รักร้าย คุณชายมาเฟีย (The Mafia's Bad Love)

ซ่อนกลิ่นมนตรา Romance

โลกของคนรวย.. ไม่เคยเปิดพื้นที่ให้คนอย่างฉันเข้าไป และโลกของคนอย่างฉัน.. ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปยุ่งกับคนอย่างเขาแต่คืนหนึ่ง ทุกอย่างแม่งพังหมดเริ่มจากเสียงเบสดังในผับ จนฉันแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ไฟสลัว ควันบุหรี่ คนเมาเต็มร้านแล้วกลายเป็นคืนที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปแบบไม่ทันตั้งตัวฉันชื่อแพรวา เด็กทุนบ้านร้านอาหารญี่ปุ่นชีวิตเรียบง่ายจนบางคนคิดว่าน่าเบื่อแต่ฉันชอบมัน เพราะอย่างน้อยมันปลอดภัยไม่ใช่โลกที่ต้องระวังทุกลมหายใจ.. เหมือนโลกของเขาและเขาคือเพลิง-เพลิงทิวา ทวีทรัพย์สกุลลูกชายคนเล็กของตระกูลที่ใครก็ไม่กล้าลองดีหน้าตาหล่อแบบอันตราย สายตาเย็นชาแบบไม่ต้องพยายาม คำพูดน้อย แต่คมพอจะทำคนพูดมากช็อกได้ในสามคำ เขาเป็นประธานสโมสรของเทวากร แต่เบื้องหลัง.. คือคนที่มีอำนาจพอจะปิดปากทั้งเมืองฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอเขาแบบประชิด ยิ่งไม่คิดว่าจะถูกอุ้มออกมาจากผับในคืนเดียวกับที่โดนใครบางคนวางยา ทุกอย่างมันเร็ว เกินไป ดิบเกินควบคุม แต่เพลิงช่วยฉัน แบบหงุดหงิด แบบที่เหมือนทำเพราะ “มันรำคาญตา” มากกว่าความหวังดีเช้าวันต่อมา ฉันวิ่งหนีจากคอนโดเขาทั้งน้ำตาหวังว่าจะไม่ต้องเจออีกหวังว่าชีวิตจะกลับไปง่าย ๆ แบบเดิมแต่โลกแม่งไม่เคยใจดีขนาดนั้นวันประกาศเด็กทุนฉัน คนธรรมดาที่ไม่มีเส้น ไม่มีซอง ไม่มีตระกูล ได้อันดับหนึ่งและวันที่เดินเข้าเทวากรด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะฉันเห็นเขายืนพิงรถหรู มองมาด้วยสายตาที่ทำให้ลมหายใจสะดุดเพลิงยกคิ้ว และพูดกับฉันแผ่ว ๆ แต่ชัดทุกคำว่า..“จำคืนนั้นได้ไหม? …เธอยังติดหนี้กูอยู่”เท่านั้นแหละ โลกของฉันถูกดึงไปอยู่เส้นเดียวกับเขา โดยไม่ถามสักคำว่าฉันอยากไหม ตั้งแต่นั้นมาทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ว่าเด็กทุนอย่างฉัน ถูก “เสือร้ายเทวากร” จับตามอง มองแบบไม่เปิดเผยแต่รุนแรงพอจะทำให้ใครที่เข้าใกล้ฉัน.. ต้องถอยเพลิงไม่เคยสนใจใคร แต่กลับยุ่งกับเธอทุกเรื่อง ฉันไม่อยากยุ่งกับเขา แต่กลับหนีไม่พ้นทุกครั้ง มันไม่ใช่รักหวาน มันไม่ใช่นิยายโรแมนติก มันคือเกมอำนาจ เกมหัวใจและเกมที่เริ่มจากความผิดพลาดในคืนหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดหรือจะพังเพราะเขา แต่ที่แน่ ๆ ตั้งแต่วันนั้น “เสือร้าย” ก็เริ่มเดินเข้ามาในชีวิตฉันแบบไม่ยอมออกไปอีกเลย.. .. 🖤🔥 ความจริงคือ..ฉันไม่ควรยุ่งกับเขาแม้แต่นิดเดียว ไม่ควรมอง ไม่ควรพูด ไม่ควรหายใจในระยะรัศมีสามเมตรด้วยซ้ำ แต่โลกชอบล้อเล่น และดันจับฉันโยนเข้ากลางพายุของคนอย่างเพลิงแบบไม่มีเตือนล่วงหน้า หลังจากวันที่เขาพูดว่า “จำคืนนั้นได้ไหม?” ชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่คำกวน ๆ ของคนรวยที่ขี้เก๊ก คิดว่าเขาคงลืมฉันภายในสองชั่วโมง เพราะคนอย่างเขา.. คงมีผู้หญิงผ่านสายตามาไม่ต่ำกว่าสิบคนต่อวันแต่วันแรกของการเป็นเด็กทุนเทวากร ฉันรู้เลยว่า “คิดผิด..แบบโคตรผิด”ฉันเดินเข้าอาคารคณะบริหารด้วยกระเป๋าผ้าสีซีดที่ใช้มาตั้งแต่ม.หก รองเท้าผ้าใบคู่ละสามร้อย ผูกผมหางม้าเรียบ ๆ พยายามกลืนตัวเองให้กลายเป็นอากาศแต่โลกไม่ปล่อยให้ฉันนิ่งนาน เสียงซุบซิบเล็ก ๆ เริ่มดังตั้งแต่ก้าวขาเข้าไปสามก้าวแรก“คนนั้นใช่ไหม เด็กทุนที่ได้ที่หนึ่งน่ะ”“จริงดิ? หน้าตาธรรมดาไปหน่อยปะ”“มาจากร้านอาหารเหรอ ร้านอะไรนะ ชื่อญี่ปุ่น ๆ อะไรเนี่ย แพราวา?”“ใช่ เด็กบ้านร้านอาหาร เลเวลต่ำสุดอะ แล้วมาอยู่คณะเดียวกับคุณชายเพลิง หืม..เดี๋ยวได้รู้เลยว่าอยู่ยากแค่ไหน”ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแกล้งยิ้มบาง ๆ แล้วเดินต่อ แต่หัวใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะกระแทกซี่โครงให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็รู้อยู่แล้วแหละว่าการเข้ามาเรียนที่นี่จะไม่ง่าย แต่ไม่คิดว่าจะเริ่มต้นด้วยการโดนจับผิดตั้งแต่ยังไม่เดินครบสิบก้าว ฉันกำลังจะนั่งที่โต๊ะหลังสุด เงียบ ๆ ตามสไตล์หลบภัยแต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตูห้องเรียน เสียงทุ้ม ต่ำ เย็น และน่าหงุดหงิดที่สุดในโลกเสียงของเขา..เสียงที่ทำให้ห้องเรียนทั้งห้อง หยุดหายใจพร้อมกัน เพลิงเดินเข้ามาพร้อมแก๊งเพื่อนอีกสามคน ภาคิน ใส่ต่างหูเงิน กันต์เอง ยิ้มกวนเงียบ แต่ aura ปั่นหัวสุด ทั้งสามเดินเหมือนเป็นเจ้าของอาณาจักรนี้จริง ๆ ซึ่ง..เอาจริง ๆ ก็ใช่แหละและฉันไม่รู้ว่าตัวเองโชคร้ายหรือซวยขั้นสุด เพลิงหันมามองตรงมาที่ฉัน ทั้งห้องหยุดนิ่งเหมือนเวลาโดนกดปุ่ม Pause เขายกคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเรียบที่ดังกว่าไมค์ห้องเรียน“ทำไมมานั่งไกล? ..ย้ายมานั่งหน้า”ฉันแทบลุกไม่ออกหัวใจฉันเหมือนโดนโยนลงเหวเพราะคนทั้งห้องจ้องฉันเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดที่กล้าทำให้คุณชายเพลิง..พูดด้วย ฉันพูดเบา ๆ แบบพยายามไม่สั่ง “…ฉันนั่งดีแล้ว”เพลิงยกมุมปากนิด ๆ ไม่ยิ้มแต่เป็นรอยยกที่พร้อมทำให้ทุกคนขนลุก “ไม่ได้ถามว่าโอเคไหม สั่งให้ย้าย”คำว่า “สั่ง” มันชัดเจนจนฉันหายใจไม่ทั่วท้องสายตานับสิบคู่จ้องฉัน บางคนขำ บางคนหมั่นไส้บางคนคิดว่าฉันกำลังจับเส้นเขา แต่ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ควรเถียง ไม่ควรมีปัญหา ไม่ควรทำให้ตัวเองดังไปมากกว่านี้ฉันถอนหายใจเบา ๆ แล้วลากกระเป๋าผ้าของตัวเองมานั่งแถวหน้า เก้าอี้ฝั่งซ้ายสุด นั่งห่างเขาแบบพยายามไกลที่สุดเท่าที่โต๊ะจะอนุญาต ฉันไม่กล้าหันไปมองเขา แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาเขาที่มองมาราวกับ กำลังสนุกที่เห็นฉันลนลาน และนั่นคือปฐมบทของความวุ่นวาย เพราะหลังจากนั้น สิ่งที่ไม่ควรเกิด มันก็เกิดขึ้นทุกวัน #รักร้าย #คุณชายมาเฟีย #มาเฟีย

Unfold