คลั่งรักประธานตัวร้าย (My Perfect Boy)

ดาวกระจ่าง Romance

ความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดในคืนนั้น… พีรดาคิดว่าคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว แต่เธอคิดผิดเมื่อคุณคนนั้นไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แล้วแบบนี้เธอจะหนีผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นได้ไหม
**********
ร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตกระโปรงสั้น เดินออกจากลิฟต์แล้วมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถจักรยาน ทว่าในระหว่างที่ลงมายังลานจอดรถ หญิงสาวถึงกับเบิกตาโพลง เท้าเล็กชะงักกึก เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนโดดเด่นในชุดสูทสีเข้ม ปราณธรมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้มาดักรอเธอใช่ไหม? คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าของจะแกล้งมองไม่เห็นชายหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่ม พีรดาเตรียมเข้าไปหารถจักรยานคันเก่ง ทว่าข้อมือน้อยถูกเกาะกุมจากอุ้งมือหนาเสียก่อนอย่างที่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ
“ปล่อยนะ!” พีรดารีบสะบัดมือออก หากแต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงของคนตัวใหญ่ได้อย่างไร
“ทำเหมือนกับไม่รู้จักกันอย่างนั้น” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาคนพูดสะท้อนความเจ้าเล่ห์อย่างไม่คิดปิดบัง พีรดาที่ใกล้กันแค่ไม่ถึงคืบ ถึงกับร่นถอยโดยสัญชาตญาณ เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนตัวอันตรายสำหรับเธอ คิดแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา
“ขอโทษค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ” พีรดาทำใจดีสู้เสือแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม พยายามแกะมือที่กอบกุมข้อมือเธอ ประหนึ่งถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ออกอย่างยากเย็น นี่เขากะจะแกล้งเธอใช่ไหม เขาช่างร้ายกาจจริง ๆ แทนที่จะโกรธเขา แต่สมองทึ่ม ๆ กลับคิดถึงคืนเร่าร้อนขึ้นมาเสียได้… ริมฝีปากของเขาในยามนี้โค้งสูงขึ้น พีรดาจำรสสัมผัสนั้นได้ดี… เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้น วงหน้าหวานร้อนผะผ่าวอย่างควบคุมไม่อยู่ ความจริงแล้วคืนนั้นเป็นเธอเองที่ยอมให้เขาช่วย และสารภาพตามตรงเลยว่า เธอยังฝันถึงรสสัมผัสอ่อนโยน ทว่ากลับเร่าร้อนนั่นอยู่แทบทุกคืน ทั้งที่เรื่องนั้นผ่านมาเกือบเดือนแล้ว
“สงสัยต้องทวนความจำให้กับแม่ปลาทองน้อยแล้วมั้ง” ปราณธรน้าวหน้ากระซิบแผ่ว ปลายลิ้นร้อน ๆ แตะกับริมหูขาวสะอาดของเธอด้วยความยวนเย้า ทำเอาพีรดาขนลุกเกรียวด้วยความจั๊กจี้ ก่อนจะยิงเขี้ยวใส่คล้ายลูกหมาตัวน้อยขู่ฟ่อศัตรู
“ปล่อยนะคุณปราณธร” พีรดาเริ่มลนลานเมื่อชายหนุ่มขยับเข้าใกล้จนได้กลิ่นมิ้นต์และกลิ่นบุหรี่จากกายของบุรุษเพศ หากแต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย มันทำให้เธอยิ่งนึกถึงคืนหวานหวาม จนแก้มร้อนวูบวาบ
“ความจำกลับมาเร็วจัง” มุมปากบางโค้งขึ้นคล้ายพึงพอใจ ที่หญิงสาวจนมุม ยิ่งเห็นเธอพยายามหันรีหันขวางราวกับตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี ชายหนุ่มถึงกันหัวเราะเบา ๆ
“แบบนี้ไม่ต้องทวนความจำแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มกรีดรอยยิ้มเลศนัย หากมันกลับน่ามองและดึงดูดคนได้ง่ายดายนัก แม้แต่พีรดาที่พยายามหักห้ามใจเมื่อครู่ พอเห็นรอยหยักยิ้มมีเสน่ห์ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กดกลั้นความตื่นเต้น หลงใหล ชื่นชอบไม่ให้เขารู้ เธอหมายจะถอยหนีจากเขา แต่ยังไม่ทันได้ขยับออกห่าง ดวงหน้าคมเข้มชิดลงมาก่อนบดจูบกลีบปากอิ่มอย่างอดใจไม่ไหว
“คุณทำอะไรเนี่ย!” พีรดาดุคนฉวยโอกาสภายหลังจากเขาถอนจูบ แทบอยากจะกรีดร้องเมื่อเห็นเขาเลียริมฝีปากตัวเอง
“ยังหวานเหมือนเดิม ผมชอบ” เขาคิดถึงกลีบปากนี้ คิดถึงร่างนุ่มนิ่มนี้…
“โรคจิต” พีรดาแหวใส่ เตรียมสลัดมือออก ทว่าคนหน้าด้านกลับสอดมือรั้งเอวเล็กเข้าชิดใกล้
“ผมหิวข้าวไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
“คุณหิวก็ไปกินเองสิ ฉันไม่หิวเสียหน่อย” พีรดาย่นคอหนีจากปลายจมูกโด่ง กลัวคนเห็นเหลือเกิน คนบ้านี่ไม่กลัวคนเห็นหรือไงเป็นถึงผู้บริหาร มาทำประเจิดประเจ้อแบบนี้ได้อย่างไร
“วันก่อนยังเรียกตัวเองว่าน้องกวางคะน้องกวางขาอยู่เลย แล้วตอนนี้ถึงกับเรียกฉันเลยเหรอ” ปราณธรมองคนแยกเขี้ยวแล้วอดยิ้มไม่ได้ เขาเพิ่งรู้ว่าการหยอกล้อกับเด็กสาวอ้อนแอ้นมันดีแบบนี้นี่เอง
“คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะ!” พีรดาเบ้หน้า ดิ้นขลุกขลัก เพื่อพาตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เธอไม่รู้เลยว่าการที่ขยับอยู่ภายใต้วงแขนของเขาเช่นนี้ ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนในตัวเขา
“ถ้าไม่อยากโดนเหมือนคืนนั้นอยู่นิ่ง ๆ ถ้าคุณดิ้นผมถือว่าคุณยั่วผม และผมไม่รับประกันนะว่าแค่กินข้าวกับคุณ จะไม่กินอย่างอื่นด้วย” ไม่พูดเปล่ายังใช้สายตาแทะโลม หลุบตามองต่ำหยุดอยู่ที่ทรวงงามตั้งชันภายใต้เนื้อผ้าสีขาวคล้ายโรคจิตเหมือนที่เธอว่าก็ไม่ปาน
เท่านั้นแหละพีรดาที่ดิ้นแด่ว ๆ ถึงกับหยุดแทบไม่ทัน ดวงหน้าเล็กแหงนขึ้นมองคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่พอใจ นี่เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลยหรือ พีรดาคิดแล้วคว่ำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ปราณธรมองแล้วถึงกับหัวเราะในลำคออย่างชอบใจกับอากัปกิริยาของแม่กวางน้อย “ทำหน้าขนาดนั้นเลย?”
“ใช่ รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
ปราณธรมองริมฝีปากอิ่มขยับแย้มจึงกดจูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้จู่โจม แต่กลับนุ่มนวลและอ่อนโยน จนพีรดาเผลอตอบรับจุมพิตอย่างเงอะงะลืมตัว ก่อนตั้งสติได้ก็ตอนที่เขาผละริมฝีปากออก ร่างบางคล้ายจะทรุดฮวบดีที่มีวงแขนแข็งแรงรับไว้ได้ทัน “ก็ไหนว่าไม่ชอบ ทำไมถึงกับเข่าอ่อนหือ?”
“คนบ้าปล่อยนะ!” ดวงหน้าเล็กขึ้นสีระเรื่ออับอายจนแทบอยากจะหารูมุดหายไปจากตรงนี้เสีย เมื่อกี้เธอตอบสนองเขาเหมือนที่เขาว่าจริง ๆ ก็เธอห้ามใจไม่ได้นี่นา

Unfold