Gözlerimi araladığımda yalnızdım. Uzandığım yerde doğrulup etrafa bakındım. Gözlerim Asif'i aradı ama bulamadı. Güneşin koca salonun ortasına doğru uzanan ışığı ve ben, birlikte yalnızdık. Gün ışığı onun gözlerini anımsatan tabloya vuruyordu. Bir süre o tablodan gözlerimi alamadım.
Fark ettim ki mavi benim en sevdiğim renk olmuş. Çünkü ……
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Waiting for the first comment……