ตอนที่ 10 ขาดไม่ได้

ตอนที่ 10 ขาดไม่ได้

“ผมถามว่าใครครับ”

หอพักของผมเป็นแค่ห้องเช่าราคาถูกจึงไม่มีตาแมวสำหรับส่องไปดูว่ามีใครกำลังมาเยือนอยู่หน้าประตูห้อง ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังเล็กแล้วขยับก้าวเข้าไปใกล้บานประตูอย่างช้าๆ เพราะเสียงเคาะนั้นยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง

“ฉันเอง” เสียงทุ้มห้าวของคุณสเตฟานทำให้หัวใจที่กำลังเต้นเป็นกลองรัวของผมสงบลงได้ ผมปลดกลอนประตูแล้วบิดลูกบิดดึงเปิดออกจึงเห็นว่าอดีตลูกค้าฝรั่งตัวโตของผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องจริงๆ

“คุณสเตฟานมาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามแขกยามวิกาลของผมทันที

“ขอเช่าห้องเธอนอนสักคืนนะ” ฝรั่งตัวโตพูดจบก็เดินดุ่มเข้ามาในห้องผมโดยไม่ได้ฟังคำตอบว่าผมจะตกลงหรือไม่

“ฮะ เช่าห้องผมนอนเหรอ หมายความว่ายังไงครับ”

ผมยื่นหน้าออกไปตรงทางเดินเพื่อมองหาบอดี้การ์ดที่ปกติจะเดินตามเจ้านายไม่ห่าง แต่คืนนี้พี่ทัชกับบอดี้การ์ดคนอื่นที่มักจะสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาดูแลคุณสเตฟาน ไม่มีใครอยู่ในระยะสายตาของผมเลย

คุณสเตฟานเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนของผมจนเต็มเตียงเพราะฝรั่งร่างหนาความยาวตัวยื่นเกินเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งของผมมาเกือบครึ่งข้อเท้า

“คุณสเตฟาน ลุกมานี่ก่อน คุณมาทำอะไรครับ” ผมเดินไปฉุดแขนคนที่นอนทำท่าเอกเขนกสบายใจบนเตียงผมให้ลุกขึ้น

“ก็มาดูให้เห็นกับตาว่าเธอถึงห้องหรือยัง”

“มาดูทำไมครับ”

“มีคนบอกฉันว่าคืนนี้เธอออกไปกับ...ลูกค้าเพื่อรับงานพิเศษ ฉันเลยอยากรู้ว่าจริงหรือเปล่า” คุณสเตฟานหันคอกวาดสายตาไปทั่วห้องผม ทำอย่างกับผมจะซุกใครไว้ในห้องแคบๆ นี้ได้อย่างนั้นแหละ

“แล้วตอนนี้ได้คำตอบหรือยังครับ”

ผมยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าคุณสเตฟานรู้สึกอึดอัดนิดๆ อายหน่อยๆ เพราะห้องของผมมันทั้งเก่าทั้งคับแคบ แถมยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยแม้แต่ทีวีหรือตู้เย็นสำหรับแช่น้ำเอาไว้ต้อนรับแขกผู้มาเยือนก็ยังไม่มี

“ได้แล้ว"

“ถ้าหากได้คำตอบแล้ว อย่างนั้นก็เชิญกลับไปได้แล้วครับ” ผมออกแรงฉุดแขนคนตัวโตให้ลุกขึ้นอีกครั้ง

“อันที่จริงลูกค้าคืนนี้ของเธอก็ไม่เลวเลยนะ หล่อ ใจดี แถมยังพร้อมจ่ายให้เธอไม่อั้นด้วย”

“ฮะ! ลูกค้าผม ใครครับผมยังไม่ได้ไปไหนเลยนะ นี่มันอะไรกันอีก ผมไม่ได้ตกลงอะไรกับใครเลยนะ...ผมไม่ได้ขาย ไม่ได้เงิน ไม่ได้...”

ผมก้มหน้าแล้วพยายามเก็บกลั้นอารมณ์พลุ่งพล่านเพราะความอัดอั้นตันใจจากข่าวลือร้ายๆ ที่ผมได้รับรู้ รับฟังมาตลอดทั้งคืนนี้แทบไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกผมเหมือนลูกโป่งใบใหญ่ซึ่งถูกอัดลมเข้าไปจนเกินกว่าผิวยางยืดของมันจะรับได้เพราะตอนนี้ความรู้สึกผมจวนเจียนใกล้จะปริแตกเต็มทน

“แก๊ป...แก๊ปใจเย็นๆ ก่อนสิอย่าเพิ่งโวยวาย” คุณสเตฟานลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับดึงตัวผมลงไปนั่งบนตักอุ่นๆ

“ผมไม่เคยคิดจะเป็นเด็กขาย ผมไม่เคยออกไปกับลูกค้าคนไหนเลย ที่ผ่านมาผมขายให้แค่คุณคนเดียวเท่านั้น คืนนี้ผมแค่นั่งดริ๊งของผมเฉยๆ ผมแค่อยากหาเงินเท่านั้น...ผมไม่มีลูกค้าพิเศษที่ไหนทั้งนั้น ผมไม่มีจริงๆ นะ” ผมพรั่งพรูระเบิดอารมณ์ความหงุดหงิดออกมาอย่างเหลืออด

“ใครบอกว่าไม่มี...ลูกค้าพิเศษของเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้ไง” คุณสเตฟานยื่นจมูกมาชนแก้มผม

“คุณเป็น...ลูกค้าผมเหรอ”

“ใช่...ฉันเป็นลูกค้าพิเศษของเธอ แล้วก็....ไหนๆ คนเขาก็ลือกันไปแล้วเราก็แค่ทำให้ข่าวลือมันเป็นจริงเท่านั้นเอง”

คุณสเตฟานกดผมลงไปนอนบนเตียงแล้วโน้มตัวต่ำลงมาจูบกับผม รสจูบที่ผมคุ้นเคยดีทำให้ผมเผลอตอบรับอย่างลืมตัว กว่าจะรู้สึกว่าตัวเองปล่อยใจไปตามสิ่งเร้าเย้ายวนก็เมื่อฝ่ามือร้อนๆ สอดผ่านใต้เสื้อเข้าไปขยี้หัวนมผมเล่นนั่นแหละ

“แต่ผมไม่รับงานขายนะครับ” ผมยื่นมือไปปิดปากของลูกค้าฝรั่งเอาไว้ก่อนที่คุณสเตฟานจะลงลิ้นแลกจูบกับผมอีกรอบ

“รับหน่อยไม่ได้เหรอ ของฉันมันแข็งแล้ว” คุณสเตฟานจับมือผมไปถูเป้ากางเกงตัวเองที่มันแข็งตุงขึ้นมาเต็มมือผม

“ไม่รับครับ”

“แก๊ป มันแข็งมากแล้วดูสิมันจะระเบิดออกมาอยู่แล้วนะ” คุณสเตฟานลูบส่วนนูนตรงเป้ากางเกงของตัวเองอวดให้ผมดูความนูนเด่นของมัน

“คุณสเตฟานก็อย่าไปกระตุ้นมันสิ" ผมยกมือไปตีเป้ากางเกงตุงๆ นั้นหลายทีเผื่อว่ามันจะหดจะเหี่ยวลงไปบ้าง เพราะพอมันตุงทีไรผมก็เหนื่อยทุกที แต่ถูกเจ้าของมันคว้ามือของผมไปจรดริมฝีปากจูบซ้ำอยู่สองสามครั้ง

“เธอทำอะไรกับฉันนะแก๊ป ทำไมฉันถึงหยุดคิดถึงเธอไม่ได้เลย รู้หรือเปล่ากินเหล้าที่เธอไม่ได้ชงมันไม่อร่อยเลย”

“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” ผมยกมือวางพาดทิ้งไว้กับไหล่หนาแล้วเชยคางแหงนหน้าขึ้นไปสบตากับคนที่นอนทาบคร่อมทับผมไว้ครึ่งตัว

“ถ้าเธอไม่ได้ทำแล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฉันขาดเธอไม่ได้ล่ะ”

ความรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างมาไต่ยุบยิบอยู่บนใบหน้า กับความรู้สึกจั๊กจี้ที่หูแปลกๆ ผมต้องรีบเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อกลั้นยิ้มเอาไว้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมกล้ามเนื้อใบหน้าของผมมันถึงบังคับให้อยู่เฉยไม่ได้

หัวอก หัวใจ อันแห้งแล้งเหี่ยวเฉาของผมเหมือนมันค่อยๆ ชุ่มฉ่ำเพราะได้รับน้ำเย็นๆ มาจากสีหน้า แววตา คำพูดหวานหูของคุณสเตฟาน ตลอดอาทิตย์กว่าภายในคอนโดนั้นบางอย่างในหัวใจผมเหมือนมันค่อยๆ ถูกฟื้นจนอิ่มฟูขึ้นมาอีกครั้ง

คุณสเตฟานใช้จมูกโด่งเขี่ยแก้มผมให้หันกลับมาหา ก่อนจะงับริมฝีปากหนาลงมาบนปลายจมูกของผม แววตาสุกสว่างเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าส่องประกายลงมาวิบวับห่างจากผมไปเพียงนิดเดียว

“คุณสเตฟาน คืนนี้ผมไม่ขายนะ”

“ตกลง...ถ้าเธอไม่ขาย ฉันก็จะไม่เซ้าซี้บังคับใจเธอ แต่ถ้าฉันบอกว่า...ฉันมาที่นี่เพราะคิดถึงเธอ ถ้าเป็นแบบนี้เธอจะสงเคราะห์ฉันหน่อยได้หรือเปล่า แก๊ปฉันนอนไม่หลับเลยเวลาที่เธอไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ”

“คุณสเตฟานหมายความว่ายังไงครับ”

“ฉันขาดเธอไม่ได้แล้ว....ขาดไม่ได้ ห่างไม่ได้...ไม่ได้จริงๆ”

“ขาดผมไม่ได้เหรอ?”

“ใช่ ขาดไม่ได้....แม้แต่นาทีเดียว”

คุณสเตฟานกดจูบลงมาตรงกลางหน้าผากของผมเบาๆ ริมฝีปากร้อนฉ่าไล่ต่ำลงมาแตะบนเปลือกตาทั้งสองข้างแผ่วผิว จนหัวใจและอารมณ์ของผมปลิวหายไปกับรสสัมผัสของฝรั่งตัวโต

“อ๊า...แก๊ปสุดยอดจริงๆ” คุณสเตฟานส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างมีความสุข จากบทรักอันเร่าร้อนเมื่อเดินมาถึงจุดสูงสุดคำรามก้องทั่วห้องเช่าแคบๆ ของผม

เสียงเตียงนอนหลังเล็กราคาถูกรับกับเสียงผิวเนื้อของเราสองคนบดเบียดเข้าหากันเป็นจังหวะช้าบ้าง เร็วบ้าง รัวบ้าง ดังสะท้อนอยู่ในความเงียบของช่วงเวลาดึกสงัดที่คนส่วนใหญ่คงหลับใหลไปแล้ว

“ไปที่ระเบียงได้หรือเปล่า” คุณสเตฟานก้มลงมาถามผมเสียงพร่า

“ไม่เอาครับ เดี๋ยวคนเห็น”

“แต่ฉันร้อนดูสิเหงื่อแฉะเปียกที่นอนเธอหมดแล้ว”

คุณสเตฟานพูดพร้อมกับใช้ฝ่ามือถูไปบนที่นอนซึ่งชื้นเต็มไปด้วยเหงื่อแฉะๆ เนื้อตัวของคุณสเตฟานร้อนฉ่าเปียกจนลื่นไปหมด คงเพราะไม่ชินกับห้องแคบๆ แถมยังไม่มีแอร์เย็นๆ ด้วย ผมลุกขึ้นเดินไปกดสวิตช์พัดลมให้มันมีความแรงมากขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก นอกจากส่งเสียงครางแกรกๆ ดังลั่นห้องไปหมด

“คุณสเตฟานกลับไปนอนที่คอนโดดีกว่าครับ ห้องผมมันร้อน” ผมก้มลงไปหยิบเสื้อผ้า กางเกงของลูกค้าฝรั่งมาวางไว้ให้ตรงปลายเตียงส่วนตัวผมเองเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวซึ่งแขวนทิ้งไว้ตรงประตูตู้เสื้อผ้ามาพันเอวกันความอุจาดตา

“เธอไม่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเหรอ ระเบียงห้องเธอก็ไม่ต่างอะไรกับระเบียงคอนโดฉันสักหน่อย”

“ต่างสิครับ คอนโดคุณไม่ได้มีห้องข้างๆ อยู่ติดกันแบบนี้นี่ อีกอย่างอีกฟากหนึ่งมันก็เป็นหลังหอพักอีกตึก ถ้าเกิดใครเดินออกมาตรงระเบียงก็คงได้เห็นฉากเด็ดกันพอดี นี่ผมยังไม่รู้เลยว่าไอ้ที่คุณสเตฟานกระแทกใส่ผมโครมๆ เมื่อครู่เสียงของมันจะดังอยู่แค่ภายในห้องหรือว่ามันดังไปขนาดไหน”

“ถ้าอย่างนั้น...เรากลับไปต่อที่คอนโดนะ” คุณสเตฟานลุกขึ้นเดินตัวเปล่ามากอดผม กลิ่นเหงื่อกับไอร้อนจากเนื้อตัวที่ส่งออกมาทำให้ผมอดสงสารหนุ่มฝรั่งไม่ได้

“ไม่เกี่ยวนี่ครับ ผมไม่ได้ร้อนสักหน่อย คุณสเตฟานกลับคอนโดเถอะมันดึกมากแล้ว”

“ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่าฉันนอนไม่หลับ เธอกลับไปที่คอนโดกับฉันนะ”

“ไม่เอาหรอกครับ...”

“ไปเถอะนะ ฉันอุตส่าห์มารับเธอถึงที่หอแล้วนะ หือว่ายังไง”

แกรก เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากหน้าประตูห้อง ผมหันไปมองกระดาษสามสี่แผ่นซึ่งมันถูกสอดผ่านเข้ามาทางช่องใต้ประตู มันถูกพัดลมเป่าจนขยับปลิวส่งเสียงแกรกๆ อยู่บนพื้นจึงเดินไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน

“เอากันเบาๆ ครับตื่นทั้งตึกแล้ว”

“มันมากครับน้อง”

“น้องครับปลอดภัยดีใช่มั้ย ให้เรียกรถพยาบาลหรือเปล่า?”

ผมหน้าชายืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก อยากจะเปิดประตูโผล่หัวออกไปดูว่าใครเป็นคนเอามาสอดไว้หรือสอดไว้ตอนไหนก็ไม่กล้าเพราะอายเหลือเกิน ผมอยู่หอนี้มาปีกว่าแทบจะไม่เคยไอเสียงดังเลยด้วยซ้ำแล้วการได้รับจดหมายแจ้งเตือนแบบนี้ผมควรต้องรู้สึกยังไง

“ว่ายังไง”

“ครับ ไปครับ” ผมขยำกระดาษสามแผ่นนั้นแล้วโยนมันลงถังขยะก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ทันที ก็จะให้ผมหน้าด้านอยู่ยังไง อย่างน้อยก็ขอหลบไปรักษารอยร้าวบนใบหน้าสักสองสามวันรอให้เรื่องนี้ถูกลืมแล้วผมค่อยกลับมาใหม่จะดีกว่า

คุณสเตฟานเดินโอบเอวตั้งแต่ลงจากรถ ผมจนประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเมื่อมาถึงชั้นสูงซึ่งเป็นที่อยู่ของห้องสูทราคาหลายสิบล้านของคุณสเตฟาน ด้านหน้าลิฟต์ถูกจัดให้เป็นคล้ายๆ ห้องรับรองเล็กๆ มีโซฟาสำหรับให้นั่งพักจิบกาแฟ อ่านหนังสือได้ ผู้ชายผิวขาวร่างสูงโปร่งคนหนึ่งขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาทางผม

“พี่แม็กซ์”

“ฮึ...ว่าไงแก๊ปไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยทักทายผม

“เอ่อ คือผม”

“แม็กซ์นายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า” คุณสเตฟานเอ่ยถามคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

ทุกๆ ย่างก้าวของพี่แม็กซ์ที่ขยับเข้ามาเหมือนหอบพา ไอเย็นจากขั้วโลกเหนือติดตัวมาด้วย ผมรู้สึกหนาวจนสั่นเวลาสบสายตาของรุ่นพี่ในบาร์คนนี้

“ก็ผม...คิดถึงคุณนี่ครับ เห็นคุณดูไม่สดชื่นตั้งแต่ที่บาร์แล้วผมเป็นห่วงก็เลยแวะมาดูเผื่อว่าคุณจะไม่สบาย แต่เช็กดูแล้วไม่เห็นรถของคุณจอดอยู่ ไม่คิดว่า...จะไปรับแก๊ปกลับมาด้วย”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอบใจที่เป็นห่วง”

“คุณสเตฟานครับ นี่มันตีสองกว่าแล้ว คืนนี้...ผมขอนอนด้วยคนนะครับ”