Chapter Twenty Six

Ilang sandali niyang tiningnan ang Ina. It was just two years had past but looking at his mother’s face seems like it has been ages since he last saw her.

Ngayon niya lang napansin ang tila mabilis na pagtanda nito na hindi niya inaasahan.

He rarely visits her during those years. The last time he got along with her was on her birthday.

Pagkatapos niyang masigurado na tagumpay ang heart transplant nito noon ay halos ipinaubaya na niya sa pinsan nitong doctor ang pag-aalaga rito.

But he supported her in any way. Pera ang pinapagana niya para masigurong naaalagaan itong mabuti. But he never took care of her personally.

He may not be a good son on that part. At inaamin niya iyon.

But he just can’t simply get back the way he treated her back then. Dahil pagkatapos ng mga nangyari ay nagkaroon na ng lamat ang relasyon nilang mag-ina.

Na hindi niya alam kung may pag-asa pang maayos muli.

Sinalubong niya ang tingin nito na tila naghihintay sa sagot niya.

He frowned and didn’t take her seriously. But he still replied, “You can’t afford what I want.”

“Why don’t you try? You know, how capable I am. At sa maniwala ka o hindi, I’m here right now willingly wanting to grant anything you want me to give or do.”

Sure, she must be right in claiming her capabilities and there’s no question about it. At iyon din ang dahilan kung bakit umabot sila sa ganoong sitwasyon na pilit niyang iniiwasan.

He gave her a sidelong glance and said subconsciously, “Well then, I only want you stay away from Savannah and don’t ever get back at her again.”

Hearing how he seriously utter those words makes her speechless.

This is what she expected him to ask her when she gave Savannah the hardest blow of her vengeance but he never did.

Akala niya ay sumuko na ito sa dating nobya na dapat sana ay ikinatuwa niya noon pero sa halip na makaramdam ng saya pagkatapos makamit ang paghihiganti na matagal niyang trinabaho ay tila lalo lang nagpabigat sa nararamdaman niya.

And that is because she had sacrificed her son for the revenge that she doubted would give her the happiness and peace that she was longing for.

She succeeded in letting Sylvia suffer more than did.

Tulad ng ginawa nito sa kanya ay ipinakulong niya rin ito pero hindi sa bilangguan kung hindi sa isang mental hospital.

She orchestrated someone to torture her physically and emotionally like what she did to her.

Inamin niya rito ang lahat ng ginawa niya kay Savannah. Ipinakita niya rin dito ang video kung saan pinapahirapan si Savannah sa loob ng bilangguan na iniutos niya noon kay Nimfa pero ipinatigil din niya agad pagkalipas ng unang dalawang linggo nito sa pagkakabilanggo.

Back then, she didn’t want to feel it but she can’t control herself to have pity with Savannah. Bagay na hindi niya inaasahan na mararamdaman pa niya. Kaya sa huli ay pinatigil niya si Nimfa.

Kaya sa halip na pahirapan ito sa loob ng bilangguan tulad ng plano niya para torture-in si Sylvia ay nagpagawa na lang siya ng mga pekeng larawan ni Savannah kung saan sugatan ito, pasa-pasa o puro latay ang buong katawan na siyang regular niyang ipinapadala kay Sylvia.

Pati ang pekeng voice recorder nila ng namayapang asawa ay hindi niya nakaligtaang ipadala rito dahilan para tuluyan itong mabaliw.

And the moment she witnessed how pathetic and horrible Sylvia was, only then she felt justice had been served the way she wanted it to be.

Sa wakas ay pinagbabayaran na nito ang lahat ng kasalanan na ginawa nito sa kanya.

That’s why, she must be happy and should be celebrating victory but she felt empty inside.

Dahil habang tumatagal ay mas nararamdaman niya ang kahungkagan.

She couldn’t find anything to be happy at all.

Akala niya ay matatahimik na siya at magiging masaya na ang buhay nilang mag-ina pagkatapos niyang pagbayarin si Sylvia pero tila naging daan pa iyon nang lalong paglayo sa kanya ng anak.

Dos never said anything bad towards her. Hindi ito nagalit sa kanya o sinisi sa mga ginawa niya pero mas masakit ang pananahimik nito at pambabalewala sa kanya.

It's as if she doesn’t exist. And it felt her sick.

She won their battle but she knew she had lost her son, too.

Niyuko niya ang brown envelope sa nakapatong sa kandungan niya saka ilang sandaling tinitigan iyon bago inaabot sa anak.

Sigurado siya na matutuwa ito kapag nabasa ang nilalaman noon.

“Forget it. Hindi mo kayang gawin ‘yon…” ani Dos nang mapansin ang pananahimik ng Ina.

Tumunghay si Marietta ay bahagyang ngumti habang umiiling.

“You’re wrong. See it for yourself.”

Nakanunot ang noong tiningnan niya ang envelope na iniaabot nito saka atubiling tinanggap iyon saka binuksan.

Inilabas ni Dos ang dokumento mula sa envelope saka seryosong binasa ang ilang piraso ng papel.

Sworn statement iyon mula sa hospital kalakip ang death certificate ni Chloe at ang forensic investigation na nagsasaad ng natural na pagkamatay ng bata mula sa sakit nito.

Ilang sandaling nakakatitig doon si Dos saka matamang tiningnan ang Ina.

“What tricks are you planning to do this time, Ma?”

Taliwas sa inaasahan niyang reakyon ni Dos ang pag-aakusa nito.

Nakamaang na nakatingin siya sa anak saka bahagyang umiling.

Ilang sandali siyang hindi nakapagsalita. Sa nakikita niyang reaksyon nito ay nagpapakita lang nang kawalan ng tiwala nito sa kanya. At hindi niya masisisi ang anak.

She disappointed him several times.

“It’s all over. I-I just want to free myself from hatred… Magkikita kami ni Atty mamaya para ibigay sa kanya ang mga dokumentong iyan.”

Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Dos habang matamang tinititigan ang Ina. Ang mga sinasabi nito ngayon sa kanya ay pinakahuling bagay na inaasahan niyang maririnig mula rito.

She dedicated her whole life taking revenge with Sylvia. At sa huling pagkakatanda niya ay masayang masaya ito nang muntik nang magpakamatay si Sylvia sa mental institution dahil sa mga video ni Savannah na pinahihirapan sa loob ng kulungan na ipinakita niya rito.

Nang malaman niya na nag-utos ito sa isang preso para pahirapan si Savannah ay ipinadukot niya ang presong iyon pagkatapos ay ibinilin sa warden na bantayan si Savannah at siguraduhing hindi na mauulit ang pananakit o pagpapahirap dito.

Binabayaran niya ang warden para masiguro ang kaligtasan ng dalaga pero kahit kailan ay hindi niya nagawang kumustahin o alamin ang kalagayan nito.

The last time he checked, sukdulan ang galit nito sa mag-ina. Kaya ano ang posibleng dahilan para ipangwalang bisa nito ang kaso ni Savannah?

Does she still know the word forgiveness, by any chance?

He dubiously gazed at her when his phone rang.

Tumayo siya at lumayo sa Ina nang makita ang pangalan ng kanyang abogado na siyang tumatawag.

Humarap siya sa glasswall at tinanaw ang naglalakihang building sa labas habang nakasuksok ang isang kamay sa bulsa habang pinakikinggan ang nasa kabilang linya.

He narrowed his eyes as he listens to his lawyer’s report. Ilang sandali pa niyang pinakinggan iyon saka ibinaba ang telepono.

Nilingon niya ang Ina saka bahagyang napailing. She must be still up to something new tricks by telling him that it’s over.

Siguradong alam na nito na nakalaya na si Savannah na base sa ibinalita ng kanyang abogado ay binigyan ito ng parole at sa pagkakataong ito ay wala na itong magagawa para harangin iyon.

Bumalik siya sa harapan ng Ina saka kinuha ang mga dokumento pagkatapos ay inihagis ang mga iyon sa basurahan.

“There’s no need for you to do that.”

“What are you doing?” nakakunot ang noong tanong nito saka pinagulong ang wheelchair at pilit inaabot ang trash can upang kunin ang itinapon niyang mga papel. “I mean it, son. I was wrong when I dragged Savannah into this mess and I inten—”

“Stop it, Ma. Hindi ka pa ba titigil?” tanong niya na hindi napigilan ang pagtaas ng boses.

Napatigil ito sa akmang pagdampot sa mga dokumento at nakamaang na tumingin sa kanya. “What do you mean?”

“What is this all about, Ma? Nakalaya na si Savannah… Are you still planning to act you don’t know anything about it?” May diin na sambit niya. “If you don’t want to lose your son this time, stay away from her.” Pagkasabi noon ay tinawag niya ang nurse nito at iniutos na ibalik na ito sa mansion.

Pabagsak siyang umupo sa swivel chair niya saka pinagsalikop ang mga kamay at sumubsob doon.

He felt relieved knowing Savannah was finally free but he somehow felt uneasy.

Hindi niya matukoy ang eksaktong nararamdaman niya ng mga sandaling iyon.

Tumunghay siya saka huminga nang malalim at sumandal sa swivel chair niya.

Tagusan ang tingin niya sa kisame while he suddenly lost in thought.

Malaya na si Savannah. For sure, she had served her sentence well kaya nabigyan siya ng parole. And that’s really great.

Masaya siya para sa dalaga pero bakit tila mas bumigat ang nakadagan sa dibdib niya.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya.

It doesn’t mean anything. The uneasiness and nervousness he felt right now is simply out of guilt.

Siguro ay dahil sinasabi ng isang bahagi ng utak niya na dapat ay siya ang magpapalaya rito pero huli na pala siya.

At nanghihinayang siya na huli na siya.

Siguro ay iyon lang ang nakikita niyang paraan para kahit papaano ay makabawi siya sa mga ginawa niya rito.

Mariin niyang pinaglapat ang mga labi. Wala na siyang magagawa pa.

This must be their fate.

Now that Savannah is finally free, he could only hope and wish her to move on and live the best out of her life.