ZEYNEP (21) +

SAFİR EB_RU Romance

Bir Karakurt olarak doğmadım, daha çok Karakurt olarak büyüdüm…
Zeynep aynada kendine bakıp köyden gelen beyaz elbiseyi üzerine geçirdi; elleriyle kumaşı düzeltti. Bir nikâh değil, iki nikâh kıyılacaktı… Tüm asaletiyle dikildi.
“Ne yaşıyorum ben?” diye mırıldandı.
Aynada bir kez daha kendine baktı. İki imam nikâhı olmuştu ama o, hiç beyaz elbise bile giyememişti. Şimdiyse nereden geldiğini bilmediği, çok güzel bir gelinlik giymişti. Kolları bol kesimdi, üzeri ince nakışlarla bezeli­ydi. Elbise biraz beline dar gelse de vücuduna mükemmel oturmuştu. Etek uçlarındaki nakışlar da çok hoş duruyordu.
Saçlarını toplayıp tokayla sabitledi. Başına krem rengi şalını atıp bağladığında görüntüsü büsbütün güzelleşmişti. Fakat zihninde kurt gibi kemiren sorular dönüp duruyordu: Bu adamla nasıl, hangi ara evlendi? Ne zaman imza attı? Hiç haberi yoktu. Düşündükçe işin içinden çıkamıyordu.
Bu karmaşayla boğuşurken kapı aralandı. İçeri, tüm tatlılığıyla Ceylan seke seke girdi.
“Ay canım, çok güzel olmuşsun!” dedi.
Zeynep bu kıza hemen ısınmıştı.
“Teşekkür ederim, güzelim,” dedi; Ceylan gülümseyişle karşılık verdi.
Ceylan samimi bir sesle, “Zeynep abla, sana bu kadar mal neden kaldı?” diye sordu. Zeynep yutkundu.
“Allah var; anam ne kadar orospu olsa da, Ali Ağa ‘babalık’ yaptığını sanıp beni iki kocaya verdi. Cavidan kadın da ‘Şu orospunun kızını oğullarımdan uzaklaştır’ deyince beni apar topar evlendirdiler. Tahir’in hiç haberi olmadı; olsaydı beni de alıp İstanbul’a götürürdü. Ali Ağa’nın pişmanlığı sonradan aklına gelmiş. Turan’ın bana dediği şey de şu: ‘Dedem ölmeden önce o kızı koru, Tahir’le evlensin; çünkü bu kurt görünümlü sırtlanlar üstüne gelip malları alacak.’
Şimdiye kadar hayata tutunduysam evlatlarım için… Hâlâ tek hedefim çocuklarım.”

Unfold