ZİHNİMDEKI OYUN (+18)

yazar_ranaelif Science Fiction

Zihnimdeki Oyun kitabımda +18 Şiddet, cinayet, katil, tüm siberi suçlar bulunmaktadır. Okuyacak okurlarıma şimdiden bilgi vermek ister ve pişman olmayacağınızı temenni ederim...
Kazayı, o olayı atlatalı bir ay oldu ve kimseye hâlâ zihinlerini duyduğumu söylemedim. Belki ilk günler geçer diye bekledim. Belki kazadan dolayı, o anlık desem de geçmedi. Önceleri bana acıyan sözleri zihnimde duymak ,duyduğumu söylememek, ifademe yansıtamamak çok zordu. Bana söylemeye kıyamadıkları şeyleri öğrenme stilim, onlara söyleyememem hiç adil değil. Annem televizyonda kayıp aranan programı her günkü saatinde yine açtı. Elinde bir fincan kahve, her zamanki tekli koltuğuna oturdu. Elindeki fincanı, önündeki sehpaya bırakırken televizyon kumandasını da eline aldı. Biraz daha sesini açarak,
"Alya rahatsız oluyorsan arkadaşlarınla buluş kızım. Yoksa da konuşma! Her gün yorumunu dinlemekten sıkıldım."
"Anne neyini izliyorsun? Adam resmen katilim diye bağırıyor neredeyse !"
Sözlerim annemi hırçınlaştırdığında ses tonu biraz yüksek çıkarak,
"Alya delirme görmüyor musun? Adam nasıl ağlıyor? Aşık adam resmen!"
"Ne aşkı ya! O adam çıkacak katil. Bak anne görürsün!"
Oturduğum yerde televizyonu parmağımla işaret edip sevimsiz , düzenbaz adamı gösterdim. Yüzümün ekşimesi ile sinirlenerek telefonumu elime alıp Yaren'e mesaj attım.
"Yoyo çok sıkıldım. Bir şeyler mi yapsak?"
Mesajım iki tık oldu. Ardından yazıyor görüntüsü ile cevabını beklemeye koyuldum.
"Olur Lolo ne yapalım? Sahile mi gitsek?"
"Olur. Birazdan geliyorum, hazırlan. "
"Anne ben Yoyo ile sahile gideceğim. Dışarıdan bir şey istiyor musun?"
Beni itekler gibi önünden savurma çabasıyla,
"Yok kızım hadi git artık! Bir bırakmadın izleyim."
Annemin her hangi bir program yüzünden bana böyle davranması çok kırıcıydı.
"İyi tamam ya !"
Annemin tavrına oflayarak, evden üzerime hırkamı giyinip, anahtarı cebime attım ve evden çıktım. Sokağa çıkar çıkmaz yanımdan geçenlerin zihinlerini duymam ,
"Hımmm kız güzelmiş, "
"Ay ayağındaki ayakkabıya bak!"
"Bunun gibi zayıflar yüzünden kimse bize bakmıyor. Çiroz!"
Yoyo'nun yanına gidene kadar duyduğum sesleri duymamış gibi yapmak geriye dönüp,
'Sensin Çiroz, ' dememek için kendimi zor tuttum. Yoyo'yu evinden alıp sahile doğru adımlarken telefonum çaldı. Cebimdeki telefonu çıkardığımda annem yazıyordu. "Acaba ne diyecek ?" diye söylenerek telefonumu açtım.
"Efendim anne,"
Sesi endişe ya da heyecanlı gibi telâşlıydı. Ses tonu beni merak içinde bırakırken,
"Kızım o adam katilmiş! Şimdi tutuklamaya geldiler. Sen nereden bildin?"
"Aman ne bileyim anne zaten belliydi. Eve gelince görüşürüz hadi,"
O adamın zihnini okuyamıyordum. Bana yakın mesafedeki kişilerle iletişim kuruyorum ama sezgilerimde de fark mı var acaba? Kendimi tanımam, öğrenmem gerekenler vardı.

Unfold