เสน่หาแสนร้าย แนวคลั่งรัก (ภาคต่อตรวนรักร้าย)​

อิสรียา/กฤติณ/Chandra Romance

"มองพี่แบบนี้อยากตายรึไง"
"เอาสิคะ ลงมือเลย ฆ่าลูกปลาให้ตายไปเลย"
"ปากดีแบบนี้ พี่จะยกซดให้ดิ้น"
เขาเข่นเสียงขู่ฆ่า สองแขนยกขึ้นถอดเสื้อยืดเนื้อนุ่มออกจากร่างแล้วโยนมันไปอย่างไร้ทิศทาง
++++++
'เวรกรรมอะไรของมึงวะไอ้แสน จะครางกันอีกนานมั้ยเนี่ย...'
ในห้องที่อยู่ติดกัน พัทธดนย์นอนพลิกกายไปมาอย่างกระสับกระส่าย เขายกหมอนมาปิดหูเมื่อเสียงครางกระเส่าดังเล็ดลอดมาถึงห้องของตน พยายามจะไม่สนใจฟังหากแต่คนในห้องข้าง ๆ กลับยิ่งเร่งเสียงหนักขึ้น ทั้งกระชากผ้าห่มคลุมโปง หากแต่ก็ไม่ได้ช่วยกลบเสียงกระเส่าราวคนเคี้ยวพริกแสนเผ็ดร้อนได้เลย
"ตาย ตาย มึงตายแน่ไอ้แสน"
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ผงกหัวขึ้นมองหลาน ๆ ที่นอนคั่นตรงกลางระหว่างเขากับเปมนีย์ เด็ก ๆ หลับกันไปหมดแล้ว เขามองเลยไปยังคุณอาของหลานที่นอนตะแคงหันหน้าไปอีกมุม หล่อนนอนนิ่งคล้ายกำลังหลับสนิทเช่นเดียวกัน คงจะมีแต่เขาที่นอนงุ่นง่านฟุ้งซ่านจากเสียงรบกวนของน้องเขยและน้องสาว คิดคาดโทษไปถึงคนสองคนในห้องนั้น ช่างไม่เห็นใจเขาบ้างเลย
"พิมพ์จ๋า...แรงอีก...ซี๊ดดดด...อา"
"รำคาญชิบหาย...ไอ้ติณห์...มรึง..."
คนฟุ้งซ่านเข่นเสียงรอดไรฟันอย่างหงุดหงิด เขาพลิกซ้ายพลิกขวาเพราะอารมณ์งุ่นง่าน โดยไม่รู้เลยว่าเปมนีย์นั้นหาได้นอนหลับอย่างที่เขาเข้าใจ หล่อนเองก็ได้ยินทุกอย่างเต็มสองหู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างห้องเขาทำอะไรกัน หล่อนนอนเกร็งกลั้นหายใจไม่กล้าขยับกายเพราะอายพัทธดนย์ สองมือนุ่มกำผ้าห่มจนชื้นเหงื่อ จะเปลี่ยนท่าพลิกนอนหงายก็ไม่กล้า ได้แต่นอนนิ่งทนฟังเขาพรอดรักกันในคืนฝนพรำ
"เมียจ๋าอย่าหยุด...ผัวจะเสร็จแล้ว...โอ้วววว"
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!"
พัทธดนย์กัดฟันกรอดเข่นเสียงเบา ๆ มือใหญ่กระชากผ้าห่มออกจากร่างแล้วลุกพรวดขึ้นนั่งเมื่อเสียงครางนั้นแทบทะลุฝาผนังมากระแทกหู ขณะที่เปมนีย์นอนเอามืออุดหู สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนรุ่มของตัวเอง พวงแก้มสาวแดงซ่านเมื่อคิดไปว่าพัทธดนย์เองก็คงได้ยินเหมือนกับที่ตนได้ยิน
ชายหนุ่มคลานอย่างเงียบเชียบผ่านไปทางปลายเท้าของหลานทั้งสามที่หลับสนิท จนมาหยุดอยู่ตรงปลายเท้าเปมนีย์ ค่อย ๆ แทรกตัวไปตรงช่องว่างของระหว่างหล่อนกับหลาน การที่มีอะไรมายุกยิก ๆ อยู่ตรงด้านหลังทำให้เปมนีย์เอี้ยวหน้ามอง...เมื่อเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ หล่อนทำท่าจะส่งเสียง
"ชู่วววว"
มือใหญ่ยื่นไปปิดปากหล่อนเอาไว้ พร้อมกับใช้แขนล็อกร่างนุ่มไม่ให้ดิ้น ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบชิดใบหูคนในวงแขน
"อย่าเสียงดัง เดี๋ยวหลานตื่น"
เปมนีย์รั้งมือแกร่งออกจากปากเพื่อจะพูด พร้อมกับที่เขาเอาขาขึ้นมาก่ายหล่อนเอาไว้
"ทำบ้าอะไรของพี่น่ะ อย่ารุ่มร่ามจะได้มั้ยคะ"
หล่อนกระซิบกระซาบ ใจคิดไม่ดีแล้ว เมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แข็ง ๆ ดันอยู่ตรงบั้นท้าย ซ้ำยังส่ายไปมาแล้วออกแรงกดจนมันจะมุดหายเข้าไปในเนื้อนุ่มอยู่แล้ว
"พี่แสน! เอาไอ้นั่นออกไปเดี๋ยวนี้"
"พี่อยาก นอนไม่หลับ อยากปล่อยน้ำ"
"อยากก็ไปเอาออกในห้องน้ำไป เห็นมั้ยหลานนอนกันเป็นแพ"
"ไม่เอา มันไม่มันส์"
"แล้วเมื่อก่อนพี่ใช้ชีวิตอยู่มายังไง"
"พี่ก็จินตนาการถึงเธอไปด้วย ชักไปด้วย แล้วตอนนี้ก็ได้เธอมาเป็นเมียแล้ว จะทำเองให้เมื่อยมือทำไม"
เสียงกระซิบกระซาบโต้กันไปมา หล่อนถลึงตามองท่ามกลางความมืด เหนื่อยใจกับความหน้าด้านของเขา พูดมาแต่ละคำไม่มีอาย ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งได้รู้ว่าเขาหน้ามึนตัวพ่อ มึนยังไงให้ได้เมีย เขาน่าจะไปเขียนหนังสือขายท่าจะขายดี

Unfold