พยศร้ายหัวใจเถื่อน

มาลีรินทร์ Romance

“ออกไป ฉันจะไม่พูดซ้ำอีก ก่อนเข้ามาแกรับปากว่าจะขออยู่แค่แป๊บเดียว ถึงเวลานอนก็บ้านใครบ้านมันเหมือนเดิม”
“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่จ๊ะนายสิงห์จ๋า ตอนนี้หญ้าเป็นเมียนายแล้ว เมียก็ต้องนอนเตียงเดียวกับผัวสิถึงจะถูก” เธอกระดื๊บเอาหน้าเข้าไปซบอยู่ที่อกสิงห์คบ ทำเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ขี้อ้อน ช่างประจบ
“หญ้า...”
เสียงเขาทอดอ่อนจนน่าใจหาย แรงกระเพื่อมตรงช่วงอกที่ซุกซบอยู่เหมือนเจ้าตัวกำลังสูดลมหายใจเข้าไปลึกสุดและผ่อนออกมาช้าๆ กับประโยคที่เว้นวรรคหยุดชะงักชวนให้ใจสั่นนี่อีก
“อย่าล้ำเส้นให้มันเกินไปนักเลย ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด แกบีบฉันมากๆ สักวันฉันก็ต้องระเบิด แล้วพอถึงวันนั้นแม้แต่ความเป็นพี่น้อง ผู้ปกครองกับเด็กในปกครอง หรือหัวอกเด็กกำพร้าด้วยกัน ก็จะไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง”
“แต่หญ้าไม่ได้อยากเป็นน้องนายสิงห์นี่คะ” น้ำตาเธอเกือบจะซึมเมื่อรู้สึกว่าตัวเองยังดีไม่พอ เธอทำให้นายสิงห์อึดอัดขนาดนี้เลยเหรอ
“คนเราไม่สามารถได้ทุกสิ่งที่ต้องการเสมอไปหรอก ต่อให้อยากได้ อยากเป็นเจ้าของครอบครอง แต่ถ้าเรารู้ว่ามันไม่เหมาะกับเรา ก็ต้องตัดใจ และทำใจยอมรับความจริงให้ได้” ไม่รู้ว่าเขาสอนญาติกาหรือกำลังเตือนสติตัวเองอยู่กันแน่
“นายอย่าโกรธเกลียดหญ้าเลยนะ หญ้าไม่ผิดสัญญาหรอก บอกว่าจะกลับไปนอนบ้านตัวเอง คืนนี้หญ้าก็จะกลับแน่นอน แต่ขอหญ้านอนกอดนาย จนกว่านายจะหลับได้มั้ยคะ แค่นี้หญ้าก็มีความสุขแล้ว”

Unfold