ตอนที่ 1 การละคร

ตอนที่ 1 การละคร

กลางดึกในค่ำคืนอันแสนธรรมดา แต่ทว่าคนเกือบค่อนประเทศแทบนอนไม่หลับเพราะต่างพากันจับจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือหรือจอทีวี เพื่อเฝ้าติดตามข่าวฉาวสุดร้อนแรงแห่งปี เมื่อรายการทีวีใหญ่สร้างคอนเทนต์บุกเซอร์ไพรส์นางเอกชื่อดังแถวหน้าแห่งวงการบันเทิง หากแต่คนที่ถูกเซอร์ไพรส์กลับไม่ได้มีเพียงนางเอกดังคนเดียวเท่านั้น แต่รวมไปถึงแฟนคลับและผู้คนอีกจำนวนมากที่นั่งจ้องหน้าจอตาค้างกับภาพ ที่กำลังฉายผ่านหน้าจอทีวี

เมื่อสิ่งที่รายการดังกำลังถ่ายทอดออกไปนั้นมิใช่ภาพอันสามารถออกอากาศได้ทั่วไปเพราะมันคือภาพของ “คราม” ไฮโซหนุ่มสามีของดาราสาวคนดังนามว่า “ดารัณ” และช็อกหนักมากยิ่งขึ้นไปกว่านั้นเมื่อคนที่นอนเปลือยกายกอดก่ายอยู่แนบข้างไฮโซหนุ่มหาใช่ใครอื่นแต่คือ “ดารินทร์” นักแสดงดาวรุ่งพุ่งแรงแห่งปี ดีกรีนายเอกตัวท็อปของวงการซีรีส์วาย แถมยังพ่วงท้ายด้วยการเป็นน้องชายร่วมสายเลือดของนักแสดงสาว

เสียงกรีดร้องจนแสบแก้วหูอัดเข้าใส่ไมค์ติดไวเรทของทีมงานซึ่งรับหน้าที่เดินหน้าถ่ายรายการตามมาด้วยภาพความรุนแรงซึ่งรายการจำต้องตัดภาพเปลี่ยนเป็นจอดำไปในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ช่วงเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีบนหน้าจอซึ่งออกอากาศไปนั้น ก็ทำให้เกิดแฮชแท็กใหม่ทะยานพุ่งขึ้นไปสูงจนติดอันดับหนึ่งเพียงชั่วข้ามคืน

#ดารินทร์เล่นชู้

“ดารินทร์!” เสียงตวาดดังจนแสบแก้วหูกระตุกเปลือกตาบางให้ขยับไหวเล็กน้อย แต่เจ้าของชื่อยังไม่อาจขยับยกมันให้เปิดขึ้นได้โดยง่าย ผิดกับชายร่างสูงใหญ่ซึ่งนอนเปลือยกายก่ายกอดสอดท่อนแขนแกร่งโอบร่างบางนั้นไว้อยู่แนบอก

“ดารินทร์ ไอ้น้องเนรคุณ ลุกมานี่เดี๋ยวนี้นะ!”

แม้นเปลือกตานั้นยังไม่ถูกขยับเปิดขึ้น แต่ทว่าฝ่ามือเรียวกับ เล็บยาวสีแดงกำมะหยี่คว้าเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วจิกทึ้งดึงกระชาก ร่างเปลือยบอบบางลากลงมาจากเตียงในสภาพไร้เครื่องนุ่งห่มปกปิดร่างกาย เสียงฮือฮาเพราะภาพเบื้องหน้าทำให้เหล่าทีมงาน ตากล้องและใครหลายคนซึ่งอยู่ในเหตุการณ์อุทานร้องออกมาดังจนฟังไม่ได้ศัพท์

“แกมันไอ้น้องเลว แกแอบเล่นชู้กับผัวฉันอย่างนั้นเหรอดารินทร์!” เสียงพร่ำพรรณนาดังสลับไปมากับเสียงฝ่ามือซึ่งสะบัดตบไปบนซีกแก้มสีขาวนวล แค่เพียงสองสามครั้งซีกหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มจัดขึ้นทันที

“พี่รัณ” ดารินทร์เปิดปรือเปลือกตาขึ้นมาพร้อมกับความมึนงงระคนสับสนเพราะยังจับต้นชนปลายเรื่องราวทั้งหลายไม่ถูก

“แกทำกับพี่อย่างนี้ได้ยังไงกันรินทร์ แกทำกับฉันได้ยังไง” นางเอกสาวขยำมือทึ้งเส้นผมนุ่มขึ้นมาจนเต็มสองกำมือก่อนจะจับศีรษะเล็กของน้องชายกระแทกหงายไปกับพื้นห้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“พี่รัณ ผมไม่ได้ทำอะไรนะ” มือนุ่มพยายามยกขึ้นมาหยุดยั้ง รั้งแรงของพี่สาวเอาไว้แต่ทำได้ไม่ถนัดนัก ดวงตาปรือนั้นหมุนคว้างหันไป ทุกทางเหมือนยังจับโฟกัสสิ่งใดไม่ได้

“อย่ามาตอแหล แกเป็นชู้กับผัวฉัน” น้ำเสียงแหลมตวาดสูง

“เป็นชู้เหรอ...” ร่างอ่อนโอนเอนทรงตัวอย่างยากลำบากถูกฝ่ามือนุ่มตบฉาดเข้าจนเต็มแรง ใบหน้านั้นสะบัดคว่ำลงไปติดกับพื้นห้อง แต่ถึงอย่างนั้นดารัณยังไม่วายหยุดลงโทษคนที่บังอาจหยามศักดิ์ศรีของเธอได้ถึงเพียงนี้ รองเท้าส้นสูงสีแดงกำมะหยี่เฉดเดียวกับเล็บมือถูกถอดออกจากเท้าคู่สวยก่อนที่มันจะถูกใช้เป็นเครื่องผ่อนแรงแทนฝ่ามือฟาดเข้าไปบนใบหน้าหวาน

“ไอ้น้องชั่ว”

ส้นเข็มแหลมถูกฟาดเจาะลงบนขมับตัดกับหางคิ้วสีเข้มเห็นเป็นร่องลึกตามรอยของความแหลมคม จนเมื่อส้นเข็มปลายแหลมถูกยกขึ้นนั่นเองจึงได้เห็นของเหลวสีแดงเข้มไหลซึมออกมาตั้งแต่ปลายคิ้ว หางตาอาบไหลลงมาจนถึงคาง

“พี่รัณ ผมเปล่านะครับ” ดารินทร์ที่แม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่องราวทั้งหลายพยายามปฏิเสธ

“เป็นใครก็ได้รินทร์ แกจะไปเอากับใครก็ได้ ฉันไม่เคยว่า...ฉันไม่เคยห้าม แต่ทำไมต้องเป็นผัวฉัน แกทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ใบหน้าสวยฉ่ำหยดน้ำตาก้มลงมามองหน้าน้องชายเหมือนคนหัวใจแตกสลายอย่าง ชอกช้ำ หยดน้ำใสร่วงหล่นตกกระทบลงไปบนแก้มขาวของคนเป็นน้องก่อนที่มันจะไหลไปตามร่องแก้มปนไปกับเลือดสีเข้ม

“พี่รัณ ผมเปล่านะ” ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างสับสนและตื่นกลัว

“แกแย่งผัวพี่ทำไมรินทร์...” เสียงตวาดถามย้ำซ้ำประโยคเดิมพร้อมกับรองเท้าส้นสูงกระหน่ำซ้ำฟาดลงไปกลางศีรษะเล็กราวกับคน เสียสติ เสียงร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายกรีดร้องสะท้อนไปมาภายในห้องนอนใหญ่อย่างน่าเวทนา

“พี่รัณใจเย็นๆ ค่ะ”

“คุณรัณใจเย็น ก่อนครับ”

เสียงร้องห้ามปรามและฝ่ามือของใครหลายคนพยายามเข้ามาช่วยรั้งร่างบางนั้นให้ขยับลุกขึ้นมาจากพื้นห้อง ซึ่งมีร่างขาวสว่างตาเปลือยอล่างฉ่างนอนหมดสติ โดยมีเลือดไหลอาบจนท่วมใบหน้า ใครคนหนึ่งในห้องดึงเอาผ้าห่มจากบนเตียงลงมาช่วยปกปิดร่างนั้นให้พ้นไปจากสายตานับสิบคู่ เสียงอึกทึกครึกโครมโวยวายดึงเปลือกตาหนาจากชายอีกคนบนเตียงกว้างให้ขยับเปิดได้ในที่สุด

“พวกคุณเป็นใคร เข้ามาในห้องผมได้ยังไง” ความชุลมุนวุ่นวายหยุดลงชั่วครู่ เมื่อเสียงเข้มแต่แหบเครือเหมือนคนเมาเอ่ยขึ้นโดยที่เจ้าตัวยังคงนั่งใช้มือกุมขมับพร้อมกับยกขึ้นมาคลึงเปลือกตาตัวเองอย่างใจเย็น

ครามไฮโซหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นมาจากเตียงในสภาพเปลือยทั้งตัวไม่ต่างจากนักแสดงหนุ่ม ท่าทางของคนคล้ายมีอาการเมาค้าง ใบหน้าคมก้มต่ำพยายามสลัดหัวไปมาอยู่สองสามทีเหมือนต้องการตั้งสติ จนใครคนหนึ่งโยนชุดคลุมอาบน้ำมาให้ เขาจึงใช้มันมาปกปิดเครื่องชายส่วนตัวให้พ้นจากสายตาของคนนอก

“ครามนี่คุณไม่มีปัญญาหาผู้หญิงที่ไหนมากกแล้วอย่างนั้นเหรอคะ ถึงได้หน้ามืดไปคว้าดารินทร์มาทำพันธุ์” ดารัณยกปลายรองเท้าส้นสูงในมือแล้วใช้มันต่างนิ้วชี้ตรงไปยังร่างอ่อนระทวยของน้องชายซึ่งนอนอยู่ในห่อผ้าห่ม เลือดสีแดงเปื้อนเปรอะเลอะผ้าห่มสีขาวเห็นเป็นรอยด่างอย่างชัดเจน

“รัณคุณพูดเรื่องอะไร”

“หลักฐานขนาดนี้คุณคงไม่ปฏิเสธว่าคุณกับดารินทร์ไม่มีอะไรกันหรอกนะคะ”

“ดารินทร์เหรอ?” สายตาคมสะบัดไปยังใบหน้าโชกเลือดนั้นอีกครั้ง คิ้วเข้มกดต่ำลงเล็กน้อยเหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาเบาๆ

“คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไงกันคะคราม คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง” นักแสดงสาวทิ้งตัวลงนั่งร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจอยู่ตรงปลายเตียงซึ่งห้อมล้อมไปด้วยเสียงปลอบโยนประโลมให้เธอใจเย็น

“ใจเย็นๆ นะคะพี่รัณ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่พวกเราเห็นก็ได้”

จินนี่นักแสดงสาวรุ่นน้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับฝ่ามือลูบลงบนเรียวแขนของดารัณเพื่อเป็นการปลอบโยน ใบหน้าหวานหันไปทางร่างของนักแสดงหนุ่มซึ่งนอนสลบอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันกลับมาหานักแสดงสาวรุ่นพี่แล้วช่วยยื่นหยิบกระดาษให้ซับน้ำตา

“ไม่เป็นอย่างที่เห็น ฮึ...ขนาดแก้ผ้านอนอยู่ด้วยกันบนเตียงอย่างนี้ เธอกล้าพูดมั้ยล่ะว่ามันไม่มีอะไรจินนี่ ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นสามีเธอ... เธอจะยังใจเย็นอยู่ได้หรือเปล่า”

“แต่...ดารินทร์ไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ”

“ไม่ใช่คนแบบนั้น ใช่...ดารินทร์ไม่ใช่คนใสซื่ออย่างที่พวกเธอคิดไง ฉันเป็นพี่มันทำไมฉันจะไม่รู้สันดานน้องตัวเองฉันแค่ไม่คาดคิด...ว่ามันจะกล้าทำกับฉันขาดนี้”

ไฮโซหนุ่มเจ้าของห้องชุดสุดหรูขยับลุกขึ้นยืนแล้วสวมเสื้อคลุมปกปิดร่างแกร่งกำยำซึ่งยืนตระหง่านล้ำอยู่เบื้องหน้าทุกคนอย่างใจเย็น ดวงตาคมเฉี่ยวเหลียวเหลือบลงไปมองร่างอ่อนซึ่งนอนสลบอยู่ข้างเตียงราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“คุณคราม ช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมดารินทร์ถึงมานอน...กับคุณได้” จินนี่เอ่ยถามไฮโซหนุ่มทันที

“ผมต่างหากที่อยากให้พวกคุณอธิบายว่ามันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมพวกคุณถึงบุกรุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมยังถือกล้องเข้ามาถ่ายทำรายการบ้าบออะไรพวกนี้อีก รู้หรือเปล่าครับว่าผมสามารถทำให้พวกคุณหมดตัวได้นะ” ครามตวัดสายตามองไปยังอุปกรณ์การไลฟ์สดรวมไปถึงผู้บุกรุกทุกคน แววตาสีเข้มเยือกเย็นสงบนิ่งจนแทบอ่านอารมณ์ความรู้สึกของเขาไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนในห้องต่างรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที

“เอ่อ...แต่ว่า คุณดารัณเป็นคนอนุญาตให้พวกเราเข้ามานะคะ” หนึ่งในทีมงานซึ่งยืนทำหน้าเลิ่กลั่กหันไปทางภรรยาสาวของไฮโซเจ้าของห้องพักราคาหลายสิบล้านด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ใครๆ ต่างรู้ดีว่าครามเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่เลือดเย็นเด็ดขาดแค่ไหน

“บางครั้งผมก็อยากให้พวกคุณตระหนักถึงความเหมาะสมให้มากกว่าเรตติ้งและยอดไลค์ เอาล่ะครับเชิญพวกคุณออกไปจากห้องผมได้แล้ว แล้วก็...เตรียมตัวหาเงินเอาไว้สู้คดีกันด้วยนะครับ ถ้าเรื่องนี้ มันจำเป็นต้องฉาวโฉ่...ผมจะฉุดพวกคุณทุกคนให้มาดังด้วยกัน”

ทีมงานหน้าซีดต่างรีบหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยมีนักแสดงสาวสวยอย่างจินนี่ขอร้องให้ทุกคนช่วยกันประคองร่างของ ดารินทร์ซึ่งอยู่ในสภาพสลบไสลกลับลงไปด้วย ทิ้งเหลือไว้เพียงดารัณ ซึ่งยังคงไม่ยอมขยับก้าวไปไหนและไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาเพราะนับจากนี้ถือว่าเป็นเรื่องของผัวเมียที่คงต้องการเคลียร์ปัญหากันเอง

“วงการละคร! หยุดเสแสร้งว่าเสียใจได้แล้วดารัณ คุณไม่ได้เสียใจขนาดนั้นหรอก”

เจ้าของห้องหนุ่มเดินไปคว้าบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วจุดสูบอย่างใจเย็น สายตาเฉยชาไร้อารมณ์ปรายมองไปยังใบหน้าสวยซึ่งยังคงมีหยดน้ำตาไหลออกมาก่อนจะแสยะยิ้มยกมุมปากซึ่งถูกฉาบไว้ด้วยลิปสติกสีสวยนั้นให้มันสูงขึ้น

“ไม่ต้องเปลืองน้ำตาร้องไห้แล้วล่ะ ผู้ชมออกไปหมดแล้ว”

“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะคราม ฉันเสียใจจริงๆ นะ” ริมฝีปากงามขยับยกก่อนจะเหยียดยิ้มหยันอย่างน่ากลัว

“เรื่องนี้คุณกับผมรู้อยู่เต็มอก ดารัณที่นี่ไม่มีนักข่าว...ไม่มีกล้อง คุณไม่จำเป็นต้องแสดงละครแล้ว” ริมฝีปากหยักได้รูปพ่นควันบุหรี่สีเทาออกไปในอากาศ สายตาทอดมองไกลออกไปเบื้องหน้าซึ่งเป็นวิวสูงใจกลางมหานครในยามดึกสงัดผ่านบานหน้าต่างซึ่งเป็นกระจกใส

“ในฐานะเมีย การที่ต้องมาเห็นคุณมีชู้กับคนอื่น แถมยังแก้ผ้าพากันมานอนบนเตียง ฉันก็ต้องเสียใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะและฉันต้องเสียใจมากกว่าเมื่อชู้เลวคนนั้นเป็นน้องชายของฉันเอง” นิ้วมือเรียวปาดหยดน้ำตาทิ้งออกไปจากแก้มขาว นัยน์ตาฉ่ำวาวเปลี่ยนสลับเป็นเยาะหยันฉับพลันราวกับละครเปลี่ยนฉาก

“คุณไม่พิศวาสฉัน ฉันก็พอจะเข้าใจนะคะคราม แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะชอบพวกไม้ป่าเดียวกัน ทำไมคะผู้หญิงมันน่าเบื่อสำหรับคุณแล้วอย่างนั้นเหรอ ถึงได้คว้าผู้ชายมาแก้เหงา”

“สำหรับผม...ตอนนี้คว้าใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ ถ้าแสดงละครเสร็จแล้วก็ไปซะ ผมจะนอนต่อ” มือหยาบคีบบุหรี่มวนสั้นส่งเข้าปากก่อนจะสูดเอานิโคตินเข้าปอดอย่างแช่มช้าผ่อนคลาย

“เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ หรอกนะคะคราม ฉันฟ้องหย่าคุณแน่ พยานหลักฐาน...บุคคลที่สามฉันมีทุกอย่างในมือครบแล้ว”

“ถ้าคุณคิดว่าละครฉากเมื่อครู่ ไม่มีช่องโหว่อะไร แล้วคิดว่าจะใช้หลักฐานกระจอกๆ พวกนั้นฟ้องหย่าผมได้ก็เชิญ แต่ระวังนะรัณ ผู้กำกับไม่ดี โปรดิวเซอร์ไม่เก่ง การแสดงละครฉากเมื่อครู่ของคุณ มันอาจไม่แนบเนียน คนดูสมัยนี้ฉลาดกว่าที่คุณคิด พวกเขาไม่ได้โง่...”