Episode 16

ร่างเล็กหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ วางมือตัวเองไว้ที่ตรงกลางตักพร้อมกับกุมมือเข้าหากันเอาไว้แน่น เพราะเธอคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคงเรียกเข้ามาต่อว่าเรื่องที่เธอมาสายในวันนี้

สิงห์ยังคงนั่งเซ็นเอกสารต่างๆบนโต๊ะ แต่ก็คอยลอบสังเกตว่าน้ำอิงทำหน้าแบบไหน และมันก็ยังคงสร้างรอยยิ้มให้สิงห์อยู่ดี

"เธอทำหน้าอะไรเธอ เป็นสาวเป็นนางทำหน้าให้มันดีๆ ไม่อายฉันหรือไง"

"เขาเรียกว่า ท่าบริหารหน้าค่ะ ทำแล้วจะหายเมื่อยหน้าถ้าไม่เชื่อลุงก็ลองทำดูสิคะ"

สิงห์มองหน้าน้ำอิงพร้อมกับมีรอยยิ้มบางๆอยู่บนใบหน้า เพราะตอนนี้เธอเริ่มทำหน้ายู่ไปยู่มา ไหนจะท่าอมลมจนแก้มป่องนั่นอีกเห็นแล้วหมั่นเขี้ยวชะมัด...'หมั่นเขี้ยวเหรอ'

"พอๆ เอานี่อ่านให้เข้าใจแล้วก็เซ็นซะ" มือใหญ่ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับเธอ แล้วเขาก็กลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ

ผ่านไปยี่สิบนาทีน้ำอิงผ่านข้อตกลงและสัญญาเรียบร้อย ก็นั่งมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าหวานๆตาแป๋วๆ ยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

"ไม่มีอะไรถามเหรอ" สิงห์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ลุงเป็นห่วงหนูหรือคะ" เธอถามด้วยแววตาใส อย่างไม่มีอะไรปิดบัง เธอคิดยังไงก็พูดมันออกมาอย่างงั้น

"...ฉันแค่ทำตามหลักของมนุษยธรรม เธอก็เป็นลูกจ้างของฉันมานานหลายเดือน ดูแลแค่นี้คงไม่มากไปหรอกมั้ง"

"..."

"แล้วอีกอย่าง ฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะแม่บ้าน หวังว่าเธอจะไม่คิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ"

คำพูดและท่าทางของชายหนุ่มตรงหน้า ทำให้ดวงใจน้อยเจ็บจี๊ดๆเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง แววตาหลุบลงต่ำราวกับคนที่อกหักและหมดหวัง

สิ่งที่สิงห์เห็นตรงหน้านั่น มันก็ไม่ทำให้เขาได้ใจอ่อนลงหรือจะพูดให้ความหวังเด็กสาวอย่างเด็ดขาด เพราะเขาไม่อยากให้ใครต้องมาเสี่ยงชีวิตกับเขาอีก ถ้าเขาต้องมาสูญเสียคนรักอีกครั้งเขาเกรงว่าเขาจะรับมือกับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ไม่ไหว มันทรมานจนแทบจะขาดใจ

"ค่าเทอม ค่าเสื้อผ้าจิปาถะต่างๆ ฉันจะเป็นคนดูแลให้เอง ส่วนเรื่องของลุงของเธอ"

"ลุง..ลุงหนูเหรอคะ ลุงรู้จักลุงหนูด้วยเหรอคะ" สิงห์ได้ยินคำพูดของน้ำอิงถึงกับกุมขมับทันที

"อันดับแรกเลย เรียกฉันว่าคุณสิงห์"

"ค่ะคุณลุงสิงห์"

"ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับเธอแล้ว"

"ค่ะ หนูก็เหนื่อย" สิงห์ยืนเท้าเอวมองหน้าคนที่ทำหน้าเหมือนเอือมระอาเขาเสียเต็มประดา ให้มันได้แบบนี้สิ

"ถ้าอย่างงั้นเราคงไม่มีเรื่องอะไรต้องบอก ส่วนลุงของธอฉันหางานให้ใหม่ป่านนี้คงจะได้ที่อยู่ใหม่แล้วเริ่มงานวันนี้เป็นแรกเหมือนกัน ส่วนเธอวันไหนมีเรียนไปเรียน เข้าใจตรงกันนะ" สิงห์ร่ายยาวเป็นหางว่าวไม่ให้มีช่องว่างให้น้ำอิงได้พูดขึ้นแทรก

"ค่ะหนูก็ใจตรงกันกับคุณลุงสิงห์ค่ะ"

"นี่!! เห้อ..ฉันบอกแล้วไง"

"ก็หนูชอบลุง" เธอพูดจบก็กับหันหลังกำลังจะก้าวขาออกจากห้อง

"กลับไปตั้งใจเรียนซะ" สิงห์ได้แต่คิดว่าท่าทาง ที่เธอทำเมื่อกี้ทั้งหมดคือ ไม่ได้สลดหรือเสียใจเลยสินะ

เธอไม่ได้หันไปตอบอะไรเธอแค่คิดว่า 'น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกโอเค'

เธอเดินออกจากมาก็เดินตรงมาที่ห้องรับแขก แต่แล้วเธอก็หยุดกึกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า เธอลืมถามเขาว่าเธอได้นอนห้องไหน เท้าเล็กหันหลังกลับไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง

แต่เป็นจังหวะที่สิงห์เดินออกจากห้องมาพอดีพร้อมกับก้มดูเอกสารในมือ ส่วนน้ำอิงก็เดินมองไปตามพื้นพร้อมกับหันหลังเดินแล้วมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่เปล่งประกายเพราะเธอเพิ่งได้มองชัดๆก็วันนี้

"สวยจัง..ว้ายย!!"

พรึ่บ!

ร่างบางในตอนนี้ถูกแขนแกร่งโอบอุ้มเอาไว้ในขณะที่ตัวเองก็ล้มก้นจ้ำเบ้านอนราบกับพื้น โดยที่มีร่างบางนอนทาบทับกันอยู่ มือเล็กทั้งสองวางแนบไว้ที่อกแกร่งทั้งสองข้าง เนินอกขาวเนินที่พ้นออกมาจากคอเสื้อเพียงน้อยแต่นั่นก็ทำให้สิงห์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แถมส่วนล่างของเขามันก็เริ่มพองขึ้นมานิดๆ เพราะกลิ่นอายสาวแรกแย้มมันหอมมากๆ จนเขาต้องรีบสลัดความคิดออก สิงห์เลยเป็นคนพูดขึ้นมาก่อนเพื่อทำลายสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนนี้เสีย

"ตัวเบามาก ทีหลังก็กินให้มันเยอะๆล่ะ"

"ขอโทษค่ะ!" น้ำอิงรีบดีดตัวขึ้นโดยใช้เข่าดันอย่างเต็มแรง

"โอ้ยย! นี่เธอไม่รู้หรือไงว่าตรงที่เธอใช้เข่ามันโดนอะไร"

"เอ่อ..ขอโทษค่ะ!"

"ช่างมันเถอะ แล้วนี่เดินกลับมาทำไม"

"คือหนูจะมาถามคุณลุงสิงห์ค่ะว่าห้องหนู คือหนูต้องนอนห้องไหนคะ"

"ตามฉันมา..แล้วก็เมื่อกี้ฉันไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหรอก อย่าเก็บไปคิดมากล่ะ"

"ค่ะ" น้ำอิงตอบรับในทันที ความรู้สึกผิดที่ผุดขึ้นมาในใจเมื่อครู่ หายวับไปอย่างไม่เหลือร่องรอย

สิงห์เดินนำหน้าน้ำอิงก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง แล้วหันกลับไปยังอีกฝั่ง ห้องเธออยู่ตรงข้ามกันกับห้องเขาห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว

"ห้องนี้ เป็นของเธอ ส่วนนี้เป็นคียการ์ดของห้องเธอ เข้าไปสิ"

"ขอบคุณค่ะคุณลุงสิงห์" เมื่อน้ำอิงแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูห้องเข้าไป ก็เห็นเตียงนอนสีขาวที่ดูแล้วราคาน่าจะสูงมากๆสำหรับเธอ มีตู้เสื้อผ้า โต๊ะอ่านหนังสือและโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่มุมห้อง และห้องน้ำ

"อยู่ได้ไหม"

"อย่าพูดว่าอยู่ได้ไหมเลยค่ะ เพราะที่เก่าที่หนูอยู่ยังกว้างน้อยกว่านี้ถึงเท่าตัว"

สิงห์ยิ้มให้กับน้ำอิงในขณะที่เธอกำลังเดินดูรอบๆห้อง เธอพูดความจริงจากที่เขาเห็นห้องเธอเมื่อคืนต่อให้มืดแค่ไหนเขาก็ดูว่ามันแคบและเล็กมากๆสำหรับเขา