เด็กเกียร์

ดากานดา อัคนียา Romance

ในวันที่ครอบครัวกลายเป็นบุคคลล้มละลาย เพื่อนฝูงเมินหน้า คนรักปันใจให้หญิงอื่นซ้ำยังคิดจะทำเลวระยำกับเธอ ‘ศิร์กานต์’ ไขว่คว้าผู้ชายที่เข้ามาช่วยเหลือ เขาผู้เปรียบเสมือนขอนไม้กลางทะเลมรสุม โดยหารู้ไม่ว่าการเลือกครั้งนี้จะทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล
กันต์กฤษ หนุ่มวิศวกรรมการบินปี 3 หล่อ รวย ทรงแบด ไม่เคยคบสาวเกินหนึ่งคืน หน้าตาสะสวย แววตาเด็ดเดี่ยวร้ายกาจของศิร์กานต์กลับทำให้เขาสนใจ ยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นเด็กของเขา ทว่า กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย คนอย่างเขาสนใจเธอแล้ว มีหรือจะยอมปล่อยให้หลุดมือ เขานี่แหละจะสอนให้เธอรู้ว่า...
เป็นเด็กดีหรือจะสู้เป็นเด็กพี่
โดยเฉพาะเป็นเด็กของ ‘พี่เกียร์’
** *** ** *** ** ***
“จะทำอะไร”
คนสวยหน้าตื่น ผงะออกห่างจนตัวเธอเอนไปด้านหลัง ต้องใช้มือหนึ่งค้ำพื้นพรมสักหลาด อีกมือใช้ดันอกผมไว้ ผมมองแล้วแสยะยิ้ม ขำที่เธอคิดว่าจะหนีพ้นมือถ้าผมเอาจริง
“ทำอะไรดีล่ะ...” ผมละคำพูดไว้เพื่อปั่นเธอ “...เรียกร้องรางวัลที่พี่ควรได้ดีไหม...”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปากแทบแตะปาก มองท่าทางระแวดระวังของเธอด้วยใจครื้นเครง
“เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายค่าที่นายช่วยเหลือ”
“เผอิญเงินไม่เคยเป็นปัญหาของพี่ซะด้วยสิ”
ผมยื่นนิ้วไปเกี่ยวปอยผมที่ระใบหน้าสวย คนสวยปัดมือผมออกอย่างมีอารมณ์ อารมณ์หงุดหงิดน่ะนะ แววตาที่จ้องสบมาวาววับเย่อหยิ่งถือดีชวนให้ผมอยาก...จับเธอกดตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลย
หน้าสวยมีคำถามแปะหรากลางหน้าว่า ‘ผมจะเอายังไง’
“เป็นเด็กพี่ไม่ดีตรงไหน”
“ตรงที่ไม่ได้อยากเป็นไง ไม่อยากเป็นเด็กใครทั้งนั้น”
“อ้อ อยากให้เอาฟรี”
“ปากหมา”
“ระวังหมาจะเลียปาก” ผมแกล้งหลุบตาลงมองจุดที่พูดถึง เลื่อนเลยลงไปยังทรวงอกที่เด่นดันเนื้อผ้า แล้ววกสายตากลับขึ้นมามองปากบางที่เม้มแน่น
ตาคู่งามขุ่นขวาง จมูกเล็กเชิดบ่งบอกความดื้อรั้นและร้าย
ผมแม่งโคตรชอบ ผู้หญิงร้าย ๆ ตรงหน้าตอนนี้มากเลย
เธอทำให้ผมตื่นตัวแค่เพราะมองสีหน้าถือดีของเธอโดยไม่ต้องบิวต์อะไรมากมาย
ผมก้มหน้าลงไปใกล้เธออีก กดดันให้ตัวเธอเอนถอยจนแผ่นหลังทาบลงบนพื้นพรมสักหลาดราคาแพง ก่อนเท้ามือทั้งสองกับพื้นพรม กักตัวเธอไว้ใต้อาณัติ มองสีหน้าร้อนรนของเธออย่างตื่นเร้าไปทั้งสรรพางค์กาย
“หมาตัวนี้มันไม่เลียแค่ปากหรอกนะที่รัก มันจะเลียทั้งตัว”
** *** ** *** ** *** **
“จูบพี่สิที่รัก...”
ผมเร่งเร้า ที่รักค่อย ๆ ยกมือขึ้นมากอดคอผมหลังจากที่ผมแอบเห็นเธอสูดหายใจลึกเหมือนเรียกขวัญกำลังใจ มันทำให้ผมยิ้มและอยากแกล้งเธอมากกว่าเดิม
ดังนั้น พอหน้างามขยับเข้ามาใกล้ รั้งหน้าผมลงไปหา ห่างแค่ช่วงลมหายใจกั้น ปากนุ่มหวานจะประกบปากกัน ผมแตะนิ้วลงบนกลีบปากนุ่ม
“ไม่ใช่ที่ปาก”
ไม่ใช่ไม่อยากให้เธอจูบนะ
“ที่นี่ต่างหาก” ผมทำให้เธอตาโตกว่าเดิมด้วยการจับมือเล็กแทรกเข้ามาวางบนเป้ากางเกง
ที่รักหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม อึกอัก ตาคู่สวยวาบไหว
“ไม่กล้าเหรอ”
“ใครไม่กล้า”

Unfold