ภาวะจำยอมรัก
READING AGE 18+
โปรย
“ขอบคุณฉันบ้างก็ดี…” ติณณภพขยับเข้าไปใกล้ฐานิตา ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ “หรือไม่ก็…ลอง ‘อ้อน’ ฉัน เหมือนอย่างที่พ่อเธอสั่งมาก็ได้”
ฐานิตากำมือแน่น เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว พวงแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ความอายและความโกรธแทรกผ่านความกลัวเข้ามา เมื่อติณณภพยกเอาเรื่องนี้มาพูด ฐานิตาเลยจ้องตาเขากลับ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ติณณภพพอใจมากกว่าที่จะโกรธเธอ
“ขอบคุณนะคะสำหรับการช่วยเหลือ…หนูทำงานให้คุ้มแน่นอนค่ะ คุณติณไม่ต้องกลัวว่าจะไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปนะคะ” ฐานิตาพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น แม้ในใจจะยังรู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์นี้ ขณะที่ติณณภพมองเธอด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความซับซ้อน
“ดี ฉันชอบคนที่รู้จักค่าของสิ่งที่ได้รับ…หวังว่าเธอจะทำได้คุ้มค่าอย่างที่พูดก็แล้วกัน” เขาพูดก่อนจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย จ้องฐานิตาด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นหมากอยู่ในเกมที่เขาวางไว้
ซึ่งหมากตัวนี้กลับทำให้เขารู้สึกสนใจมากขึ้น ความสู้ดีที่ฐานิตารับปากว่าจะทำงานให้ดี ทำให้ติณณภพถือเป็นคำมั่นที่เขาต้องเก็บไว้ในใจ…รอดูว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูด…หรือเป็นเพียงแค่คำพูดไร้สาระ
Unfold
การเริ่มต้นวันใหม่เต็มไปด้วยไออุ่นอ่อนหวาน ความรักที่ก่อกำเนิดระหว่างพวกเขายังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ราวกับทุกความรู้สึกนั้นถูกถักทอเป็นผ้าห่มนุ่มที่คลุมรอบตัว พวกเขากอดกันแนบแน่นบนเตียง ร่างกายทั้งสองชิดใกล้กันมากขึ้น เหมือนทั้งสองคนต้องการเก็บเกี่ยวทุกวินาทีให้จมลงไปในหัวใจ ยิ่งนานยิ่งซึมลึก
“ตื่นแล้วเหรอ?” ติณณภพเอ่ยขึ้น เสียงแผ่วเบา……
Waiting for the first comment……