั้นจึงมิอาจเห็นว่าสูงสุดของ ยอดไม้นี้ มีดวงวิญญาณของเนื้อทองผู้อาภัพกำลังสะอื้นไห้เพราะคิดถึงชายที่ตนแอบรัก แอบคิดถึง
ดวงตาเศร้าก้มลงมองไปยังด้ายอาคมสีแดงตรงข้อเท้า อันผูกสะกดกายละเอียดนี้ไว้ ทำให้ไม่อาจก้าวข้ามเลยเขตอาคมอันพ่ออนุญาตพ้นไปเบื้องหน้าได้อีกแม้แต่ก้าวเดียวเพราะ หูทิพย์ ตาทิพย์ อิทธิฤทธิ์ที่มีจะสูญสลายหายไป ไม่อาจใช้ได้นอกเขตอาคมของคนเป็นพ่อ แม้หูตาที่มีก็จะมืดบอด ดับสนิท มองไม่เห็น ฟังไม่ได้ยิน ร่างกายและวิญญาณร้อนรุ่มดังเพลิงผลาญได้รับทุกข์ทรมานหากฝืนคำสั่งขัดอาคมขลังที่คุมอยู่
“ข้าคิดถึงพี่เหลือเกิน...”
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.