Episode 12

ใต้ตึกคณะลมเย็นๆ พัดผ่านใบหน้าหวานที่ตอนนี้เอากระเป๋าผ้ามาเป็นหมอนหลับตาสนิทพร้อมกับลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ

"โทรหาพี่ชายแล้วใช่ไหม"

"อือ..ขอบใจนะที่ช่วยเรา"

"น้ำอิงก็เพื่อนเราเหมือนกัน ถ้าน้ำอิงสมหวังฉันก็ดีใจกับน้ำอิงและก็พี่ชายนายด้วย"

"เราน่ะ..อยากให้พี่เราได้มีความสุขเสียที" มือเล็กยกขึ้นตบไปที่หัวไหล่หนาเพื่อเป็นการปลอบใจ

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง รถยนต์คันหรูตบไฟเลี้ยวข้างซ้ายก่อนจะชะลอแล้วจอดข้างริมฟุตบาท สายตาคมมองภาพตรงหน้านิ่งๆก่อนเปิดประตูลงไปหาน้องชายที่กำลังเดินมาที่รถ

"นึกยังไงวันนี้ให้พี่มารับ"

"คืออย่างนี้นะครับ น้ำอิง เพื่อนผมเขาดูไม่ค่อยสบายแล้วตอนนี้ก็หลับสนิท ผมกับเพื่อนผมเลยอยากจะให้พี่สิงห์ช่วยไปส่งเธอหน่อยได้ไหมครับ"

เป๊ะ!.. ไลออนพูดขึ้นในใจ ในขณะที่ทำสายตาปริบๆเพื่ออ้อนพี่ชาย

"แล้วสองคนจะไปไหนกัน"

"อ๋อ..ผมกับเพื่อนมีเขียนใบงานส่งเย็นนี้ครับ แล้วเราจะทำเผื่อน้ำอิงด้วยครับพี่สิงห์"

"อืม" สิงห์ตอบรับน้องชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เดี๋ยวผมส่งโล.."

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"ครับ!!"

วันนี้เหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่แม่โซแองวางไว้ ทุกคนให้ความร่วมมืออย่างดีรวมไปถึงองอาจและชนินทร์ที่ต่างพากันท้องเสีย (ทิพย์) พร้อมกัน

ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังโต๊ะม้าหิน ที่มีคนนั่งหลับอย่างที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ดวงตาคมจดจ้องไปยังใบหน้าของคนร่างบางที่กำลังหลับสบาย สิงห์โน้มตัวลงเลื่อนริมฝีปากไปที่หูเล็กเรียกชื่อคนหลับหวังว่าจะให้ตื่นขึ้นมาเดินเองน่าจะดีกว่า

"น้ำอิง..น้ำอิง!" 'นี่เขาต้องอุ้มเด็กคนนี้จริงๆเหรอ' เขายืนนิ่งอยู่ไม่กี่วิก่อนจะตัดสินใจใช้แขนแกร่งค่อยๆประคองให้ร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแล้วตวัดรั้งร่างบางให้ขี่หลังของตัวเองโดยที่มีน้องชายคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ เมื่อร่างบางไม่ยอมตื่น เห็นว่าเขาคงต้องไปไปที่คอนโดเขาน่าจะดีกว่า

"นี่หลับหรือซ้อมตายกันแน่" สิงห์นั่งบ่นเบาๆที่หน้ารถ พร้อมกับมองที่กระจกมองหลัง สายตาคมลอบสังเกตรูปร่าง ผิวหน้า ขนตาที่เป็นแพยาว ทำให้หัวใจที่ไม่เคยเต้นแรงมานับสิบปี แต่..วันนี้หัวใจของเขา..มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปอย่างแน่นอน

"บ้าชะมัด!"

ขณะที่ร่างสูงใหญ่อุ้มร่างบางออกมาจากรถ เขาสัมผัสได้ว่าตัวของน้ำอิงรุ่มๆ เขาจึงรีบอุ้มน้ำอิงขึ้นบนบ่าแล้วจับที่ช่วงขาบนแค่มือข้างเดียว

"อืออ หนูหนาว" เสียงแหบที่แผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูของคนร่างสูง ตลอดทางเดินลูกน้องของเขาที่อยู่ตามจุดที่ด้านล่างและชั้นบนต่างก้มทำความเคารพคนเป็นนาย พร้อมกับเปิดปิดลิฟต์และห้องส่วนตัวแล้วรีบเดินออกมาเฝ้าที่หน้าห้องเหมือนเดิม

"ทำไมต้องมาอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ" ร่างสูงยืนบ่นให้กับตัวเองพร้อมกับก้มมองกะละมังพร้อมผ้าขนหนูเพื่อที่จะเช็ดตัวให้คนที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซต์ของเขา และเธอเป็นคนแรกในรอบสิบปีที่ได้นอนบนเตียงเขา

สิงห์ตัดสินใจโทรเรียกให้แม่บ้านที่บ้าน มาที่คอนโดของตนเอง พร้อมกับให้เตรียมเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงที่มีอายุรุ่นเดียวกันกับน้องชายของตน จะกี่ชุดก็ให้เตรียมมา

"คุณผู้หญิงคะ คุณสิงห์โทรมาให้ดิฉันไปเช็ดตัวให้ผู้หญิงค่ะแล้วก็ให้เตรียมเสื้อผ้าไปด้วยค่ะ" แม่บ้านที่อยู่มานานถึงกับตกใจเมื่อได้รับรู้ในสิ่งที่สิงห์ไหว้วาน

โซแอลนิ่งเงียบไปพักนึง เพื่อประมวลว่าจะจัดการกับสถานการ์ณแบบนี้ยังไงดี เมื่อคิดแล้วคงต้องยอมให้แม่บ้านไป ไม่อย่างนั้นคงจะน่าสงสัย

"ไปเถอะ แต่ว่าไปถึงให้รีบทำแล้วก็รีบกลับบ้านจะอ้างอะไรก็อ้างไป ส่วนเสื้อผ้าไม่ต้องซื้อไปเข้าใจใช่ไหม"

"ค่ะคุณผู้หญิง แล้วจะให้ดิฉันบอกว่ายังไงคะเรื่องเสื้อผ้า"

"บอกว่าซื้อแล้วแต่ลืมทิ้งไว้บนรถแท็กซี่ก็แล้วกัน"

"ได้ค่ะ"

"อืมรีบไปรีบมา"

แต่ไม่ทันที่จะได้เดินออกไปจากตรงหน้าของโซแอล เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของแม่บ้านก็ดังขึ้น ทำให้แม่บ้านกดรับทันที

"สวัสดีค่ะ"

"ป้าเนียน ถึงไหนแล้วครับ" เป็นสิงห์ที่โทรมาตาม แม่บ้านเมื่อรู้ว่าเป็นสิงห์โทรมาจึงส่งสายตาไปยังโซแอล

"เออ..กำลังจะออกค่ะ"

"ถ้างั้นไม่ต้องมาแล้ว ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว แค่นี้นะครับ"

"ค่ะ คุณสิงห์"

โซแอลยกยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ของแม่บ้าน สิ่งที่โซแอลคิด เธอมั่นใจว่าเด็กคนนี้เป็นดี แถมยังขยันแต่ที่น่าเห็นใจก็คือ เธอมีเพียงลุง เป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่แต่ก็อยู่ด้วยความยากลำบากเหลือเกิน

ภายในห้องนอนของสิงห์ หลังจากที่เขาทนไม่ไหวที่เห็นน้ำอิงละเมอออกมาฟังไม่ได้ศัพท์ เขาจึงตัดสินใจว่าเขาจะเป็นคนที่จะเช็ดตัวน้ำอิง มือหนาค่อยๆไล่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกอย่างเงียบๆ ก่อนจะถอดออกมาอย่างเบามือที่สุด

"อึก..หนาว" เสียงที่ดังขึ้นจากริมฝีปากบางทำให้มือหนาที่กำลังใช้ผ้าที่ชุบน้ำแล้วค่อยเช็ดตัวถึงกับหยุดชะงักทันที ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหวานตามสัญชาตญาณ เปลือกตาคงยังปิดสนิท สิงห์จึงเช็ดตัวต่อไปจนเสร็จ เขาพยายามที่ไม่ฉวยโอกาสจ้องมองร่างที่นอนอวดทรวดทรงอยู่ แต่ทว่าสายตามันดันไม่เชื่อฟัง รูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ไหนจะเต้าที่อกอิ่มที่บราเซียปกปิดอยู่

ผมหลับตาก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ แล้วหันไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองให้เธอใส่ แค่เสื้อสเวตเตอร์ตัวเดียงก็ยาวเลยเข่าแล้ว เขาสวมเสื้อให้เธอเสร็จแล้วจึงล้วงมือเอาไปเพื่อถอดกระโปรงพลีทออกจากตัว แล้วเดินไปหยิบแผ่นเจลแปะที่หน้าผาก แล้วจึงต่อสายไปยังองอาจเพื่อให้ลางานให้น้ำอิงพร้อมกับจัดการดูแลงานในผับให้ด้วย