KARDELEN
Öfkem mideme çöreklenmişti, zihnim ise Cihan Ali’nin cümleleriyle doluydu. Her söylediği kelime hâlâ kulaklarımda çınlıyordu. Bu adam… gerçekten deliydi. Hem de öyle bildiğin deli değil, sabrı taşmış, sevgiyi nefretle karıştırmış, öfkeyle düşünmeye çalışanlardan. Kaçırılmam yetmiyormuş gibi bir de ağzından çıkan her kelimeyle sinirimi bozmaya devam ediyordu. Üstelik bunu planlı yapıyor gibiydi. Sanki damarımı bulmuş da bastıkça basıyordu.
Yatağa sırtımı yasladığımda içim hâlâ kaynıyordu. “Uyuz herif,” diye fısıldadım yorganın altına gömülürken. “İlla beni delirtecek bir şey yapacak. Kaçırdığı yetmiyor, bir de o kendinden emin halleri yok mu... Aptal herif! Hele bir bulsun abim seni, kafana sıkacak haberin yok.”
Ama kendi kendime saydırırken, bir yandan da içim……
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.