Mahur
READING AGE 18+
Yusuf tam o anda gözlerime bakıp şunları fısıldadı.
“O mahur beste çalar, müjgânla ben ağlaşırız…”
Sesi öyle ince, öyle yorgun çıktı ki, kelimeler boğazımda bir yumru gibi düğümlendi. İkimizin de kirpiklerinde asılı kalan o tek damla, sanki aynı acının ağırlığına dayanamamış gibi aynı anda aşağı doğru süzüldü. Gözyaşlarımız birbirine değmedi ama öyle yakın aktı ki, aramızda görünmeyen bir çizgi çekti sanki.
Kıpırdamadık. Nefes almayı bile unuttuk bir an.
Yusuf’un yüzünde acıdan doğan o belli belirsiz tebessüm vardı; benim yüzümde de aynı yarım kalmışlık… Ne tam gülüyorduk ne tam ağlıyorduk, ama birbirimizi tamamlayan bir eksiklik gibi bakıyorduk.
Sanki dünyada ikimizden başka kimse yoktu. Sanki yıllardır susup biriktirdiklerimiz nihayet bir çatlak bulmuş, sessizce dışarı sızıyordu.
Yusuf elini bana uzatmadı, sarılmadı, dokunmadı.
Ama o bakış — insanın canını hem okşayıp hem yakan o bakış — bir temas kadar güçlüydü.
O an anladım.
Biz konuşmadan da kırılıyorduk, susarak da tamamlanıyorduk.
Ve belki de bu yüzden, aynı anda düşen iki damla gözyaşı kadar benziyorduk birbirimize.
Unfold
Yusuf spor salonunun kapısını erken kapattı. Müşterilerden biri itiraz edecek oldu ama Yusuf’un yüzündeki ifade onu susturdu. Anahtarı çevirip kilitledi, cebindeki telefon durmadan titriyordu.
Aylin’den mesajlar yağıyordu:
“Yusuf lütfen… ben bilmiyordum…”
“Özür dilerim… ben aptal gi……
Waiting for the first comment……