เล่ห์ปรารถนา อาญาอสูร

vanalak Romance

พิชญาภาถูกลักพาตัว โดยไม่รู้เหตุผล จนกระทั่งได้พบกับชายหน้าตาหล่อเหลา เขามอบพันธะทางร่างกายให้กับเธอ อย่างไม่เต็มใจ จนกระทั่งถูกปล่อยตัว ทว่าไม่นานนัก เธอได้พบกับเขาอีกครั้ง ในฐานะหุ้นส่วนคนใหม่ของบริษัท แต่ชายคนนี้ คนที่พ่อแนะนำว่าชื่อ อรัญกรณ์ กลับไม่ได้แค่ต้องการมาร่วมงาน แต่ต้องการเตือนความทรงจำในคืนอันเร่าร้อนระหว่างกัน พร้อมประกาศชัดว่าจะเอาคืน พี่ชายของเธอให้สาสม กับสิ่งที่ทำเอาไว้
****************************
“ตื่นแล้วงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทัก คนถูกทักเย็นไปทั่วร่าง
เธอสั่นเทา ก่อนหันกายเผชิญหน้า เห็นร่างสูงใหญ่ มีเพียงผ้าขนหนูพันกายเท่านั้น ยกนิ้วชี้ดวงตาเบิกกว้าง
“คุณเป็นใคร! ปล่อยฉันออกไป คุณจะเข้ามาในห้องนี้ ในสภาพเกือบเปลือยไม่ได้นะ ฉันเป็นผู้หญิง หัดมียางอายซะบ้าง!” เธอพ่นคำพูดออกมา แล้วหอบหายใจ
เขาหัวเราะในลำคอ “เธอนี่ตลกดีนะ แต่เผอิญฉันไม่ตลกด้วย”
คนฟังหน้าซีดเผือด เธออยากตลกหรือไง สถานการณ์แบบนี้ มันทำให้ตนเองมีความสุขเหรอ
“ฉันไม่ได้ตลก แค่บอกให้คุณปล่อยฉันไป เราสองคนไม่รู้จักกันสักหน่อย จับฉันมาทำไม!”
“จะจับใครต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?” เขาแสร้งย้อนถาม
“ก็ใช่ไง เราสองคนไม่เคยเจอหน้า ไม่รู้จักกัน จะมาจับฉันทำไม แถมยังพาตัวฉันมาที่ห่างไกลขนาดนี้อีก มันต้องมีเหตุผลที่จับมาสิ”
เขายักไหล่ “หาเอาสิเหตุผล ที่ฉันจับตัวเธอมา”
“จะให้ไปหาจากไหนได้ ในเมื่อถูกขังอยู่แบบนี้!” พิชญาภาย้อนเสียงแข็ง
“ก็ยังไม่ต้องไปหาหรอก เอาไว้ว่างค่อยไปหาเหตุผลที่ถูกจับมาก็ได้”
คนฟังตาโต พูดบ้าอะไรออกมา ว่างงั้นเหรอ นี่มันอะไรกันเนี่ย เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบ เขาเลยก้าวยาวมาหา พิชญาภาถอยหลังกรูด สีหน้าตื่นตระหนก
“อย่าเข้ามานะ ฉันตีด้วยลิ้นชักจริงด้วย!” คนสวยส่งเสียงข่มขู่
“ตีสิ”
“ฮะ!”
“อยากตีก็ตีสิ ถ้าทำได้นะ”
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกันแน่ กวนบาทาจนอยากเอาลิ้นชักเขวี้ยงให้หน้าแหกเลย เห็นหน้าไม่ชัด เลยไม่รู้ว่าเป็นศัตรูกันแต่ชาติปางไหน ถึงได้ลักพาตัวเธอมากักขังกัน
“ฉันตีแน่ ถ้าคุณเข้ามาใกล้ ฉันไม่ยอมให้ทำอะไรง่าย ๆ หรอกนะ”
พูดไม่ทันขาดคำ ร่างสูงใหญ่ประชิดตัวอย่างรวดเร็ว คว้าลิ้นชักเหวี่ยงลงพื้น แล้วกอดรัดร่างบางไว้ในอ้อมแขน
“กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ใครก็ได้ช่วย!” หญิงสาวกรีดร้องดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
“แหกปากร้องให้ดังไปเลย ความทรมานที่เธอได้รับวันนี้ ช่วยจำมันไว้ด้วย ออกไปจากที่นี่ อย่าลืมเอาไปเล่าให้พี่ชายเธอฟังล่ะ!”
อะไรนะ? พี่ชายงั้นเหรอ ไอ้พี่เลว เคยคิดไว้แล้วว่าสักวัน พี่มันต้องโดนผู้หญิงเอาปืนยิงตายแน่ แต่ทำไมนรกถึงมาตกที่คนเป็นน้องได้เล่า
ร่างบางถูกโยนลงบนเตียง พิชญาภาตะเกียกตะกายหนี แต่ข้อเท้ากลับถูกจับลากกลับมา แล้วพลิกกาย ข้อมือถูกรวบไว้เหนือศีรษะ เธอจ้องมองใบหน้าของชายแปลกหน้า แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง จนเห็นเด่นชัด ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง สีหน้าตื่นตระหนก
ดวงตาสีอำพัน แววตาหม่นเศร้า ผู้ชายคนนี้หล่อเหลาจนแทบลืมหายใจ แต่เหตุใดถึงได้แสดงสีหน้าราวกับคนได้รับทุกข์ทรมานแสนสาหัส เธอกลืนน้ำลายลงคอ
“คุณ... อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัว” พิชญาภาบอกคนด้านบนเสียงสั่นเครือ
“คงมีผู้หญิงหลายคนที่ขอร้องพี่ชายเธอแบบนี้”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท “ฉันไม่เคยทำร้ายใคร ไม่เคยทำให้ใครเจ็บปวด ฉันไม่เคยทำผิดต่อใครด้วย” น้ำเสียงเธอสั่นมากขึ้น น้ำตาเริ่มเอ่อ
“หรือเธอจะยอมนอนกับฉันง่าย ๆ โดยไม่ดิ้นรน ให้ต้องเจ็บตัว แบบนี้ดีไหม”
ทำไมต้องนอนกับเขาด้วยล่ะ แฟนก็ไม่ใช่ คนแปลกหน้าชัด ๆ ตลกหรือไง ไอ้บ้านี่ กระนั้นก็คิดได้แค่เพียงในใจ ด่าไปเกิดเขาโมโหจับเธอโยนลงจากชั้นบน คงตายแน่
“ไม่! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ก็จะเป็นแล้วนี่ไง”
“นี่คุณลักพาตัวฉันมาปล้ำงั้นเหรอ!” เธอย้อนถามสีหน้าตื่นตระหนก
“ใช่! ถ้าขัดขืนล่ะนะ”
“อะไรนะ?”
“ถ้าไม่ดิ้น ก็คงเหมือนมีอะไรกัน แบบคนธรรมดาสามัญ”
“ฮะ!” อะไรกันนี่ รู้สึกเหมือนอยากจะบ้าตาย เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย “นี่คุณนอนกับผู้หญิงคนอื่นหน้าตาเฉยแบบนี้เหรอ”
“ฉันเป็นผู้ชายไม่คิดมากหรอกนะ เพราะไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหน ก็มีอารมณ์ทั้งนั้น”
“แต่ฉันไม่ใช่ไง ปล่อยเลยนะ!”
“ปล่อยไปไม่ได้หรอก ลงทุนจับตัวมาขนาดนี้แล้ว”
ริมฝีปากบางสั่นระริก “แต่ฉันไม่อยากนอนกับคุณ ต่อให้คุณหล่อมากแค่ไหนก็เถอะ”

Unfold