พระชายาอย่าหนีข้าไป

My name is Pailin Romance

โจวหว่านถิงชนะเลิศออกแบบชุดราตรีได้รางวัลเป็นเงินสองแสนหยวนพร้อมทริปท่องเที่ยวเรือสำราญจึงมาเที่ยวกับเพื่อนสาว อากาศที่กำลังดีเหมาะแก่การตากอากาศที่ดาดฟ้าเรือ
อยู่ๆมีประกาศเตือนพายุระดับรุนแรง ท้องฟ้ามืดครึ้มลมกระโชกแรงฝนตกหนักมาก โจวหว่านถิงกับทุกคนบนเรือจึงวิ่งหนีอลหม่านพากันหนีลงมาข้างล่าง แต่เธอโชคร้ายพลัดตกทะเล รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างโจวหว่านถิงอีกคนแห่งแคว้นต้าเย่ว
นางแสร้งโดดน้ำตายเรียกร้องความสนใจที่ถูกองค์ชินอ๋องจะให้หนังสือหย่า แต่นางดันตายจริงๆและโจวหว่านถิงอีกคนมาเข้าร่างแทน

"โจวหว่านถิง เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า"
ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา
โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด
ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน
"ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร"
โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ
"ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง ทำให้จริงสักที ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"
โจวหว่านถิงกระชากมือกลับ ก่อนจะสาวเท้าไปไม่ใยดีเขาเหมือนเคย ปกติต้องร้องห่มร้องไห้แล้วที่เขาเฉยชา หรือพูดถึงสตรีอื่นเกิดอะไรขึ้นกับนาง
เสี่ยวชุ่ยเห็นเจ้านายไม่สนใจชินอ๋องก็งง ปกติพระชายารักชินอ๋องมากนี่นา
"พระชายา ปกติท่านรักท่านอ๋องมากนี่เพคะ"
"ตอนตกน้ำเพิ่งนึกได้ ที่ควรรักคือตัวเอง อย่าเอาชีวิตที่มีคุณค่า ไปให้ใจคนไร้ค่าอย่างซ่างกวนหลิวหยาง"
แม่จะเป็นเพียงการพูดคุยของนายบ่าว แต่พวกเขาได้ยินทุกคน

Unfold