ตอนที่ 10 คนใกล้ (ไกล) ตัว

ตอนที่ 10 คนใกล้ (ไกล) ตัว

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ คุณแม่” คุณครามเดินนำหน้าผมลงมายังชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่

ผมเดินมาหยุดยืนมองโต๊ะอาหารขนาดใหญ่พร้อมกับความมั่นใจที่ต่ำเป็นศูนย์ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองใบหน้านั้นหนักเกินกว่าจะเงยมันขึ้นมาสบตากับใครในห้องนี้ ตรงหัวโต๊ะตัวยาวคือ คุณลุงคนินทร สุดยอดนักธุรกิจวัยเฉียดเจ็ดสิบปีผู้กุมบังเ**ยนสามสิบบริษัทยักษ์ใหญ่ ในเมืองไทยที่เคลื่อนไหวครั้งใดก็ทำให้สั่นสะเทือนไปทั่วทุกวงการ แม้ยามนี้จะปลดระวางตัวเองแล้วส่งต่ออำนาจให้ลูกชายเพียงคนเดียวอย่างคุณครามเข้ามาสานต่อธุรกิจแล้วก็ตามที

อีกฟากของโต๊ะอาหารนั้นคือ คุณหญิงลินลดา เจ้าของฉายาคุณหญิงพันปีเพราะอิทธิพลที่มีนั้นไม่ได้น้อยหน้าสามีแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าสวยเฉิดฉายกับดวงตาเป็นประกายฉลาดหลักแหลม มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ควรจะต่อกรด้วยและอีกมุมของโต๊ะใหญ่คือ น้องครีม เจ้าของเสียงใสซึ่งผมได้ยินเมื่อเช้า

“เอ่อ...คุณลุง คุณป้า สวัสดีครับ” ผมยกมือสั่นๆ ขึ้นมาพยายามขยับปากแข็งเกร็งจนแทบพูดไม่เป็นคำกล่าวทักทายเจ้าของบ้าน แล้วก้มหัวทำความเคารพอย่างนอบน้อมตามประสาคนที่อายุน้อยกว่าสายตาก้มต่ำลงไปมองปลายรองเท้าของตัวเองอย่างเดิม

“ไม่เจอกันนานนะหนูรินทร์ ตั้งแต่งานแต่งของดารัณ...ใช่มั้ย”

“ครับ” ผมเหลือบตาขึ้นไปมองคุณหญิงท่าทางเฉียบขาดคนนั้นอย่างหวาดๆ และยังจำท่วงท่าสง่างามดุจนางพญาหงส์ของคนตระกูล นี้ได้

“นั่งลงสิ เห็นครามบอกว่าดารินทร์ปากยังเจ็บอยู่ ป้ากลัวจะทานขนมปังไม่ถนัดเลยให้แม่บ้านต้มโจ๊กเอาไว้ให้”

“ขอบคุณครับ” ผมยกมือขึ้นมาไหว้ซ้ำอีกครั้งแล้วเหลือบตาลงไปมองชามโจ๊กทรงเครื่องกลิ่นหอมซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่

“หืออออ...น่าตบจริงๆ สมควรแล้วที่ผู้ชายไม่เอา” เสียงของน้องครีมสบถออกมากลางโต๊ะอาหาร

“ทุกคนดูเอาไว้นะ...นี่แหละโฉมหน้าของ ดารินทร์เล่นชู้....”

ผมยืนสะดุ้งหัวใจสั่น รู้สึกจังหวะการเต้นของหัวใจมันรัวเร็วจนควบคุมไม่ได้ แขนขาอ่อนแรงจนเกือบล้มทรุดลงไปบนพื้นบ้าน กว่าจะรู้สึกตัวน้ำตาก็ไหลลงมาจนหยดถึงคาง เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในมือบางของคนอายุน้อยกว่า

เสียงของน้องเอ๋ยเหมือนเงาดำพุ่งเข้ามาแล้วลากแขนผมกลับ เข้าไปภายในห้องแคบเมื่อคืนอีกครั้ง เศษซากความรู้สึกของผมที่มัน ป่นละเอียดเหมือนถูกเหยียบซ้ำด้วยการรีรันเทปไลฟ์สดเรื่องฉาวเมื่อคืน ที่ผ่านมา

“ครีม! หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงเข้มตวาดดังขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“ขอโทษค่ะ ครีมแค่อยากรู้ว่ามีกระแสตอบรับเป็นยังไงบ้าง...ครีมขอโทษนะคะพี่รินทร์” นิ้วเรียวปัดไปบนหน้าจอโทรศัพท์สองสามครั้งก่อนจะวางมันไว้กล่องเก็บมือถือด้านข้างตัว

“นั่งสิหนูรินทร์”

“เอ่อ...ผม”

“นั่งลงได้แล้ว” ลูกชายเจ้าของบ้านเลื่อนเก้าอี้ตัวใหญ่ออกมาให้ก่อนจะกดน้ำหนักมือลงมาบนไหล่ทั้งสองให้ผมนั่งลงตรงข้ามตำแหน่ง ชิดติดกับประมุขของบ้าน ส่วนตัวเองนั้นลากเก้าอี้มานั่งขนาบอยู่อีกข้างห่างผมไปแค่ศอกเดียว

“ทานได้หรือเปล่าหนูรินทร์”

“ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วยกมือจับช้อนตักโจ๊กเนื้อละเอียดในชามขึ้นมากินอย่างช้าๆ สายตายังทิ้งต่ำคว่ำลงบนลายของโต๊ะหินอ่อนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับใคร ริมฝีปากซึ่งยังเจ็บตึงเพราะรอยเย็บนับสิบนั้นทำให้ผมขยับอ้าปากให้กว้างขึ้นอย่างยากลำบาก

“ทำไมพี่ครามไม่ป้อนพี่รินทร์ล่ะ เป็นคนทำพี่รินทร์เจ็บตัวไม่ใช่เหรอ”

“อย่า! ไม่ต้องยุ่ง!”

ผมผวาแล้วขยับตัวหนีอย่างลืมตัว แรงกระตุกของข้อมือพลัด ทำช้อนเซรามิกด้ามสวย ตกลงไปนอนกลิ้งอยู่บนผ้าเช็ดปากลาย กลีบกุหลาบโดยไม่ตั้งใจเศษโจ๊กเหลวเละเปื้อนเปรอะอยู่รอบชาม แต่มือของผมสั่นเกินกว่าจะควบคุมมันได้

“ดารินทร์”

“ขอโทษครับ” ผมกดคางลงต่ำแล้วกล่าวขอโทษผู้ใหญ่ทั้งสอง ซึ่งนั่งจ้องผมตาเขม็ง

“หนูรินทร์ ที่นี่....ไม่มีใครทำร้ายหนูรินทร์นะ” น้ำเสียงนุ่มอ่อนหวานดังมาจากอีกฟากของฝั่งโต๊ะ ดวงตาเฉียบคมเขม็งเกร็ง ทอประกายอ่อนๆ ส่งกลับมาต่างจากเมื่อครู่ซึ่งดุเกร็งจนผมกลัว

“จริงด้วยค่ะ พี่รินทร์...ผ่อนคลายนะคะ” น้องครีมส่งยิ้มแห้งกลับมาให้พร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าทางเหมือนอยากให้ผมอารมณ์ดี

“เอ่อ...ผม...ผม”

“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน เธอวางใจได้ว่าเธอจะปลอดภัย ภายใต้การปกครองของฉัน”

คุณลุงคนินทรยกฝ่ามือหยาบวางทาบลงมาบนหัวของผมก่อนจะลูบลงเบาๆ มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต ดวงตาสีสนิมเข้มดุดันแต่มั่นคงพุ่งตรงสื่อมาหาผม ริมฝีปากหนาหยักยกคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น

ความรู้สึกของผมในเวลานี้เหมือนคนที่ถูกจับลอยแพไปกลางทะเล เคว้งคว้างไร้จุดหมาย ไม่มีปลายทาง โดดเดี่ยวเพียงลำพัง เหน็ดเหนื่อยกับคลื่นลมและอ่อนล้ากับพายุฝนที่สาดกระหน่ำมาจากทุกทิศทาง แล้วบังเอิญว่ามีเรือลำใหญ่แล่นผ่านมาแล้วมีคนยื่นมือฉุดช่วยชีวิตผมให้ขึ้นไปบนเรือลำนั้น เท้าทั้งสองที่เคยรู้สึกว่ามันไม่อาจเหยียบยืนย่างก้าวไปที่ใดได้ เวลานี้ผมมีพื้นที่เล็กๆ ภายใต้ร่มเงาแห่งความเมตตาของคุณลุงที่ผมรู้สึกว่ามันมั่นคงและปลอดภัย ผมรู้สึกถึงแววตาแห่งความเมตตาปรานีจากดวงตาสีอ่อนของผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร ความหนาวเย็นในกระดูกที่ผมรู้สึกปวดร้าวมาตลอดเหมือนมันกำลังได้รับแสงแดดอุ่นๆ ในยามเช้าแล้วเวลานี้

“คุณลุง...ฮึก” ผมเอียงหัวพิงไว้กับฝ่ามืออุ่นนั้นครู่หนึ่ง อยากสัมผัสอยากรับรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน

“ทุกคนในบ้านหลังนี้ จะปกป้องเธอเอง”

“แผลหายดีหรือยังหนูรินทร์ ป้ากลัวมันจะเป็นแผลเป็น” คุณป้าเดินเข้ามาแล้ววางมือแตะลงบนแก้มของผมตำแหน่งที่ยังเห็นเป็นรอยแดงเพราะหนังกำพร้าที่หลุดหายไป

“เริ่มแห้งแล้วครับ ถึงมันจะเป็นแผลเป็นก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ช่างมันเถอะ....”

“โอ๊ยมันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะพี่รินทร์ รอยสิวแค่นิดเดียวครีมยังเครียดแทบตายเลยนะคะ ยังต้องขอตังแม่ไปเลเซอร์เลย แล้วดูสินั่นถลอกไปทั้งตัว ต้องโทษพี่ครามคนเดียวเลย เสร็จงานนี้เรียกค่าปรับสักร้อยล้านไปเลเซอร์ทั้งตัวเลยนะคะ” น้องครีมคว้ากล่องพลาสติกซึ่งดูคล้ายกล่องยาสามัญประจำบ้านมาวางโครมลงบนโต๊ะ

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกครีม”

“ไม่เป็นได้ยังไง พี่รินทร์เป็นดารานะ หน้าตาผิวพรรณเป็นเรื่องสำคัญเลยนะคะ จะให้เป็นแผลลายเป็นหนังตุ๊กแกได้ยังไงกัน มานี่ค่ะครีมทำความสะอาดแผลให้”

ผมเห็นน้องครีมจับนั่นวางนี่ย้ายอันนั้นขยับอันนี้ดูง่วนไปหมด กว่านางพยาบาลจำเป็นที่อาสามาล้างทำความสะอาดแผลให้ผมจะจัดอุปกรณ์ครบก็กินเวลานานหลายนาที

“ดารินทร์ฉันต้องออกไปทำธุระสำคัญเธอพักผ่อนอยู่ที่นี่ อยู่กับยัยครีมไปก่อนก็แล้วกัน ตอนเย็นเดี๋ยวฉันกลับมา”

“แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดอีก ว่าผมกับคุณมีความสัมพันธ์อะไรกัน”

“แล้วเรามีความสัมพันธ์อะไรกันอย่างนั้นเหรอดารินทร์”

“ศัตรู คู่อาฆาต คนแปลกหน้าหรืออย่างดีคุณก็แค่เคยเป็นพี่เขยของผม” ผมตวัดสายตามองคู่สนทนาอย่างไม่วางใจนัก

“แค่นั้นเหรอ?”

“ใช่แค่นั้น...”

“ฉันถามอีกครั้ง ให้เธอคิดอีกที”

“ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดหรอกครับ”

“ดารินทร์....เธอรู้มั้ยว่าตอนที่ฉันยังโสด มีผู้หญิงเป็นร้อยคนอยากขึ้นเตียงนอนกับฉันและทันทีที่ฉันแต่งงานจดทะเบียนสมรส กลับกลายเป็นว่ามีผู้หญิงเป็นพันคนที่อยากเข้ามากั้นกลางระหว่างฉัน กับดารัณ”

“ขอโทษนะครับ บังเอิญว่าผมไม่ใช่หนึ่งในร้อยและไม่ใช่หนึ่งในพันของคนเหล่านั้น เพราะต่อให้คุณมานอนแก้ผ้าอยู่ต่อหน้าผม...ผมก็ไม่สน” ผมสะบัดหน้าหลบไปทางกล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาลของน้องครีมแล้วเพ่งมองไปทางกล่องพลาสติกทรงสูงสีขุ่นแทนมองหน้าคู่สนทนา

“ถ้าอย่างนั้น...บอกฉันสิ ว่าคืนนั้นเธอขึ้นไปหาฉันบนห้องทำไม”

“ผมบอกคุณไปแล้วว่าพี่รัณนัดให้ผมไปรอที่ห้อง เพื่อต้องการคุยเรื่องหย่ากับคุณ พี่รัณบอกว่าไม่อยากอยู่กับคุณตามลำพัง พี่รัณบอกว่าคุณนิสัยไม่ดี ผมเป็นห่วงพี่สาวผมจึงยอมไปด้วย”

“ใช่...ฉันไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ แล้วเธอจำได้หรือเปล่าว่าทำไม หรือเพราะอะไรเธอถึงไปนอนอยู่บนเตียงของฉัน”

“ก็....ก็....ผมไม่รู้...ผมจำไม่ได้...” นั่นแหละปัญหา

ความทรงจำส่วนนั้นของผมมันหายไป จนกระทั่งวันนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมจำได้แค่ผมนั่งอยู่ภายในห้องรับรองบนโซฟาแต่ทำไม ไปๆ มาๆ ผมถึงแก้ผ้าแล้วไปโผล่บนเตียงของคุณครามได้ นึกเกือบตายจนเส้นเลือดในสมองแทบแตกผมก็นึกไม่ออกจริงๆ

“พี่รินโดนพี่ครามวางยาหรือเปล่าคะ ครีมเคยได้ยินพวกเพื่อนๆ คุยกัน เอ...เรียกอะไรนะ...ยาเสียสาว อะไรทำนองนั้นน่ะคะ กินแล้วไม่ค่อยรู้สึกตัว ตื่นมาจำอะไรไม่ได้” น้องครีมดีดนิ้วมือเสียงดังเป๊าะแล้วออกความคิดเห็นที่ผมก็เคยคิดว่ามันมีความเป็นไปได้สูงมาก

“คุณวางยาผมจริงเหรอ? คุณทำเรื่องเลวๆ แบบนั้นจริงเหรอ คุณคราม”

“ตั้งสติหน่อยดารินทร์ คืนนั้นเธอดื่มอะไรจากมือฉันบ้าง”

“ไม่มี...ใครจะไปไว้ใจคุณ...” ผมชะงักแล้วนิ่งใช้ความคิดไปครู่หนึ่ง นึกย้อนไปถึงเรื่องราวเหตุการณ์ในคืนวันนั้น ผมจำได้ว่าคุณครามยื่นแก้วเหล้าส่งมาให้ผมหนึ่งครั้งและผมปฏิเสธไป จากนั้นเขาเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วนำน้ำผลไม้กระป๋องหนึ่งมาตั้งวางเอาไว้ตรงหน้า แต่ผมไม่ได้ยกมันขึ้นมาดื่มแม้แต่อึกเดียว

“นั่นสิ...เพราะเธอไม่ไว้ใจฉัน ถ้าอย่างนั้นก่อนที่เธอจะขึ้นห้องมา เธอได้ดื่มอะไรไปหรือเปล่า” คุณครามตั้งคำถามกับผมชั่วอึดใจนั้นเองผมรู้สึกว่าคุณลุง คุณป้าและน้องครีมเหมือนกำลังจดจ่อรอฟังคำตอบจากผมมากเป็นพิเศษ

“ผมกินแค่น้ำในกระบอกที่พี่อาร์ตี้หยิบใส่ในมือให้ผม ก่อนที่ผมจะออกมาจากงาน” ภาพกระบอกน้ำเก็บความเย็นสีเงินซึ่งมันเสียบค้างเอาไว้ตรงคอนโซลหน้ารถวิ่งเข้ามากระแทกความทรงจำสีจางๆ ของผมสว่างวาบชัดเจนขึ้นมาในทันที

“อาร์ตี้เหรอ...เป็นเขาจริงๆ ด้วย” คุณครามรำพึงรำพันออกมาเบาๆ

“ทำไมล่ะ...คุณหมายความว่ายังไง”

“เธอได้บอกอาร์ตี้หรือเปล่าว่าจะมาหาฉัน”

“บอก...”

“แล้วทำไมเขาไม่ตามมาด้วยล่ะ ในเมื่อเขารู้...ว่าเธอจะมาหาฉันคนที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด...”

“คุณจะบอกว่าคนที่....อาจจะวางยาผมคือพี่อาร์ตี้อย่างนั้นเหรอ” ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ นั้นลงคอแล้วยังรู้สึกสับสนไม่หาย พี่อาร์ตี้เป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ผมมาสองปีกว่าเขาจะทำแบบนั้นทำไมกัน มันไม่มีเหตุผลเลย

“เขาไม่ได้แค่วางยาเธอ...แต่เขาทำมากกว่านั้น”

“อะไร...”

“คลิปวิดีโอที่ฉันถ่ายคืนนั้น คนที่ขายมันให้เว็บต่างๆ คืออาร์ตี้” ผมเหมือนนักมวยที่ถูกเหวี่ยงหมัดอัดเข้ากกหูกลางเวที มันอื้ออึงไปหมด สับสนจนไม่รู้จะจับเอาเรื่องราวจากตรงไหนมาต่อเข้าด้วยกันและผมไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเรื่องไหนหรือเชื่อใครดี คนแปลกหน้า...หรือคนคุ้นเคย?

“ไม่จริง พี่อาร์ตี้จะทำแบบนั้นทำไม”

“ลองเดาสิ ว่าเขาทำแบบนั้นทำไม ฉันว่าเรื่องนี้เดาได้ไม่ยากนะ”

“พี่อาร์ตี้...ขายคลิปนั้น?”

“คืนนั้นฉันจงใจถ่ายคลิป....เพื่อวางลอบดักปลาตัวใหญ่ จริงอยู่ที่ฉันอาจจะเลวทำเรื่องน่ารังเกียจอย่างที่เธอบอก แต่ฉันไม่ใช่คนปล่อยคลิปนั่น โทรศัพท์มือถือของเธอ ดารัณเป็นคนเอากลับไปด้วย...ฉันเดาว่าดารัณไม่รู้รหัสเข้าเครื่องใช่หรือเปล่า?” คุณครามเลิกคิ้วถามผมอย่างจริงจัง ระหว่างผมกับพี่รัณถึงแม้เราจะเป็นพี่น้องกันแต่ไม่ได้สนิทสนมใกล้ชิดกันมากอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจ และถูกต้องผมไม่เคยบอกรหัสปลดล็อกโทรศัพท์มือถือส่วนตัวให้คนอื่นรู้นอกจาก...

“พี่อาร์ตี้...” หัวใจของผมหล่นลงไปกองอยู่ตรงตาตุ่มในทันที

“คืนนั้นหลังจากฉันกับดารัณทะเลาะกันเสร็จเขาก็กลับไป สัญญาณจีพีเอสที่ฉันเชื่อมต่อกับเครื่องของเธอเอาไว้มันไปหยุดอยู่ที่คอนโดของอาร์ตี้ แล้วคืนนั้นคลิปที่ฉันถ่ายมันก็หลุดออกมา ฉันตรวจสอบแล้วมันถูกส่งมาจากโทรศัพท์ของเธอจริงๆ และคนที่ขายมัน...คือผู้จัดการส่วนตัวของเธอเอง เขาได้เงินไปจากการขายคลิปให้เว็บต่างๆ รวมแล้วหลายแสนบาท”

“พี่รัณกับพี่อาร์ตี้เหรอ ทำไมล่ะ....เขาจะทำแบบนั้นทำไม”

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ความรู้สึกคล้ายๆ เหมือนตัวเองดิ่งพสุธาลงมาจากเครื่องบิน แล้วพยายามกระตุกเชือกเพื่อกางร่มแต่บังเอิญว่าร่มฉุกเฉินของผมมันไม่ทำงาน หัวสมองของผมจึงพุ่งโหม่งปักลงไปบนก้อนหินของคำว่า “คนใกล้ตัว” แล้วแตกละเอียดไม่เหลือแม้แต่เศษซากของส่วนใดทั้งร่างกายและจิตใจ ทุกอย่างดำมืดไปหมด

“หนูรินทร์...เป็นยังไงบ้าง” ผมได้กลิ่นหอมฉุนลอยมาแตะจมูกพร้อมกับรู้สึกปวดตึงตรงหัว ฝ่ามือนุ่มๆ กับน้ำเสียงละมุนช่วยให้ผมรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาได้บ้างแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตามที

“คุณป้า...” ผมลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องรับรองของบ้านหลังใหญ่

“หนูรินทร์เป็นลมไป ดีขึ้นหรือยังลูก” ท่อนแขนเรียวเล็กสอดช้อนลงมาใต้ท้ายทอยพร้อมกับประคองให้ผมขยับลุกขึ้นนั่ง ด้านข้างนั้นน้องครีมนั่งเอามือเท้าคางย่นคิ้วมองผมโดยในมือยังถือก้านสำลีชุบแอมโมเนียโบกไปมาอยู่ใกล้ๆ

“ทำไมใครๆ ถึงเกลียดผม ทำไมครับ ผมทำอะไรผิดอย่างนั้น