ตอนที่ 9 เหยื่อล่อ

ตอนที่ 9 เหยื่อล่อ

เข็มนาฬิกาบนผนัง ปัดผ่านเลยช่วงเวลาเที่ยงวันไปเกือบสามชั่วโมง ธันวาและนารินทร์จึงยอมลุกจากเตียง สาวน้อยจอมยั่วสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ชายของมันยาวลงไปจนเกือบกลายเป็นชุดเดรสสุดเซ็กซี่ นารินทร์เดินมายืนยิ้มให้กับแผ่นหลังกว้าง ปราศจากเสื้อผ้า หากทว่าถูกแปะเต็มไปด้วยแผ่นร้อนแก้อาการเคล็ดขัดยอก

“ไข่ดาวสองฟองพอหรือเปล่าคะ” ธันวาเอี้ยวหน้ามาถาม

เมื่อช่วงกลางวันธันวาโทรลงไปสั่งอาหารมื้อใหญ่มาจากร้านอาหารฝรั่งเจ้าประจำ แล้วบอกให้บอดกี้การ์ดมือขวานำมาส่งให้ หากแต่เมียเด็กรีเควส อยากกินไข่ดาวเพื่อเพิ่มโปรตีน เพิ่มพลังงาน หลังจากผ่านกิจกรรมหนักมาตลอดคืนกับอีกครึ่งวัน ธันวาจึงต้องลงทุนมาเข้าครัวทอดไข่ดาวเอาใจเมียเด็กสักหน่อย

ภารัญ : หนูรินทร์นี่ลูกอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก

คนเป็นพ่อมาผิดสังเกตรู้ว่าลูกสาวคนโตหายออกไปจากบ้าน เมื่อช่วงเช้าที่โต๊ะอาหารไม่เห็นนารินทร์ สอบถามลูกชายได้ความว่าลูกคนโตจอมแก่นออกไปปาร์ตี้ แต่จนตอนนี้บ่ายสามโมงกว่าไปแล้ว ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนยังไม่กลับถึงบ้านสักที

นารินทร์ : หนูรินทร์....อยู่บ้านพักคนชราค่ะคุณพ่อ // สายตาขบขันล้อเลียน มองลงไปยังแผ่นแปะแก้ปวด ตรงตำแหน่งบริเวณเอวของธันวา ที่เธอบรรจงแปะให้หลังจากอาบน้ำเสร็จ เพราะเห็นว่าเมื่อตอนบ่ายธันวาเดินมาบิดซ้าย บิดขวาทำท่ากายบริหารอยู่ตรงกลางห้อง

ได้ฟังคำตอบของเมียเด็กจอมทะเล้น ธันวาถึงกับเอี้ยวหน้าเหลียวกลับมาสั่นนิ้วคาดโทษ

ภารัญ : บ้านพักคนชราอย่างนั้นเหรอ แล้วหนูไปทำอะไรที่นั่น

นารินทร์ : ใช่ค่ะคุณพ่อ พอดีว่าหนูรินทร์ รับอุปการะดูแลผู้สูงอายุอยู่ค่ะ ช่วงนี้คุณลุงเขาดูเหมือนไม่ค่อยสบาย ความดันขึ้นจนแข็ง หนูรินทร์เลยต้องมาดูแลลุงเขาหน่อย ลุงเขาน่าสงสารมากนะคะคุณพ่อ กระดูกกระเดี้ยว ลุงเขาก็ไม่ค่อยจะดี ลุกก็โอย นั่งก็โอย ขยับนิด ขยับหน่อย เดี๋ยวบ่นเอวเคล็ด เอวยอกตลอดเลย นี่ไม่รู้ว่าจะนอนติดเตียงเมื่อไหร่

นารินทร์ดีดตัวกระโดดขึ้นไปนั่งไขว่ห้างอยู่บนเคาน์เตอร์แกรนิตขนาดใหญ่ ที่มันมีเอาไว้สำหรับเตรียมอาหารในห้องครัว ยิ้มยั่วยียวนจนธันวาอยากจะคว้ามาฟัดสักอีกรอบ มีอย่างที่ไหนเปรียบคอนโดราคายี่สิบกว่าล้านของเขาเป็นบ้านพักคนชรา แถมยังกล่าวหาว่าเขาเป็นตาแก่กระดูกคด กระดูกงอ ไขข้อไม่ดี

ภารัญ : อย่างนั้นเหรอ // แม้ยังไม่เข้าใจในเจตนาของลูกสาว แต่ภารัญก็พยักหน้าเบา ๆ ถือว่าเป็นการรับรู้ส่วนหนึ่ง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็โล่งใจว่านารินทร์นั้นปลอดภัยดี

นารินทร์ : คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูรินทร์นะคะ เดี๋ยวพอหนูรินทร์ดูแลคุณลุงเขาเสร็จ หนูรินทร์จะรีบกลับบ้านทันทีเลยค่ะ

หลังจากทานอาหารมื้อแรกของวันตอนสี่โมงเย็นเรียบร้อย บอดี้การ์ดของธันวา เดินเรียงหน้าเข้ามาในห้อง พร้อมนำเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงสวย ๆ ตามสไตล์ที่นารินทร์ชอบใส่มาให้เลือกหกเจ็ดชุด เนื่องจากมินิเดรสตัวเมื่อคืน ถูกความหื่นทำมันขาดคามือไปแล้ว นอกจากนั้นสิ่งสำคัญที่นารินทร์กำชับนัก กำชับหนาคือยาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉิน เพราะระหว่างธันวากับเธอเสนใส่กันไม่ยั้งตลอดวัน ตลอดคืนนั้นถุงยางอนามัยไม่ได้ถูกนำออกมาใช้งานเลยสักรอบ

“คุณลุงขา หนูรินทร์ไปก่อนนะคะ” เมียเด็กเอนตัวลงไปซบอกของธันวา ขณะที่เขาอาสามาส่งจนถึงประตูรั้วหน้าบ้าน

“แล้ว...เมื่อไหร่จะแวะไปหาลุงอีก”

“เอาไว้ ถ้าคุณพ่อเผลอเมื่อไหร่ หนูรินทร์จะแวะไปหาและถ้ามีเวลาหนูรินทร์จะไปนอนให้คุณลุงกอดทั้งคืนเลยค่ะ” สาวน้อยขี้อ้อนซ้ำยังช่างยั่วยวนยื่นหน้ามาหอมแก้ม สายตากวาดมองซ้ายขวาด้วยท่าทีหวาดระแวงก่อนจะรีบลงจากรถแล้วกดรีโมทอัตโนมัติเพื่อเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน รีบวิ่งหายเข้าไปด้านใน

“พี่รินทร์” การันต์เดินมาชะเง้อคอยาวมองข้ามหัวพี่สาวไปด้านหลัง เหมือนกำลังมีเรื่องบางอย่างสงสัย

“อะไร” นารินทร์หันกลับไปทางประตูรั้วหน้าบ้านที่มันเคลื่อนปิดกลับจนทึบสนิท ด้วยความโล่งใจ แล้วก้าวขาไว ๆ ขึ้นไปตามบันไดส่วนแรก

“เมาหนักขนาดกลับบ้านไม่ไหวเชียว คราวหน้าส่งโลเคชั่นมานะ เดี๋ยวรันต์ไปรับ กลับกับคนอื่น ไปนอนค้างที่อื่นมันอันตราย”

“โอ๊ย บ่นยิ่งกว่าพ่ออีก เออจริงสิ เจอรันต์ก็ดีแล้ว ตกลงเรื่องของพนักงานจัดซื้อสองคนนั้น การันต์ได้ไปสืบมาบ้างหรือยัง” นารินทร์เปลี่ยนเรื่อง เบี่ยงเบนเอาความสนใจของน้องชายไปที่เรื่องงานแทนเรื่องส่วนตัว

“ครับ รันต์กำลังสืบอยู่ ดูแล้วมีความเป็นไปได้สูงมากที่คนพวกนั้น จะคิดไม่ซื่อ แต่ตอนนี้หลักฐานที่พวกเรามี มันยังคลุมเครืออยู่ ถ้าเกิดว่า เราบุ่มบ่าม รีบร้อน รันต์กลัวว่าจะกลายเป็นแหวกหญ้าในงูตื่น ถ้าพวกนั้นไหวตัวทันลำพังหลักฐานที่เรามีอยู่ตอนนี้ พวกนั้นคงหาข้อแก้ตัว แก้ต่างดิ้นหลุดได้ไม่ยากเลย”

“พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน พวกคนเก่า คนแก่ ทำงานมานาน ย่อมรู้จักช่องทางหลบเลี่ยง ทางหนีทีไล่ พวกนั้นคงต้องเตรียมเอาไว้บ้าง หรือบางทีอาจมีคนสมรู้ร่วมคิดมากกว่าสองคนนั้นก็ได้”

“ผมก็คิดเหมือนกัน เอกสารสัญญา จัดซื้อจัดจ้าง มูลค่ามากขนาดนั้นต้องมีผู้ร่วมลงนามหลายฝ่าย จะไม่มีใครคิดเอะใจบ้างเชียวเหรอ”

“ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้พี่จะช่วยสืบอยู่ข้างหลังเอง”

“พี่รินทร์ ผมไม่อยากให้พี่ลงไปข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”

“ไม่ต้องห่วงพี่หรอกน่า รับรองว่าไม่มีใครทำอะไรพี่ได้หรอก”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ แนนจะพยายามเข้าไปตีสนิทกับคุณการันต์ให้เขาเชื่อใจเอง ช่วงนี้เอกสารกว่าจะผ่านการอนุมัติไม่ง่ายเลย ขั้นตอนการตรวจสอบวุ่นวายไปหมด ขนาดแนนแกล้งปล่อยข่าวออกไปว่ากำลังคบหากับคุณการันต์ ไม่รู้ว่ามีอีบ้าที่ไหนอยู่ฝ่ายการจัดการมาฉีกหน้าแนน”

นารินทร์นั่งเบะปาก มองหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ ซึ่งจอดชิดอยู่ติดกัน มือข้างหนึ่งนั้นถือโทรศัพท์แนบไว้ข้างแก้ม หน้าสวยออกหมวยนิด ๆ มีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด สายตาฉายแววริษยาหันมามองรถซูเปอร์คาร์ราคาสิบสองล้านของนารินทร์ มือว่างทำท่ายกขึ้นมาทำท่าเหมือนจะส่องเข้ามาในรถ หากแต่คนที่นั่งอยู่ด้านในยกกระเป๋าใบละสามแสนขึ้นมาบัง จากนั้นขยับมันตามการเคลื่อนไหว ไม่อยากให้คนเจ้าเล่ห์จอมปลอมเห็นว่าเจ้าของรถหรูคันนี้คือตน

“คิดจะยืมมือน้องชายฉัน ทำเรื่องทุเรศอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ตระกูลอัครเดชเดชา ไม่ใช่พวกไร้น้ำยาที่จะยอมให้ใครมาปั่นหัวได้ง่าย ๆ”

ข่าวลือเรื่องที่นารินทร์เป็นแฟนสาวตัวจริงของท่านประธานบริษัท ทำให้การมาปรากฏตัวของนารินทร์ยังแผนกการตลาด ซึ่งเป็นที่ทำงานของแฟนกำมะลอของการันต์ถึงกับปั่นป่วน เจ้าของมินิเดรสแบรนด์หรูที่ดู นารินทร์ก็ไม่เหมือนพนักงานใหม่ ไม่ว่าจะเป็นท่วงท่าการก้าว การแสดงสีหน้า แววตา ท่าทางมั่นใจ

“น้องนารินทร์ มาที่ฝ่ายการตลาดมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” หนึ่งในพยานและน่าจะเป็นหนึ่งในตัวตั้งตัวตีปล่อยข่าว เรื่องที่เกิดขึ้นในลิฟต์วันนั้นเอ่ยทักทายทันที

“มีค่ะ นารินทร์มาหาคนชื่อแนน”

ทั่วทั้งแผนกจมลงสู่ความเงียบอันน่าอึดอัด เป็นเวลาเกือบเดือนที่ทั้งฝ่ายต่างเอาอกเอาใจสรรเสริญเยินยอ ให้กับคนที่สวมรอยเสแสร้งว่าเป็นแฟนสาวของว่าที่ท่านประธานบริษัทหนุ่ม

“คุณนารินทร์ มาหาแนน มีธุระอะไรอย่างนั้นเหรอคะ” สาวสวยหน้าหมวยตาโตเพราะเทคนิคการแต่งหน้าอย่างมืออาชีพเดินเข้ามาตีหน้าซื่อ

“พอดีได้ยินข่าวลือมาว่า คุณแนนกำลังคบหาอยู่กับการันต์...จริงหรือเปล่าคะ” คำถามตรงไปตรงมาจนพนักงานการตลาดจอมลวงโลกหน้าชา

“ว่ายังไงคะ...จริง หรือ เปล่า”

“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะค่ะ”

“เข้าใจผิด หรือว่าจงใจพูดเพื่อให้คนอื่นเข้าใจผิดคะ”

“ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าเกิดว่าแนนพูดอะไรผิดไป จนทำให้คุณกับคุณการันต์เข้าใจผิดกัน” คำตอบไม่ตรงคำถามนั้น นารินทร์รู้ว่าแม่สาวจอมมารยาคนนี้แกล้งพูดให้ตัวเองดูน่าสงสาร และกำลังโยนบทนางร้ายขี้หึงมาให้ตัวเอง

“ไม่หรอกค่ะ การันต์กับฉันเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน อีกอย่างฉันไม่ได้มองว่าคุณคือมือที่สาม เพียงแต่....ฉันไม่ชอบ ให้ใครมาแอบอ้างใช้ความสัมพันธ์ที่ไม่มีอยู่จริง หาประโยชน์เข้าตัวเองน่ะ ตกลงไม่ได้เป็นแฟน ไม่เคยคบหา แต่ที่ผ่านมามโนไปเอง จับอันนั้น มาผสมอันนี้ ส่องไอจี อ่านประวัติส่วนตัวทำเหมือนรู้จักเขาดี ต้องการอะไรคะ” นารินทร์จงใจโยนระเบิดลูกใหญ่เข้าไปกลางแผนก อย่างน้อยเธอต้องการฉีกหน้ากาก หนึ่งในผู้ร่วมขบวนการทุจริต หากพวกนี้มีมากกว่าหนึ่งซึ่งนารินทร์ว่าต้องมีแน่นอน อย่างน้อยพวกมันก็ต้องระส่ำระสายบ้าง

โดยไม่ได้นัดกันเอาไว้ล่วงหน้า อยู่ ๆ การันต์เดินเข้ามายังแผนกการตลาด เมื่อเห็นว่านารินทร์พี่สาวฝาแฝดยืนอยู่ตรงโถงทางเดินกลางจึงตรงปรี่เข้ามาหา หากทว่าชุดสูทที่การันต์เลือกหยิบมาสวมวันนี้นั้น ดันเป็นคอลเลคชั่นเดียวกันกับมินิเดรสของนารินทร์

อีกทั้งเข็มกลัดรูปดอกทิวลิปคู่เซ็ตนี้ คู่พี่น้องได้มาเป็นของขวัญวันเกิดครบอายุยี่สิบห้าปี ถูกคนทั้งคู่กลัดไว้บนหน้าอกตำแหน่งเดียวกันเป๊ะ เหตุการณ์ใจตรงกันอย่างนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แต่มักเกิดขึ้นบ่อย ๆ จนทั้งนารินทร์และการันต์คู่แฝดคนละฝาชินเสียแล้ว

“อุ๊ย คุณการันต์มาได้ยังไงคะเนี่ย” พนักงานคนเดิมเดิน ออกมาต้อนรับว่าที่ท่านประธานก่อนจะตาเหลือกค้างแล้วหันกลับมาทางนารินทร์

“พอดี ผมอยากเข้ามาขอตรวจดูเอกสารอะไรนิดหน่อยน่ะครับ” การันต์หันไปตอบคำถามแล้วจึงค่อยหันกลับมาหาพี่สาว

“เจอรินทร์พอดีเลย เที่ยงนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะพาคุณย่ามาทานข้าว จะให้รันต์ลงไปรับที่แผนกมั้ย หรือว่าจะไปเจอกันที่ร้านอาหาร”

“เจอกันที่ร้านเลยดีกว่า รินทร์กลับไปทำงานก่อนนะ”