หลงทางรัก...ยุค90

yokkiyokki Romance

ฉันชื่อดิว แม่ชื่อดวงใจ พ่อชื่อเด่น น้องชายชื่อดนตรี พ่อเปิดร้านขายของสะสมยุค90พ่อเป็นนักดนตรีเก่าแม่เป็นนักร้้องยุค90แม่ชอบนักร้องยุค90ชื่อ ดิวกับดรีม ใช่แล้วล่ะชื่อของฉันมาจากนักร้องที่แม่ชอบ แม่เปิดเพลงเขาทุกวันจนฉันจำได้ ร้องได้ และเบื่อฟังมาก นักร้องชื่อดิวหายออกจากวงการตั้งแต่ปี2,000ส่วนคนชื่อดรีมแต่งงานมีลูกแฝดและดังมากในตอนนี้"ดิวๆๆมาดูนี่สิพ่อได้ของจ๊าบ จ๊าบมาด้วย" พ่อเรียกฉันไปดูบางอย่างที่พ่อซื้อมา "พ่อเขาเลิกใช้ไปนานแล้วจ๊าบน่ะเดี๋ยวนี้มันต้อง สุดเจ๋ง" พ่อเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำครึมาให้ดู"ใช้ได้มั๊ยนี่..น่าจะไม่ได้หรอกพ่อแบตหมด สู่ขิตไปแล้ว" "อะไรคือสู่ขิต เด็กสมัยนี้พูดไม่เป็นภาษาเลยฟังไม่รู้เรื่อง" พ่อบ่นแม่เป็นแม่บ้าน ทำงานบ้านมีงานอดิเรกคือเป็นนักเขียนนิยายเมื่อก่อนขายไม่ค่อยได้ตั้งแต่ฉันสมัคเว็ปเขียนนิยายให้แม่ก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ส่วนพ่อขายไม่ได้เลยของเก่าอะไรไม่รู้ "ดิวๆ อ่ะพ่อให้" พ่อยื่นโทรศัพท์เก่าเครื่องนั้นให้ฉัน "มันใช้ไม่ได้ไม่เอาหรอก" ฉันปฏิเสธรับ"เอาไว้ดูเล่นก็ได้" "พ่อนี่สมุดอะไรน่ะ" ฉันเห็นสมุดแปลกๆมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมดสมุดบันทึกคำนวนลอตเตอรี่ ของยายน่ะแม่เก็บไว้เป็นที่ระรึก ซื้อทุกงวดถูกกินทุกงวดยายจดไว้ด้วยนะว่าแต่ละงวดเลขออกอะไร" พ่อบอก ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันมาถ่ายรูปเก็บไว้ดูฉันชอบถ่ายรูปลงมือถือ ฉันพึ่งซื้อมือถือมาใหม่รุ่นใหม่ จากน้ำพักน้ำแรง 30,000 กว่าจะได้ "ซื้ออะไรมาอีกเยอะแยะ ซื้อมาก็ขายไม่ได้เงินจมกับสิ่งของพวกนี้" แม่บ่น ทะเลาะกันทุกวันฉันเบื่อบางทีก็คิดว่า ถ้าครอบครัวฉันหายไปคงดีแม่ก็ไม่เคยให้อิสระเลยห้ามนู่นห้ามนี่อ้างแต่ว่าอายุยังไม่ถึง18ยังเด็กเกินที่จะทำนู้น นี่ นั่น "แม่ไปมินิมาร์ทแป๊บนะ" ฉันลำคานพ่่อแม่ทะเลาะกันจึงหาเรื่องออกมาคว้ากระเป๋ากับโทรศัพท์คู่ใจมาด้วยฉันซื้อขนมกินหน้ามินิมาร์ท เสร็จแล้วก็จะเดินกลับบ้าน ครึ้้้้มฟ้าครึ้มฝนฉันรีบเดินกลัวฝนตก"ตี๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดๆๆ." เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่พ่อให้มาดังขึ้น ฉันตกใจ แปลกใจ ไม่มีแบตเตอรี่ติดได้ไง ฉันอยากรู้ว่าใครโทรมาจึงรับสาย" "ฮัลโหล...ฟีดดดดคุรุครืดครืดก" เสียงอะไรฟังไม่รู้เรื่องทันใดนั้น "เปรี้ยงงงง...ภาพตัด!?" ฉันหมดสติไปตื่นมาไม่รู้นอนอยู่ไหน มืดมากแต่ก็ยังมีถนนฉันเดินไปตามถนน ฉันจำได้ว่าฉันรับโทรศัพท์หน้าหมู่บ้านนี่แต่หมู่บ้านหายไป รึว่าฉันจะถูกลักพาตัวแต่เงินในกระเป๋าก็มีเยอะนะไม่หายเลยสักบาท "เอี๊ยดดด..โครม..." ภาพตัดอีกแล้วฉันตื่นมาที่ไหนสักแห่งได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ฉันลืมตาไม่ขึ้น "ดิว มึงเลยถ้าเขาตายเราซวยแน่ขับรถยังไงวะ ?!.." "มันมืด แล้วอยู่ๆยัยนี่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใครจะเบรกทันวะ"ใคร ใครกันชื่อเหมือนฉัน ฝันไปแน่ๆ ฉันหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเห็นผู้ชาย2คนฉันตายไปแล้วรึนี่เทพบุตรชัดๆ"เธอฟื้นแล้ว จำอะไรได้บ้าง" เขาทั้ง2ถาม"ฉันอยู่ไหน?" ฉันถาม "เธออยู่โรงพยาบาล โดนรถชน " เขาตอบ"ฉันจำได้ทุกอย่างฉันจะกลับบ้านได้ตอนไหน" ฉันถาม อีก2วัน เธอหลับไป3วัน "ชิบแล้ว... ป่านนี้พ่อแม่ตามหาฉันแย่แล้ว " ฉันหาโทรศัพท์เขายื่นให้ฉัน นี่ฉันอยู่โลกไหนนี่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลย"โทรศัพท์เธอแบตเตอรี่หมดเลยไม่ได้ติดต่อแม่เธอ ลองชาร์จแล้วไฟไม่เข้าเลย เครื่องพังแล้วล่ะเขาตอบ" "อีก2วันจะไปส่งบ้านนะ" เขาอีกคนบอก ฉันมองรอบๆโรงพยาบาลมันดูใหม่แปลกๆทั้งๆที่ชื่อโรงพยาบาลนี้แม่เคยพามาบ่อย มาครั้งล่าสุดมันดูเก่ากว่านี้ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่า เขาอาจต่อเติมห้องใหม่

Unfold