Psycho : จิตต้องขัง

ไซคี (Psyche) /กีแซงแห่งโชซอน /เ Romance

ฉันตื่นมาพร้อมกับเห็นร่างของพี่สาวนอนอยู่ข้างๆอย่างไม่ได้สติ มือของฉันพยายามเขย่าตัวเธอ เพราะพี่สาวเป็นคนเดียวที่จะปกป้องฉันได้

ข้อเท้าข้างซ้ายของฉันโดนล่ามโซ่ตรวนกับขาเตียง เมื่อออกแรงกระชากมันทั้งบาดผิวและเย็นเฉียบ ในใจพลันหนาวสั่น จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความกลัว....ครั้งสุดท้ายที่จำได้ ฉันและพี่สาวกำลังนั่งรถเมล์เพื่อกลับบ้านจากการทำงานอันเหน็ดเหนื่อยเช่นทุกครั้ง กำลังจะกลับบ้าน...ไปทานข้าวกับพ่อแม่ คุณลุง คุณป้า น้องๆและตายายของฉัน ครอบครัวอันอบอุ่น แล้วทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้
‘Everlyn Klinton (เอเวอลีน คลินตัน)’

ฉันตื่นมาบนเตียงนอนขาวสะอาด รอบห้องปิดทึบสนิท ข้างกายฉันคือน้องสาวของฉันที่ทั้งชีวิตนี้สาบานว่าจะดูแลและปกป้อง ถูกล่ามโซ่ น้ำตาของความกลัวจนตัวสั่นและอ้อมกอดของเธอที่ถาโถมเมื่อฉันตื่น แต่ทำไม...ฉันถึงไม่มีโซ่ล่ามไว้ที่ข้อเท้า

ความจำครั้งสุดท้ายเราทั้งสองกำลังนั่งรถเมล์เพื่อกลับบ้าน มือปริศนาใช้ผ้าปิดปากและจมูกของเรา ฉันไม่สามารถขัดขืนเพื่อพาตัวเองและน้องสาวหนีจากสถานการณ์นั้นได้ จนต้องตกมาอยู่ในที่แบบนี้ ฉันรู้สึกกลัว แต่...จะกลัวให้น้องเห็นไม่ได้ ฉันต้องใจเย็นและเข้มแข็ง หาวิธีเอาตัวรอดและพาน้องสาวของฉันออกไปจากที่นี่ให้ได้ ออกไปอย่างคนเป็น ไม่ใช่คนตาย...ต้องไม่เหมือนข่าวฆาตกรรมที่ปรากฏในโทรทัศน์เหล่านั้น
‘Alexandra Klinton (อเล็กซานดรา คลินตัน)’


“ไม่ต้องกลัว เงียบก่อน...” อเล็กซานดราบอกเอเวอลีนให้เงียบเสียงลงเพื่อที่เธอจะได้ฟังเสียงด้านนอก อาจเป็นเสียงของคนร้ายที่จับพวกเธอมา

เสียงพูดคุยลอดผ่านประตูห้องของพวกเธอ เสียงที่อเล็กซ์ได้ยินมีมากกว่า 3 คนแน่ๆ ใจของเธอหวาดกลัว มันคือเสียงของผู้ชายทั้งหมด...

“อเล็กซ์...ฉันกลัว” เอเวอลีนกอดพี่สาวไว้ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“เอวา...ไม่ต้องกลัว ฟังพี่นะ ถ้ามันจะทำอะไรเรา อย่าขัดขืนเด็ดขาด! จำไว้ ถ้าขัดขืนพี่ไม่รู้ว่ามันจะฆ่าเราไหม เราต้องรอดออกไปจากที่นี่ ออกไปอย่างคนเป็น”

'ฉันทำไม่ได้หรอก' เอเวอลีนปฏิเสธพร้อมกับร้องไห้ออกมา

เสียงเปิดประตูดังปัง พร้อมกับชายคนหนึ่งที่เข้ามา เงามืดจากภายนอกและภายในห้อง แสงไฟสลัวเหมือนหนังฆาตกรรมคล้ายสะท้อนร่างชายทั้งสองหน้าประตู ดั่งปีศาจน่าเกลียดน่ากลัว มันมีกันสองคน...ชายคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาหาพวกเธออย่างช้าๆ เงาดำเอียงคออย่างสงสัยและอยากรู้ เสียงคอกรอบแกรบดังขึ้นเมื่อมันสะบัดคอเอียงซ้ายขวาอย่างแรง อเล็กซานดรากอดน้องสาวของตนแน่นอย่างปกป้องและหวาดกลัว แต่ความพยายามไร้ผลเมื่อร่างเล็กของเธอถูกกระชากออกจากน้องสาวและโดนชายน่ากลัวคนนั้นอุ้มขึ้นพาดบ่าราวกับเธอไม่มีชีวิต

เอเวอลีนมองพี่สาวของตนที่ถูกชายร่างสูงน่ากลัวคนหนึ่งอุ้มร่างเล็กของพี่เธอไปต่อหน้าต่อตา

“เอวา! จำคำพี่ไว้! พี่รักน้องมากนะ...”

“อเล็กซ์!!! กรี๊ด!!!!!!!!”


เอเวอลีนหลับไปพร้อมน้ำตา เธอตื่นขึ้นมาด้วยความปวดหัวและ....สัมผัสเย็นเฉียบน่ากลัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของเธอ ในห้องที่เธออยู่เป็นห้องปิดทึบมืดสลัว แต่ผิวกายของเธอสัมผัสได้ถึงลมบางๆรอบกายเธอ เสียงคล้ายสูดดมทำให้เธอรู้ว่า เป็นเสียงลมหายใจ! ลมหายใจคนคนหนึ่งที่กำลังสูดดมผิวกายของเธอ! ทั้งเย็นเฉียบ ขนลุก...กลิ่นบุหรี่เหม็นๆที่เธอไม่ชอบ อบอวลทั่วตัว มันทั้งเหม็นและมีกลิ่นเย็นๆของมิ้นท์อ่อนๆ ความรู้สึก...มันดอมดมผิวกายของเธอตั้งแต่เส้นผม ใบหน้า ต้นคอ แขน ขา และปลายเท้าของเธอ ยิ่งมันสูดดม เสียงของมันเริ่มหายใจดังขึ้นคล้ายสัตว์ป่า เธอกลัว....เธออยากกลับบ้าน

Unfold