บุปผาอาบรัก
READING AGE 18+
แสงสว่าง พาดทับ ร่มเงาเคลื่อน
สายฝนพรำ ลบเลือน รอยรักหวาน
ลมรำเพย พัดผ่าน น้ำตาพร่าง
หิมะโปรย กลบพราง ทางหวนคืน
เขาจ้องตานางตรงๆ อย่างข่มขู่ ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด เพราะหลิวอี้เฟยหน้าซีดเผือดทันที นางเป็นสาวไม่น้อยแล้วเขาพูดจาทำนองนี้ย่อมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
ทว่าเมื่อจนตรอก นางกลับไม่ได้จนปัญญา
หลิวอี้เฟยรู้ดีว่าคนเช่นเขาศักดิ์ศรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต นางจึงกล่าวคำพูดเผ็ดร้อนช่วยตัวเองหนีจากเหตุการณ์คับขันทำนองนี้อีกครั้ง
“ท่านอ๋องเป็นถึงพยัคฆ์คงไม่คิดจะลดศรีษะก้มลงกินอาจมที่สุนัขมากตัณหาคายทิ้งไว้หรอกกระมัง”
“แผนล้าหลังของเจ้าใช้กับข้าไม่ได้ผลอีกแล้วอี้เฟย”
หยางหลงยิ้มเย้ยใส่ตานาง แล้วก้มลงใช้ปากตัวเองปิดปากเล็กๆ ที่กำลังจะส่งเสียงประท้วง ทำให้นางกลืนวาจาร้ายกาจของตัวเองด้วยจูบดุดันเอาแต่ใจที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความหวานหวามรัญจวนใจ
Unfold
ว่าที่พระชายา
บรรยากาศในจวนคายซินยามนี้อบอุ่นคึกคักด้วยผู้คน แม้จะล่วงเข้าสู่ช่วงกลางของฤดูใบไม้ร่วง ทว่าไอร้อนจากผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาเพื่อจัดเตรียมงานแต่งงานของชินอ๋องหมวกเหล็กผู้ปกครองดินแดนทางใต้ของแคว้นเฉิน ได้ขับไล่อากาศอันหนาวเย็นในตอนบ่ายคล้อยไปเกือบหมดสิ้น
“หลิวกูเหนียง"
หลิวอี้……
Waiting for the first comment……