สมภาร(ไม่)กินไก่วัด
READING AGE 16+
ปากบอกจะไม่รัก แต่ใจชักจะไม่รักดี สมภารแก่ ๆ คนนี้ ขอกินไก่วัดเนื้ออ่อนสักหน่อยก็แล้วกัน...
ตัวอย่าง...
"บอกแล้วไงว่าอย่ามาง้อ" เธอว่าเสียงแข็ง พลางมองตาขวาง โธ่แม่คนดี...ตอนนั้นไม่คิดว่าจะคิดถึงขนาดนี้เสียหน่อย
"ขอโทษ ไม่ได้อยากพูดเลย" ปรินทร์ว่าเสียงอ่อน ยื่นมือไปแตะข้อศอกของหล่อนราวกับกำลังขอส่วนบุญส่วนกุศล
"ไม่ได้อยากพูด แล้วพูดมาทำไมคะ ไหนบอกเป็นเจ้านายไม่ควรคบกับลูกน้องไม่ใช่เหรอคะ" เธอใช่ลูกน้องธรรมดาเสียเมื่อไร เธอเป็นเด็กในการปกครองของเขา ที่ต้องดูแลเป็นอย่างดี
"ตอนนี้ไม่คิดงั้นแล้ว" เพราะจริง ๆ เขามีความลับที่เธอยังไม่รู้ ปรินทร์กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ ซึ่งเป็นความกลัวที่ตนต้องเผชิญเพียงลำพัง แต่หลังจากคุยกับคนเป็นพี่ ชายหนุ่มอยากก้าวข้ามความกลัวเหล่านั้นไป
"ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ ออกไป ไม่ต้องเข้ามาใกล้" ตอนนั้นทำเธอเสียใจมากแค่ไหนไม่เคยลืม อยากทำอะไรก็ทำ อยากปฏิเสธเธออย่างไรก็พูดมา พออยากคบก็มาขอกันง่าย ๆ แบบนี้เลย เธอไม่ใช่คนใจง่ายเสียหน่อย
"มุก ยกโทษให้ได้ไหม"
"ไม่ค่ะ" ปฏิเสธเสียงแข็ง พลางเบี่ยงตัวหนี แต่ก็ถูกคนชอบฉวยโอกาสรั้งเอวบางไว้ ตัวของเขาใหญ่มาก มากพอที่จะยกตัวเธอขึ้นโดยไม่ต้องออกแรงมากเลยสักนิด
"ปะ ปล่อยนะคะ"
"มุก...มุก"
"อะไร"
"มุก พี่ขอโทษ...เราคืนดีกันนะ" เพราะเขาโอบกอดตัวเธอทางด้านหลัง ทำให้ไม่เห็นว่ามุมปากสวยยกยิ้มขึ้นมา แต่ใครเล่าจะยอมง่าย ๆ อย่างนี้ต้องปล่อยให้ตามง้อสักหน่อย เอาให้เข็ด เอาให้หลาบจำ แล้วอย่ามาทำร้ายจิตใจกันอีก....
----------
Unfold
ที่ผ่านมาเขาต้องเข้ารับการรักษาจากจิตแพทย์ จากโรคทางจิตจากเหตุรุนแรง (PTSD) ความจริงที่ได้รู้นั้นปลดล็อกความรู้สึกผิดนี้ลงไปได้บ้าง ชายหนุ่มต้องเผชิญความรู้สึกผิดนี้มาโดยตลอด แม้นจะเป็นเรื่องยากที่จะให้อภัย แต่การไม่มีเธออยู่นั้นมันทรมานยิ่งกว่าเสียอีก
เพราะฉะนั้นเขาไม่ได้คิดโกรธเธอนานนักหรอก ก็แค่อยากเล่นตัวก็เท่านั้นแหละ ปรินทร์อุ้ม……
Waiting for the first comment……