วอน(อย่าลืม)รัก

ดากานดา อัคนียา Romance

“เข้าใจความหมายของคำว่า ‘เกลียด’ ไหม"
“...”
“เกลียดของฉันคือ ขยะแขยง ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากข้องเกี่ยว ไม่อยากเฉียดใกล้ ไม่อยากหายใจในพื้นที่เดียวกัน”
ตาคมเคร่งจับจ้องวงหน้าที่ค่อยๆ ซีดเผือดกระทั่งไร้สีเลือด หากผมก็หาได้รู้สึกเห็นใจแต่อย่างใดไม่
คำพูดเคร่งขรึมตอกย้ำให้คนตรงหน้าแทบล้มประดาตาย
“ฉันเกลียดเธอ”
**********************
“เพราะรัก...”
ฉันมองออกไปยังทุ่งหญ้ากว้าง ไม่ได้จับจดสายตาตรงไหนเป็นพิเศษ
“แค่เขาโกหกสักคำ ฉันก็พร้อมจะเชื่อหมดหัวใจ ขอแค่เขาอยู่ข้างๆ กอดจูบฉัน แกล้งทำว่ารักกันปานจะกลืน ฉันก็พร้อมยอมทุกอย่าง”
“...”
“ปิดหู ปิดตา หลอกตัวเองว่าเรารักกัน”
“...”
“ฉันโง่มากเลยใช่มั้ย...” ฉันหันมายิ้มให้เขา “วันนี้... ผู้หญิงโง่ๆ คนนั้นมันตายไปแล้วล่ะ”
***********************
“ป้อนขนาดนี้ยังไม่อิ่มเหรอ”
ถ้อยคำชวนคิดไปไกลทำเอาหน้าร้อนวาบ ยิ่งเห็นสายตาพราวขำราวกับเยาะนั่น ฉันก็ยิ่งกระดากและขุ่นเคือง แต่ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิวจนไม่แรงจะเอาคืนแล้ว
“ตะกละจริง”
ไพนต์หรือจะรู้สึกรู้สา หัวเราะเยาะเสียงดัง จับตัวฉันขึ้นนั่งแล้วช้อนอุ้ม ในท่าน่าหวาดเสียว รีบเกี่ยวขารัดเอวเขาไว้แน่น ฉันจิกหลังคอเขาเต็มแรง
“ถ้ายังซ่าจะปล่อยลงพื้นนะ”

Unfold