บทสุดท้าย
ชายาของข้าแซ่หลี่
หวังเฟยเฟิ่งตวัดสายตาดุมองคนที่กำลังนั่งป้อนยาให้นางอย่างขุ่นเคือง นึกย้อนไปนับจากวันที่กองกำลังจากเมืองหลวงบุกประชิดเมืองตงชิง แล้วนางถูกคนตรงหน้าอุ้มเข้าห้อง ใช้คำว่า หิว เคี่ยวกรำกลืนกินนางถึงสามวันสามคืนจนนางสิ้นแรง แม้แต่ก้าวลงเตียงก็ไม่ไหวจึงยอมรามือ
“เย่วเอ๋อ……
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Waiting for the first comment……