หลงกลิ่นลีลาวดี

ดอกบุหงา 37 Romance

ไอ้สิงถึงกับนิ่งตะลึงงันที่เห็นท่าทางและแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
"ลุงขอบน้ำใจพ่อสิงห์ ที่ยังมีกระใจมาดูน้อง ตามคำพูดที่ได้ให้ไว้ หากแต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ลุงจักตามใจระย้าแก้ว นางอาจจะทำกระไรที่ทำให้พ่อสิงห์หงุดหงิดรำคาญใจ ลุงเองต้องขอโทษแทนลูกสาวของลุงเช่นกัน"
"ข้าขอขมาขอรับพ่อหมอไทย ข้าเองมิได้ตั้งใจจักให้เป็นเช่นนี้ ข้าคิดว่านางจะมิทำ"ไอ้สิงห์ก็รู้สึกผิดมิใช่น้อย
"มิเป็นไรดอก พ่อสิงห์มิได้ผิดอันใด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะลูกสาวของข้าเอง"
"อีแตงพยุงคุณหนูของมึงกับเรือนบัดเดี๋ยวนี้..!"สีหน้าและแววตาของระย้าแก้ว นางดูเยือกเย็นจนดูคล้ายกับไรเยื่อใย ความเจ็บปวดที่พาลพบมาเนิ่นนานทำให้นางทรมานจนแทบสิ้นสติ"เดี๋ยวก่อนพ่อท่าน ลูกขอพูดกับพี่สิงห์สักนิดเถิด"เสียงแหบแห้งของระย้าแก้วร้องขอบิดาของระย้าแก้วหันกลับไปมองลูกสาวที่บัดนี้สีหน้าและแววตาดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเขาพยักหน้าเป็นการอนุญาต
"ระย้าแก้ว ข้าเสียใจ"ไอ้สิงห์เดินเข้าไปพร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำขอโทษระย้าแก้วเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสะกดเสียงสะอื้นมิให้เล็ดลอดออกมา
"น้องขอบน้ำใจพี่หนา ที่ยังทำให้น้องรู้ว่า พี่ยังคงเป็นห่วงความรู้สึกน้องอยู่บ้าง แต่จากวันนี้ไป น้องจักไม่ก้าวย่าง หรือไปรบกวนจิตใจของพี่อีกแล้วหนา พี่อย่าจงเกลียดจงชังน้องเลย.."
"คือ...ข้า...คือว่า..."ไอ้สิงห์ที่มันเองก็รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก
"ข้าคงหวังมากเกินไปสินะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ระย้าแก้วหันกลับไปมองหน้าของไอ้สิงห์แลฝืนยิ้ม แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยรอยแผลแห่งความเจ็บปวด
"เรากับเรือนกันเถิดพี่แตง"สิ้นคำพูดของระย้าแก้วนางถึงกับเป็นลมล้มพับทันทีระย้าแก้ว..!!! เสียงทุกคนตะโกนลั่นไอ้สิงห์ที่อยู่ใกล้ระย้าแก้วที่สุด จึงรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างอรชรที่เปียกโชก แลไร้สติของระย้าแก้ว

Unfold