ฉันชื่อดิว แม่ชื่อดวงใจ พ่อชื่อเด่น น้องชายชื่อดนตรี พ่อเปิดร้านขายของสะสมยุค90พ่อเป็นนักดนตรีเก่าแม่เป็นนักร้้องยุค90แม่ชอบนักร้องยุค90ชื่อ ดิวกับดรีม ใช่แล้วล่ะชื่อของฉันมาจากนักร้องที่แม่ชอบ แม่เปิดเพลงเขาทุกวันจนฉันจำได้ ร้องได้ และเบื่อฟังมาก นักร้องชื่อดิวหายออกจากวงการตั้งแต่ปี2,000ส่วนคนชื่อดรีมแต่งงานมีลูกแฝดและดังมากในตอนนี้"ดิวๆๆมาดูนี่สิพ่อได้ของจ๊าบ จ๊าบมาด้วย" พ่อเรียกฉันไปดูบางอย่างที่พ่อซื้อมา "พ่อเขาเลิกใช้ไปนานแล้วจ๊าบน่ะเดี๋ยวนี้มันต้อง สุดเจ๋ง" พ่อเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำครึมาให้ดู"ใช้ได้มั๊ยนี่..น่าจะไม่ได้หรอกพ่อแบตหมด สู่ขิตไปแล้ว" "อะไรคือสู่ขิต เด็กสมัยนี้พูดไม่เป็นภาษาเลยฟังไม่รู้เรื่อง" พ่อบ่นแม่เป็นแม่บ้าน ทำงานบ้านมีงานอดิเรกคือเป็นนักเขียนนิยายเมื่อก่อนขายไม่ค่อยได้ตั้งแต่ฉันสมัคเว็ปเขียนนิยายให้แม่ก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ส่วนพ่อขายไม่ได้เลยของเก่าอะไรไม่รู้ "ดิวๆ อ่ะพ่อให้" พ่อยื่นโทรศัพท์เก่าเครื่องนั้นให้ฉัน "มันใช้ไม่ได้ไม่เอาหรอก" ฉันปฏิเสธรับ"เอาไว้ดูเล่นก็ได้" "พ่อนี่สมุดอะไรน่ะ" ฉันเห็นสมุดแปลกๆมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมดสมุดบันทึกคำนวนลอตเตอรี่ ของยายน่ะแม่เก็บไว้เป็นที่ระรึก ซื้อทุกงวดถูกกินทุกงวดยายจดไว้ด้วยนะว่าแต่ละงวดเลขออกอะไร" พ่อบอก ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันมาถ่ายรูปเก็บไว้ดูฉันชอบถ่ายรูปลงมือถือ ฉันพึ่งซื้อมือถือมาใหม่รุ่นใหม่ จากน้ำพักน้ำแรง 30,000 กว่าจะได้ "ซื้ออะไรมาอีกเยอะแยะ ซื้อมาก็ขายไม่ได้เงินจมกับสิ่งของพวกนี้" แม่บ่น ทะเลาะกันทุกวันฉันเบื่อบางทีก็คิดว่า ถ้าครอบครัวฉันหายไปคงดีแม่ก็ไม่เคยให้อิสระเลยห้ามนู่นห้ามนี่อ้างแต่ว่าอายุยังไม่ถึง18ยังเด็กเกินที่จะทำนู้น นี่ นั่น "แม่ไปมินิมาร์ทแป๊บนะ" ฉันลำคานพ่่อแม่ทะเลาะกันจึงหาเรื่องออกมาคว้ากระเป๋ากับโทรศัพท์คู่ใจมาด้วยฉันซื้อขนมกินหน้ามินิมาร์ท เสร็จแล้วก็จะเดินกลับบ้าน ครึ้้้้มฟ้าครึ้มฝนฉันรีบเดินกลัวฝนตก"ตี๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดๆๆ." เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่พ่อให้มาดังขึ้น ฉันตกใจ แปลกใจ ไม่มีแบตเตอรี่ติดได้ไง ฉันอยากรู้ว่าใครโทรมาจึงรับสาย" "ฮัลโหล...ฟีดดดดคุรุครืดครืดก" เสียงอะไรฟังไม่รู้เรื่องทันใดนั้น "เปรี้ยงงงง...ภาพตัด!?" ฉันหมดสติไปตื่นมาไม่รู้นอนอยู่ไหน มืดมากแต่ก็ยังมีถนนฉันเดินไปตามถนน ฉันจำได้ว่าฉันรับโทรศัพท์หน้าหมู่บ้านนี่แต่หมู่บ้านหายไป รึว่าฉันจะถูกลักพาตัวแต่เงินในกระเป๋าก็มีเยอะนะไม่หายเลยสักบาท "เอี๊ยดดด..โครม..." ภาพตัดอีกแล้วฉันตื่นมาที่ไหนสักแห่งได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ฉันลืมตาไม่ขึ้น "ดิว มึงเลยถ้าเขาตายเราซวยแน่ขับรถยังไงวะ ?!.." "มันมืด แล้วอยู่ๆยัยนี่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใครจะเบรกทันวะ"ใคร ใครกันชื่อเหมือนฉัน ฝันไปแน่ๆ ฉันหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเห็นผู้ชาย2คนฉันตายไปแล้วรึนี่เทพบุตรชัดๆ"เธอฟื้นแล้ว จำอะไรได้บ้าง" เขาทั้ง2ถาม"ฉันอยู่ไหน?" ฉันถาม "เธออยู่โรงพยาบาล โดนรถชน " เขาตอบ"ฉันจำได้ทุกอย่างฉันจะกลับบ้านได้ตอนไหน" ฉันถาม อีก2วัน เธอหลับไป3วัน "ชิบแล้ว... ป่านนี้พ่อแม่ตามหาฉันแย่แล้ว " ฉันหาโทรศัพท์เขายื่นให้ฉัน นี่ฉันอยู่โลกไหนนี่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลย"โทรศัพท์เธอแบตเตอรี่หมดเลยไม่ได้ติดต่อแม่เธอ ลองชาร์จแล้วไฟไม่เข้าเลย เครื่องพังแล้วล่ะเขาตอบ" "อีก2วันจะไปส่งบ้านนะ" เขาอีกคนบอก ฉันมองรอบๆโรงพยาบาลมันดูใหม่แปลกๆทั้งๆที่ชื่อโรงพยาบาลนี้แม่เคยพามาบ่อย มาครั้งล่าสุดมันดูเก่ากว่านี้ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่า เขาอาจต่อเติมห้องใหม่
ลลิลมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักข่าวอาชญากรรมเหมือนพ่อ พ่อของลลิลประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนที่ลลิลอายุได้8ขวบแม่ของลลิลจึงกรายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว พ่อได้ทำประกันฯไว้ได้เงินเยอะพอสมควรแม่นำเงินประกันฯมาเปิดร้านขายอาหารเครื่องดื่ม ชา กาแฟ ขนมเค๊ก ขนมปังแม่ชอบทำอาหาร แต่ลลิลไม่ได้แม่มาเลยสักนิดไม่ชอบทำอาหาร เสน่ห์ปลายจวักไม่มีเลย เป็นผู้หญิงที่ใช้ความสวยไม่เป็นประโยชน์เลย"ลิน..ลิน สายแล้วไป โรงเรียนได้แล้ว""โห..แม่สายแล้วทำไมพึ่งปลุกหนูเนี่ยตายแน่แล้ว..""เรียกนานแล้วนึกว่าตื่นนานแล้วนะนี่ ดูหนังดึกอีกล่ะสิหนังฆาตกรรมเนี่ยอย่าไปดูมากมันจะฝันร้าย""แม่หนูไปแล้วนะ..สายแล้ว"ลลิลแต่งตัวยังไม่ทันเรียบร้อยดีก็รีบวิ่งไปพร้อมกับหยิบขนมปังไปกินกลางทาง1ก้อน"ได้อาบน้ำมั๊ยนั่นน่ะ ..โอย..ทำไมทำตัวแบบนี้เนี่ยหน้าตาก็ดี..เฮ้อ!..เมื่อไรจะเรียบร้อยเหมือนลูกสาวบ้านอื่นเขาบ้างนะ""ลิน..ลิน..ลิน..สายแล้วตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปมหาวิทยาลัยสายนะต้องให้ปลุกตั้งแต่ประถมจนถึงมหาลัยโอยหัวจะปวดเมื่อไรจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองเป็นสักทีผู้ชายที่ไหนจะมาจีบเนี่ย""จุ๊บ..ไม่มีใครเอาก็อยู่กับแม่จนแก่ไงจ๊ะ"ลลิลเดินมาหยิบขนมปัง1ก้อนพร้อมกับจุ๊บแก้มแม่1ทีแม่บ่นๆทุกวันแต่ก็ใจอ่อนทุกที ลลิลถึงจะเป็นแบบนี้แต่ไม่เคยเกเรไม่เคยไปค้างอ้างแรมบ้านเพื่อนที่ไหนไม่เคยไปเที่ยวเตร่เฮฮาปาร์ตี้ตามผับบาร์เลย แม่อยู่บ้านคนเดียว ลลิลจะเป็นห่วงแม่มากต้องกลับบ้านทุกวัน อีกเทอมเดียวลลิลก็เรียนจบแล้ว ลลิลเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์ จบมาเธอจะเป็นนักข่าวเหมือนพ่อลลิลจบแล้ว ได้งานจากสำนักงานข่าวช่องทีวีเดลี่ ที่ลลิลฝึกงานนั่นเองด้วยความขยันและมีความสามาถ"ลิน ลิน เธอได้เป็นนักข่าวพากสนามกับวรุฒนะตอนนี้มีข่าว คนคลั่งยาจับเด็กเป็นตัวประกันรีบไปก่อนเลยให้ถึงก่อนนักข่าวสำนักอื่นนะรีบไปรีบไป"ลลิลผู้มีความคล่องแคล่วว่องไวไปก่อนใครเสมอเป็นที่พอใจของเพื่อนร่วมงานและ บก."ลิน ลิน วุฒ วุฒ ไปทำข่าว ผัวหึงโหดฆ่าเมียยัดถังโบกปูนอำพราง เร็วๆไปไป"ทุกสถานการณ์ทุกสถานที่สภาพน่าสยดสยองน่ากลัวเลือดเต็ม น้ำเหลืองน้ำหนอง บางศพเน่าเฟะหนอนยั๊วเยี๊ยะนักข่าวหลายๆคนแม้กระทั่งตำรวจเองก็ต่างสะอิดสะเอียน อาเจียน กันเป็นแถวๆแต่ ลลิลวิ่งใส่เหมือนเห็นขนมของหวานกดชัตเตอร์ไม่ยั้ง "โอย..ลิน แกทนเหม็นทนดูได้ไง?เนี่ยชั้นจะอ้วก" "โธ่..พี่ถ้าเรามัวแต่กลัวสิ่งพวกนี้เราก็จะได้ข่าวช้ารึอาจจะไม่ได้อะไรเลย กล้าได้ กลัวก็อด นักข่าวต้องสู้ชีวิต""เออ..แต่ตอนนี้ชีวิตมันสู้กลับชั้นและ..อ้วก..อ้ากกก..อ้วก..อ้าก""ผู้ชายอะไรใจเสาะชะมัด"แม่ของลลิลไม่อยากให้ลลิลเป็นนักข่าวเลยโดยเฉพาะนักข่าวพากสนามเพราะต้องออกนอกพื้นที่ตลอดบางทีดึกๆดื่นๆทีมงานโทรตามก็ต้องไป แม่ซึ่งเคยเสียพ่อไปตอนออกไปทำข่าวทำให้กังวลมากแต่ขัดลูกไม่ได้ก็ได้แต่หวังว่าสักวันถ้าเบื่อก็จะเลิกเอง"แม่ ลินกลับมาแล้ว..หิวมากเลย..แม่บ้านหลังใหญ่ข้างบ้านเราเขาสร้างเสร็จแล้วสวยมากเลยใครนะย้ายมาอยู่"ลลิลพูดพลางชะเง้อมองบ้านหลังใหญ่ข้างบ้านลลิล ลลิลคิดสงสัยว่าบ้านหลังใหญ่ต้องมีคนอยู่หลายคนเป็นแน่ ห้องนอนของลลิลติดกับกำแพงบ้านหลังนั้นพอดีมองเห็นภายในบ้านหลังนั้นชัดเจนถ้าเจ้าของบ้านเขาเปิดม่านนะลลิลเหนื่อยล้าจากการทำข่าวมาหลายวันจึงหยุดพักผ่อนอยู่บ้าน วันนี้ลลิลเห็นรถตู้คอนเทนเนอร์คันใหญ่มาข้างบ้านน่าจะเป็นบริษัทที่รับจัดสวนจัดบ้านมาจัดบ้านมีทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของใช้ภายในบ้านเยอะแยะมากมายลลิลมองดูสักพักจึงอาบน้ำแล้วลงไปหาแม่เพราะท้องเริ่มร้องจ๊อกๆแล้ว"แม่ๆหิวแล้วอ่ะแม่ทำอะไรกินน่ะ""แกงป่าไก่ ไข่ฟู ผัดผักรวมกุ้ง ปลากระพงทอดน้ำปลา""โอ้โหของอร่อยทั้งนั้นเลย"ลลินกินข้าวกับแมเสร็จแล้วจึงขึ้นมาทำงานต่อบนห้องถึงแม่เธอจะหยุดแต่เธอก็หอบงานมาทำอยู่บ้านเพราะเธอต้องเขียนรายงานข่าว บทความข่าว ทำงานได้สักพักเธอก็เมื่อยจึงไปยืดเส้นยืดสายพลางมองดูข้างบ้าน บ้านสวยมีสวนรายล้อมบ้านมีต้นไม้ที่บริษัทตกแต่งสวนแต่งอย่างสวยงาม มีเงินก็สามารถเนรมิตอะไรก็ได้ที่ตรงนี้เมื่อปีก่อนยังเป็นป่ารกอยู่เลย "ก็ดีมีคนมาอยู่ แม่จะได้มีเพื่อนบ้านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเวลาออกไปทำงานตอนดึกๆ"ลลิลคิดนู้นคิดนี่ จนเหลือบไปเห็น ผู้ชายคนหนึ่งเดินอยู่ในบ้าน มองเห็นไม่ชัดเท่าไรแต่รูปร่างสูงสง่าท่าเดินดูสมาร์ทมาก"ทำไม..ไม่เห็นคนอื่น สงสัยอาจจะตามมาทีหลังแหละมั๊งว่างๆต้องไปทำความรู้จักจะได้ฝากแม่ไว้กับเพื่อนบ้านใหม่""ลิน...เอาขยะไปทิ้งที่หน้าบ้านให้ทีสิ"แม่เรียกใช้ให้ลลิลไปทิ้งขยะ ลลิลลงไปทันทีที่แม่เรียกเธอนำขยะไปทิ้งพลางมองรั้วหน้าบ้าน ข้างๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น ประตูเปิดพร้อมกับมีผู้ชายคนนั้นเดินออกมา"สวัสดีค่ะ..บ้านเราอยู่ใกล้กัน..ควรรู้จักกันไว้นะคะ ดิฉันชื่อลลิลค่ะ มีอะไรให้รับใช้บอกได้นะคะ"ผู้ชายคนนั้นมองลลิลด้วยหางตาแว๊บนึงจึงเดินไปอย่างไม่สนใจ"ชิ..คนอะไรไม่มีมารยาทเลยคนเขาทักดีๆทำเมิน..หล่อแล้วหยิ่ง "ลลิลเดินเข้าบ้านอย่างฉุนเฉียว"อ้าวๆเป็นอะไร..หน้าบูดบึ้งเชียว" แม่ถาม"คนข้างบ้านสิแม่หนูทักเขาดีๆทำเมินใส่หนูน่ะ" ลลิลตอบ"อืม.ก็หน้าตาเราน่าไว้ใจซะที่ไหนล่ะดูสิ" แม่เย้า"แม่น่ะ..หนูสวยจะตายคนที่เมินน่ะตาไม่ถึงเอง"ลลิลตอบ"555แม่คนสวยตัวเหม็น น้ำก็ไม่ค่อยอาบสวยแค่ไหนก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรอกจ่ะ คนมเมื่กี้เขาอาจจะได้กลิ่นตุๆก็ได้เลยคิดว่าคนเก็บขยะรึเปล่า" แม่เย้า"โธ่ ..แม่น่ะ งอลแล้วไปอาบน้ำก็ได้"ลลิลขึ้นไปอาบน้ำแล้วทำงานต่อจนเผลอหลับไปจนถึงเช้า"แม่ๆวันนี้รีบมากหนูต้องไปทำข่าวฆาตกรรมมีคนพบศพผู้หญิงถูกฆ่าน่ะหนูไปก่อนนะ"ลลิลรีบวิ่งปากก็คาบขนมปังมือก็ใส่รองเท้า"เมื่อไรจะเลิกเป็นสักทีนักข่าวเนี่ยลำบากจะตาย""เย็นนี้กลับมากินข้าวบ้านนะแม่จะรอ"แม่ตะโกนบอกเพราะไม่อยากให้ลลิลกลับบ้านช้า"วันนี้เมื่อเวลา11.16นาทีได้มีการพบศพหญิงสาวคาดว่าเป็นหญ
"ตื่นแล้วเหรอ?""แกเป็นใคร จับชั้นมาทำไมเรียกค่าไถ่เหรอชั้นไม่มีเงินหรอก"ชายแปลกหน้ารูปร่างหน้าตาดีคมสัน ตัวสูงบุคลิกไม่น่าจะเป็นคนร้ายได้ แต่เขาคือคนลักพาตัว จันทร์ฉาย ออกมาจากงานแต่งงานของเธอกับแฟนหนุ่มซึ่งคบกันมานานหลายปี ฝ่ายชายรวยระดับมหาเศรษฐี จันทร์ฉายเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา เธอและฉัตรบดินด์ แฟนหนุ่มคบกันตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย จันทร์ฉายมีน้องสาว1คนอายุ16ปี ชื่อจันทร์เจ้า"เธอรู้จักคนนี้มั๊ย?""ไม่รู้จัก..ค่ะ คุณจับมาผิดคนแล้วฉันไม่รู้จัก""แล้วผู้หญิงที่ชื่อจันทร์ฉาย กิตติพิทักษ์ ล่ะ""ฉันเองค่ะ""งั้นก็ไม่ผิดตัว...เธอนั้นแหละ""ฉันไปทำอะไรให้คุณ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ""ผมจะให้คุณชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไว้...เตรียมตัวรับกรรมได้เลย"เขาก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วตะครุบเธอไว้ทันก่อนเธอจะวิ่งหนีเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังจะเป็นเหยื่อหมาป่า เขาดึงชุดสีขาวฟูฟ่องจนชุดเธอขาดเธอดิ้นสุดชีวิตเขาพยายามรูดซิบข้างหลังเธอลงแต่มันดึงยากเย็นซะเหลือเกินเขาจึงฉีกจนขาดกระจุยไม่เหลือชิ้นดีตอนนี้บนร่างของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้นเธอเอามือปิดหน้าอกที่ใหญ่อวบอูมเขารั้งเอาบางเข้าประชิดตัวเขาเธอทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วนสารพัดช่วงที่เธอมัวแต่ทุบตีเขานั้นเขาได้กระชากเสื้อในจนขาดหลุดกองกับพื้นเธอตกใจมาก เขาจับเธอโยนลงที่นอนหน้าอกอวบอูมทั้งสองกระเพื่อมตามแรงกระแทกทำให้ไฟราคะรวมถึงไฟแค้นประทุขึ้นจนยากจะควบคุมได้แล้วเขาคล่อมร่างเล็กไว้มือใหญ่รวบข้อมือเล็กๆไม่ให้ดิ้นหลุดขาสองข้างแข็งแรงของชายหนุ่มหนีบช่วงสะโพกเธอไม่ให้ดิ้นแต่เธอก็พยายามดิ้นสุดกำลัง เขาขบกัดที่ติ่งหูของเธอเบาๆริมฝีปากอุ่นๆของเขาบดขยี้ริมฝีปากเล็กบางของเธออย่างเมามัน ลิ้นใหญ่หนาชอนไชคว้านไปทั่วปากของหญิงสาวเหมือนเขาต้องการความหาความหวานจากปากของเธอให้ชื่นใจ แต่เธอไม่ได้ ยินยอมยังคงดิ้นรน"โอ๊ย..แสบนักนะ"เธอกัดปากของเขาจนเลือดออก"ก็ได้เจอของจริงแน่คราวนี้"เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาวเนียนมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ชื่นใจชวนให้หลงไหล "นี่เธอคงฉีดน้ำหอมมาเอาใจเจ้าบ่าวของเธอที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย แต่น่าสงสารที่เจ้าบ่าวยังไม่ทันได้ลิ้มรสเจ้าสาวคนสวยเลย หรือว่าเคยแล้วก็ไม่รู้ได้เพราะสมัยนี้คนคบกันก็มีอะไรกันก่อนแต่งทั้งนั้น เขาเพลิดเพลินกับร่างกายของเธอ เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังออกมา แต่ก็มิได้ทำให้เขาหยุดลงยิ่งเพิ่มความสะใจเขายิ้มกริ่ม เขามาหยุดลงตรงยอดปทุมถันสีชมพูที่มันชูชันเหมือนท้าทายเขามันกระเพื่อมตามแรงสะอื้นของเธอปลายชมพูไม่มีรอยคล้ำเลยเหมือนยังไม่เคยผ่านการลิ้มรสการสัมผัสจากปลายลิ้นเลย เขาไม่รอช้าริมฝีปากอุ่นๆเม้มดูดปลายลิ้นเคล้าคลึงยอดชมพูอย่างเมามันเขาเล่นอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรหญิงสาวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเหมือนเธอจะพอใจเขาปล่อยมือจากข้อมือเธอแล้ว ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วร่างจากหน้าท้องแบนราบลงมาตรงจุดไคลแม็กซ์ปลายลิ้นเคล้าคลึงไปทั่วร่างกายเธอตอบสนองอย่างเห็นได้ชัดจันทร์ฉายไร้เรี่ยวแรงเสียงครางเล็กๆเบาๆออกมาจากลำคอของเธอ ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดเธอเรียกสติกลับมาก่อนที่เขาจะทำให้อารมณ์ของเธอเตลิดไปไกลมากกว่านี้เธอนึกเจ็บใจตัวเองที่ดัันชอบสิ่งที่เขาทำให้ ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงชอบการเล้าโลมของเขาเป็นแน่แท้"ชอบสินะ"ยิ่งได้ยินเสียงครางกระเส่าของเธอเหมือนไฟในกายของชายหนุ่มมันประทุ แต่ยังไม่ทันจะลุกโชติช่วงก็"โอ๊ย...นี่เธอถีบเร๊อะ ครั้งนี้ไม่ปราณีแน่อ่อนโยนไม่ชอบ...ชอบซาดิสม์ก็ไม่บอกเดี๋ยวจัดให้"เขารีบตะครุบร่างเล็กบางของเธอไว้เขาได้มอบความเป็นสามีให้เธออย่างไม่ปราณีไม่ทะนุถนอมเลยความเจ็บปวดรวดร้าวระบมที่เขาทำกับเธอ เธอจะไม่มีวันอภัยให้เด็ดขาด จันทร์ฉายนอนร้องไห้หันหลังให้เขาร่างเปลื่อยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ เขาหลับไปเพราะความเพลียเธอได้ทีคว้าเสื้อคลุมใส่แล้วเปิดประตูหนีแต่เปิดไม่ได้พร้อมกับเสียงข้างนอกตะโกนบอกเธอว่า " เปิดไม่ได้หรอกครับมันล๊อกอยู่ข้างนอก"จันทร์ฉายเดินกลับไปอย่างผิดหวังเธอเข้าห้องน้ำล้างตัวอย่างขยะแขยงร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าเธอไปทำอะไรให้เขาความแค้นประทุขึ้นในใจของจันทร์ฉาย "ชั้นจะฆ่าแกคอยดู"เขาตื่นขึ้นมาไม่เจอเธอเขากวาดสายตาไปทั่วเสียงน้ำในห้องน้ำเธออาบน้ำนั่นเองชายหนุ่มตวัดผ้าห่มขึ้นเตรียมจะลุกไปสวมใส่เสื้อผ้าเขาเหลือบไปเห็นรอยเลือดเยอะมากอยู่บนที่นอนสีขาว"นี่เธอยังบริสุทธิ์อยู่หรือนี่...สมัยนี้ยังมีเหลืออยู่อีกหรือหญิงสาวบริสุทธิ์"ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอก"กล้าเปิดประตูหน่อย ...สั่งอาหารมาให้หน่อย"กล้าลูกน้องคนสนิทเปิดประตู พร้อมกับแซวว่า"เสียงดังมากเตียงไม่พังไปแล้วหรือ? เออ..เฮียถามหน่อยเถอะมีีผู้หญิงมารอเข้าคิวหวังจะนอนกับเฮียเยอะแยะแต่ทำไมเฮียต้องไปลักพาเมียคนอื่นเขามาด้วยล่ะ?""เธอคือต้นเหตุที่ทำให้ กร มันฆ่าตัวตาย""คนนี้เนียนะ..?" เท่าที่ กรมันเคยเล่าให้ฟังลักษณะไม่เหมือนคนนี้เลยเห็นมันบอกว่าชอบแต่งตัวโป้ ดูไม่เรียบร้อยแต่สวยเซ็กซี่เลยล่ะ""คนเรามันแสดงกันได้...จริงๆแล้ว แสบจะตายกัดปากกูเป็นแผลเลย""5555...ไปทำอีท่าไหนให้เธอกัดปากได้""ไปได้แล้ว..เฮียหิว""เติมพลังต่อรอบสองรึไง""ไอ้บ้า..ทะลึ่ง"ชายหนุ่มปิดประตู ยังไม่ทันที่เขาจะระวังตัวจันทร์ฉายเอามีดจากครัวมาแทงเขาแต่โชคดีมีดไม่คมมันแฉลบเขาคว้ามือเธอแล้วปัดมีดหลุดมือไป เลือดที่โดนมีดไหลออกมาไม่เยอะมากแต่ก็ทำให้เขาได้เจ็บแสบๆบ้าง เขาเห็นท่าไม่ดีจึงจับเธอมัดมือเท้าไว้บนเตียงไม่งั้นตอนเขานอนเธออาจจะหาอาวุธมาทำร้ายเขาได้"แสบนักนะ...เดี๋ยวไปทำแผลก่อน เสร็จแล้วจะมาคิดบัญชีกับเธอ "กันต์ทำแผลเสร็จแล้วก็เดินมาที่จันทร์ฉาย"ยัยตัวแสบมานี่เลย..แสบนักนะ คุณทำให้ผมเจ็บคุณต้องเจอดี "กันต์จับขาเธอลากให้นอนราบกับพื้นเขาขึ้นคล่อมเธอทั้งจูบทั้งซุกไซร้มือใหญ่เรียวของเขาล้วงขยำเนินเนียนนุ่มนิ่มทั้งสองอย่างดุดันจันทร์ฉายดิ้นรนสุดฤทธิ์ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งเสียเปรียบเขาปลุกปล้ำเธออยู่นาน"ก๊อ
สัมผัสที่อ่อนโยนแต่ช่างวาบหวามริมริมฝีและปลายจมูกที่ดอมดมตั้งแต่ซอกคอจนถึงแผ่นหลัง นาบียังคงหลับตามิกล้าที่จะมองหน้าของพระองค์ ภายในใจของนางมีเพียงแค่เจ้าหน้าที่คนนั้นเพียงคนเดียวแต่บัดนี้นางคงจะมิได้เข้าใกล้เขาเป็นแน่แล้วเพราะหลังจากที่นางได้ถวายตัวให้ฝ่าบาทแล้วนางจะเป็นผู้หญิงของพระราชาเต็มตัว เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลริน"ถ้าเจ้าไม่มองหน้าข้า..ข้าจะประหารเจ้า"นาบีจำยอมต้องลืมตาดูร่างใกญ่ที่กำลังทับอยู่บนเรือนร่าวที่เปลือยเปล่าของนาง"ท่าน....!"
มนุษย์ทุกคนย่อมมีความฝันในทุกค่ำคืนหรือแม้แต่กลางวันก็ฝันได้ถ้าหากเรานอนหลับกลางวันส่วนใหญ่แล้วทุกๆคนบนโลกนี้จะมีความฝันที่ไม่ซ้ำกันแต่สำหรับเขา ภูตะวัน หรือ ภู ที่เพื่อนๆและคนในครอบครัวเรียกกัน ภูตะวัน มักจะฝันแปลกๆและซ้ำๆกันทุกคืนทุกคืนภาพความฝันของภูตะวันคือเขากำลังทำร้ายคนจนถึงขั้นเสียชีวิตทั้งตัวเขามีแต่เลือดเต็มไปหมด ภูตะวันสะดุ้งตื่นทุกครั้ง เขาหวาดกลัวกับความฝันของเขาจนแทบจะเป็นบ้าภูตะวันเป็นชายหนุ่มรูปงามทั้งบุคลิกท่าทางการเดินดูดีไปหมดแต่ไม่มีสาวๆคนไหนกล้าเข้าใกล้เขาเลย เพราะสายตาที่เวลาภูตะวันมองใครๆมันดูคล้ายๆเสือสายตาที่ดุดัน ภูตะวันไม่ค่อยมีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะความลึกลับและน่ากลัวของเขานั้นเอง มีแต่ กรกันต์ หรือ กร เพื่อนรักของเขาเพียงคนเดียว กรกันต์ ผู้ชายหน้าตาธรรมดาใส่แว่นหนาเตอะเป็นหนอนหนังสือชอบอยู่คนเดียวไม่สุงสิงกับใครแต่เขาชอบมาขลุกอยู่บ้านของภูตะวันทุกวันเช่นเดียวกันกับภูตะวันเขาเข้ากับคนได้ยาก เพราะความที่เขาดูน่ากลัวและลึกลับนั้นทำให้เพื่อนๆในคณะที่เขาเรียนอยู่นั้นต่างลือกันไปต่างๆนาๆแต่ภูตะวันก็ไม่ได้สนใจอะไร"มึง ภูตะวันนี่หล่อชะมัดเลย""อย่าไปยุ่งเลยฆาตรกรโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้"ภูตะวันเองก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขาไม่เคยทะเลาะกับใคร ภูตะวันมักจะปรึกษากรกันต์อยู่เสมอเรื่องข่าวลือ"กูไปทำอะไรให้พวกแม่งวะ...ชอบซุบซิบตอนเห็นกูเนี่ยถึงจะไม่สนใจแต่ลำคานสายตา""ตามึง..ตามึงน่ากลัวบางครั้งกูยังตกใจมึงจะทำตาดุทำไมวะ""เกิดมาตากูก็เป็นแบบนี้แล้วทำไงได้ล่ะ""มึงไม่ค่อยพูดกับใครและดูเคร่งขรึมคนเลยไม่กล้าเข้าใกล้""ทีมึงล่ะไม่มีตาที่น่ากลัวแล้วก็ไม่เคร่งขรึมแต่ก็ไม่เห็นมีใครเข้าใกล้มึงเลย""กูไม่หล่อกูขี้เหร่ใครจะเข้าใกล้กูและกูก็ไม่ชอบคบกับคนเยอะแยะ...สรุปคือเราเหมือนกันไม่ใช่หน้าตานะแต่นิสัยเหมือนกันรักสันโดดดีแล้วคบกันแค่สองคนนี่แหละ แล้วเรื่องที่มึงฝันล่ะเป็นไงบ้างหาหมอที่จะช่วยได้ยัง?""ยังไม่มีใครบอกกูได้สักคนมีแต่ว่ากูเครียด..กูก็ไม่ได้เครียดอะไรนี่""มึงเครียด...เครียดจริงๆก็เครียดเรื่องความฝันนี่ไงบางทีการที่ฝันอะไรซ้ำๆน่ากลัวๆก็ทำให้เราเคลียดได้""เออก็จริงแต่กูควบคุมไม่ได้จริงๆเคยฝันเมื่อตอนเด็กๆแต่หายไปนานแล้วพึ่งกลับมาฝันอีกครั้งตอนอายุครบยี่สิบเนี่ยแหละและก็ฝันมาตลอดเลย""เออ..มึงลองไปหาหมอดูไหมหมอจิตแพทย์น่ะกูมีคนที่รู้จักอยู่คนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนกับแม่กูเองเดวถามแม่ก่อนนะว่าเขาอยู่โรงพยาบาลอะไรเดี๋ยวเอาเบอร์ให้นัดเวลาคนนี้เก่งมาก ""กูไปหามาแทบจะทุกหมอแล้วก็เหมือนเดิมเขาว่ากูเครียด""อ่ะๆถ้าครั้งนี้หมอยังพูดเหมือนเดิมกูว่ามึงต้องไปหาพระแล้วล่ะ""แล้วพระจะช่วยอะไรได้ล่ะ?""ไม่เคยได้ยินที่พูดกันเหรอ?...ไม่ได้ด้วยเล่ก็เอาด้วยกลไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องพึ่งคาถามันต้องมีสักทางที่จะช่วยได้แหละน่าบางทีเจ้ากรรมนายเวรกำลังตามมึงอยู่ก็ได้ภู..วันนี่กูจะนอนเป็นเพื่อนมึงแล้วกันทำไมมึงอยู่คนเดียวตลอดเลยป้ามึงไปไหนวะ""ป้าไม่อยู่แล้วเขาไปอยู่กับลูกสาวของเขาที่ต่างประเทศแล้วกูก็เหงาส่วนป้ากูก็คิดถึงโทรมาหาทุกวันบ่นแต่อยากกลับบ้านแต่ลูกสาวของเขาเป็นห่วงพี่สาวลูกพี่ลูกน้องกันกับกูนี่แหละได้งานทำที่ต่างประเทศ"ตกดึกคืนนี้ภูตะวันและและกรกันต์นอนหลับสนิท ความฝันของภูตะวันเริ่มปรากฏขึ้น ในป่าที่มืดมิดไม่เห็นแม้แต่แสงไฟ ภูตะวันรู้สึกว่าตัวเองวิ่งตามอะไรบางสิ่งบางอย่างวิ่งเร็วมากเร็วกว่ามนุษย์ เขาไม่รู้ว่าเขาจะวิ่งไปไหน และแล้วภูตะวันก็เห็นมนุษย์ที่กำลังเล็งปืนมาหาเขาภูตะวันไม่เข้าใจว่าคนคนนี้เล็งปืนจะยิงเขาทำไมหรือว่าเคยเป็นศัตรูกัน ก่อนที่คนคนนั้นจะลั่นไกปืน ภูตะวันก็กระโจนใส่เขาคนนั้นเลือดสาดกระจายไปทั่วร่างของเหลวสีแดงไหลนองไปทั่วพื้นตับใตไส้พุงกระจัดกระจาย"ไม่..ไม่..ไม่นะ..ม้ายยยยยยยย..แฮกๆๆๆๆๆๆๆ""เฮ้ยยย..มึงภูเป็นอย่างไรบ้างฝันอีกแล้วเหรอ?""เออ...ครั้งนี้น่ากลัวกว่าครั้งก่อนอีกสงสัยจะจริงเหมือนที่มึงพูดแล้วเจ้ากรรมนายเวรแน่ๆ ไปหาหมอครั้งนี้ถ้า วิทยาศาสตร์ช่วยไม่ได้กูคงต้องพึ่งไสยศาสตร์แล้วล่ะ""เออ..นอนเถอะมึงกูนอนต่อแล้วนะง่วง""เออกูขอโทษ..."ภูตะวันนอนไม่หลับจนถึงเช้า เขาไม่รอช้ารีบไปหาหมอโดยมีกรกันต์ตามมาด้วย เขาหายเข้าไปในห้องหมอรักษาผู้ป่วยโรคจิตสักพักหนึ่งจึงออกมาด้วยท่าทีที่ผิดหวัง "ไงหมอว่าไง?""เหมือนเดิมว่ะคงต้องไปวัดแล้วล่ะ"ขณะที่ทั้งคู่คุยกันอยู่พอดีมีกลุ่มเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขาพากันมาหาหมอ เพื่อตรวจร่างกายและได้เห็นภูตะวันออกมาจากห้องพอดีภูตะวันและกรกันต์ไม่ทันสังเกตุเห็นเพื่อนๆที่กำลังซุบซิบนินทากันด้วยความสงสัย"เฮ้ยกูว่ามันคงอาการหนักแล้วล่ะถึงได้มาหาหมอรักษา...น่ากลัว""เสียดายความหล่อนะไม่น่าบ้าเลย...""พวกมึงก็พูดไป หมอโรคจิตใช่ว่าจะรักษาแค่คนบ้าล่ะหมอก็ให้คำปรึกษาคนที่เป็นโรคเครียดไอ้ภูมันอาจจะเครียดเลยมาปรึกษาหมอก็ได้""มึงไม่ต้องมาทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดีถ้าให้มึงอยู่กับมันสองต่อสองมึงกล้าปะล่ะ""ไม่..กูก็กลัวนะมึงใครจะกล้าเสี่ยง""แต่ไอ้กรไม่เห็นมันเป็นอะไรเลยเห็นอยู่กับไอ้ภูทั้งวัน""ไอ้นั่นแหละตัวดีมึงไม่เคยดูหนังฆาตรกรรมเหรอหน้าตามันแม่งโครตโรคจิต""หรือว่ามันสองคนจะเป็นพวกเดียวกันใช่แน่พวกไซโคพาทฆาตรกรโรคจิต "ข่าวลือยิ่งแพร่สะพัดมากกว่าเดิมแค่เดินผ่นทุกคนต่างหลบกันเป็นแถวดั่งเหยื่อที่หลบหลีกพยาเสือ ภูตะวันจะไม่ทนกับฝันที่มันสยดสยองนี้อีกแล้ว กรกันต์พาภูตะวันไปวัดหาพระที่แม่ของเขาไปทำบุญอยู่บ่อยๆภูตะวันเล่าเหตุการณ์ความฝันที่เกิดขึ้นให้หลวงตาฟัง"หลวงตาครับผมจะทำอย่างไรดี ความฝันมันเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวันๆจนผมจะเป็นบ้าอยู่แล้วทุกคืนผมไม่อยากหลับเลย""มันเป็นวิบากกรรมน่ะโยม...ต้องยอมรับวิบากกรรมครั้งนี้พยายามผ่านมันไปให้ได้ถ้าควบคุมไม่ได้หายนะจะเกิดขึ้นกับโยมภายในตัวของโยมมีบางอย่างซ่อนอยู่อาตมาก็ไม่สามารถบอกได้แต่มีีสิ่งที่ช่วยได้คือยันต์แบบนี้ ""หลวงพี่จะสักยันต์ให้เหรอครับ?""อาตมาทำให้ไม่ได้หรอก อาตมาเป็นพระนักปฏิบัติไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งพ
หาโรงแรมที่ใกล้ที่สุดอยากไส้แตกหรือไง?เร็วๆ” “เออๆดุจังวะ อย่าฆ่าผมเลยถึงผมจะยังไม่เคยมีเมียไม่มีภาระแต่ผมก็ยังไม่อยากตายหรอกนะ” “จะตายก็เพราะพูดมากนี่แหละถึงยังเร็วๆสิจะไม่ไหวแล้ว” “เธอเป็นอะไร?” “ไม่รู้เหมือนกันเร็วๆสิโอยร้อน” “อย่าถอดนะผมไม่เคยเห็นผ็หญิงแก้ผ้าอย่าถอด” “ชั้นร้อนไม่ไหวแล้ว...ช่วยด้วยช่วยชั้นหน่อยนะช่วยทีไม่เข้าแล้วโรงแรมเอามันในรถนี่แหละ “ “ไม่มีทาง...ผมไม่มีทางเอากับโสเภณีแน่ๆ...ไม่มีทาง” “มีถุงมั๊ย...” “จะอาเจียรเหรอ มีอยู่หลังรถน่ะ” “ไม่ใช่ถุงยางน่ะมีไหม ?” “ไม่ผมบอกคุณแล้วว่าผมยังไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงครั้งแรกของผมไม่มีทางเอากับโสเภณีแน่ๆ” “เลี้ยวเข้าโรงแรมเร็วๆไม่งั้นตายชั้นคือนักฆ่านะบอกไว้ก่อน” “ว่าแล้วเชียวเธอนี่เองที่ฆ่านายตำรวจคนนั้นเอาเสร็จก็ฆ่าอย่างกับในหนัง” “พูดมากเข้าไปเปิดห้อง...ห้ามพูดอะไรทั้งนั้นไม่งั้นลูกปืนทะลุหลังเข้าหัวใจแน่” “ก็ได้ๆ...น้องเปิดห้องเร็วๆไม่งั้น...พี่รีบเร็วๆ” “ถอดออกให้หมดชั้นขอร้องหล่ะไม่งั้นตายแน่ชั้นอยากถ้าคืนนี้ไม่ได้ชั้นแย่แน่ไอ้ตำรวจนั่นมันวางยาชั้น” “แล้วไม่ได้เอากันหรอกหรือ?” “ไม่...” “โอย...แล้วรีบฆ่ามันทำไมทำไมไม่เอากันให้เสร็จก่อนค่อยฆ่าเดือดร้อนผมไหมเนี่ยผมทำไม่เป็นหรอกนะไม่เคย” “เออ...เอามือมาชั้นทำเอง” ดาวมัดมือของนนทร์ไว้กับหัวเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดแล้วก็จัดการกับอาภรของตัวเองเช่นกันริมฝีปากเล็กบางจูบซุกไซร้ไปทั่วร่างใหญ่ที่บึกบึนกล้ามเนื้อแข็งเป็นมัดๆดาวถอดแว่นตาของเขาออกเพียงแค่เห็นใบหน้าของเขาชัดๆหัวใจของหญิงสาวก็เต้นโครมครามความต้องการถึงขีดสุดหญิงสาวเล่นกับร่างกายของชายหนุ่มอย่างเมามันดั่งว่าเป็นเจ้าของร่างกายนั้นแท่งใหญ่ชูชันเย้ยหยันสายตาของหญิงสาวจุมพิตที่เร่าร้อนและร้อนแรงเพราะพิษยาปลุกกำหนัดทำให้ดาวทำอะไรต่อมิอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวริมฝีปากเล็กโลมเลียดูดเม้มปลายสีชมพูก่อนจะรูดขึ้นรูดลงอย่างเมามันเสียงครางของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆขณะนี้ดาวไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว “โอวววว...ไม่...ไม่เราอย่าเคลิ้มอย่า...อย่า...ไม่นะทำไมร่างกายของเรา...อูยยยยย...อย่า...สะ...เสียวววว...ไม่ไหวแล้วปล่อยผมเดี๋ยวนี้”
เมื่อพี่สาวได้เสียชีวิตลงอย่างไม่เป็นธรรมอัยลดาสงสัยว่าแม่สามีของพี่สาวมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เธอจึงหาวิธีที่จะเข้าไปในบ้านนั้นให้ได้แต่มีวิธีเดียวที่จะเข้าไปได้คือการเป็นลูกสะใภ้เท่านั้นกวินน้องชายของพี่เขยของอัยลดาเขาคือหมากตัวสำคัญที่อัยลดาต้องหลอกใช้เขาเพื่อพิสูจน์ความจริงให้ได้แต่กวินจะยอมช่วยหรือเปล่า?...นิยายรักโนแมยติก ท่ามกลางสงครามระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ปัญหาโลกแตกที่มีกันทุกบ้านแต่สำหรับบ้านของกวิน ที่มากไปด้วยทรัพย์สมบัติ คุณหญิงรุ่งฤดี พูนทรัพย์ อายุห้าสิบกว่าแต่ยังคงความสาวไว้ด้วยการสันกรรมและการแต่งตัวที่ไม่เข้ากับอายุสักเท่าไร เธอซึ่งหวงแหนทั้งลูกชายและสมบัติเธอจึงไม่ยอมและทำทุกอย่างได้เพื่อกำจัดลูกสะใภ้ที่ไม่มีคุณสมบัติพอสำหรับลูกชายอันเป็นที่รัก...อันดาหญิงสาวที่เรียบร้อยอ่อนแอไม่สู้คนพี่สาวของอัยลดาเธอได้ตกลงแต่งงานกับ กวี เพราะความรักแต่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังก้าวเท้าลงสู่ขุมนรก...
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.