แพ้ทางหัวใจ อเล็กซ์:นับดาว _____________ เพราะถูกผู้มีพระคุณหลอกมาขายตัว นับดาวจึงต้องมาอาศัยอยู่กับใครบางคนเพราะไม่กล้ากลับบ้าน คนที่ช่วยเธอในวันนั้น เป็นคนๆเดียวกันกับที่ผลักไสเธอออกจากชีวิตตลอดเวลา เพราะเขาไม่ได้เต็มใจให้เธอมาอยู่ด้วยแต่แรก ______________ "นะ..นับสัญญาว่าหากมีที่ไปนับจะรีบออกไปจากที่นี่ทันทีเลยค่ะ" "ดี พรุ่งนี้เลยยิ่งดี!" _____________ "ดูท่ามึงจะไม่ชอบน้องมันมากๆ เลยนะ น้องมีอะไรเสียหายเหรอ" "มีใครที่ไหนชอบให้ใครก็ไม่รู้มาอยู่ด้วยบ้าง กูไม่จับโยนทิ้งลงระเบียงก็บุญ" "ไอ้ห่า...ดูพูดเข้า" คิมหันต์เอ่ยติดตลก ขณะเดียวกันสายตาหันไปเห็นว่าคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำแล้ว นับดาวยิ้มให้คิมหันต์บางๆ ราวกับว่าไม่ได้ยินเรื่องที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน ทั้งที่มันเต็มสองรูหู _____________ "มึงจะพาน้องกลับเลยไหม เพราะยังไงวันนี้ก็เวรกู" "กูไม่ได้เป็นคนพามา มาเองก็กลับเองสิ" "งั้นกูคงต้องให้น้องนอนกับกูที่นี่แล้วล่ะ" เอ่ยจบคิมหันต์พาอีกคนกลับห้อง ท่ามกลางอเล็กซ์ที่ขบกรามตัวเองแน่น กินจนเมา ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ผู้ชายก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วไม่คิดหน่อยหรือไงว่ามันไม่สมควร _____________ "พะ..พี่อเล็กซ์พานับกลับมาเหรอคะ" ถามแล้วเผลอกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ "ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น ไอ้คิมมันบอกไม่ให้ดื่มไม่ใช่เหรอ" อเล็กซ์เค้นถามเสียงรอดไรฟัน ".." นับดาวเงียบเมื่อไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร "ฉันถามทำไมไม่ตอบ!" "พะ..พี่เขาให้ตังค์นับค่ะ ชะ..ช็อตละหมื่น" "เห็นแก่เงิน!" อึก! ยอมรับว่าเธอเห็นแก่เงินจริงๆ เพราะเธออยากได้เงินไง เงินหมื่นใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ ที่ไหน สำหรับคนที่เคยลำบากมาก่อนไม่เคยพอ "ตะ..แต่วันหลังนับจะไม่ดื่มแบบนี้อีกค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" หญิงสาวผลักอกเขาเบาๆ แต่คนตัวโตไม่ขยับ กลับกันเขารวบแขนเรียวทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วกดไว้เหนือศีรษะด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างวางบนหน้าอกของเธอข้างหนึ่ง นิ้วของเขาเกี่ยวเกาะอกของเธอเอาไว้ ท่ามกลางคนตัวเล็กที่ตกใจ ใจเต้นตึกตักกับการกระทำนี้ __________________ "พี่คิม อ๊ะ!" ยังไม่ทันได้พูด โทรศัพท์กลับถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา (นับอยู่ไหน?) "อยู่กับกู!" คิมหันต์ชะงัก เขาไม่เจอนับดาวจึงคิดว่าอีกฝ่ายไปห้องน้ำ แต่ผ่านมาห้านาทีนับดาวยังไม่กลับออกมา อดคิดไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี สิ่งที่เขากังวลคือพนักงานผู้ชายในร้าน แล้วนับดาวก็น่ารักขนาดนี้ แต่เขาลืมคิดไปว่าเพื่อนตัวเองก็อันตราย ทำตัวเป็นขโมยเสียเอง (กูเชื่อว่านับดาวไม่ได้สมยอม?) "สมยอมไม่สมยอมเดี๋ยวก็รู้"
เมียพลาดรัก ซัน:อคิราห์/ เมย์:เมยาวี โปรย.. เพราะความผิดพลาดในคืนนั้นทำให้อคิราห์และเมยาวีมีบ่วงผูกมัดกันในวันนี้ แต่เขา..กลับจำเธอไม่ได้ "ฉันอยากรู้เหตุการณ์ตั้งแต่คืนนั้น สารภาพตามตรงว่าฉันจำเธอไม่ได้" __________________ "ลูกได้กินนมแม่บ้างหรือเปล่า" อคิราห์ถามออกมานิ่งๆ ไม่ปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่คนพูดดี คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น "คุณหมายถึงอะไรคะ" เมยาวีทำหน้างง "ก็ไอ้ที่มันดันฉันอยู่นี่ไง ลูกได้กินบ้างหรือเปล่า หรือมีแค่ใครที่ได้ดูดมัน" เมยาวีไม่รู้จะควันออกหูเรื่องไหนก่อนดี "กินค่ะ" น้ำนมเธอเยอะขนาดนี้ลูกต้องได้กินอยู่แล้วมั้ย "แต่ทำไมมันยังสวย..ไม่หย่อนยานเลยล่ะ"
เมื่อเขาต้องมารับอุปการะเลี้ยงดูเด็กสาวที่เพิ่งเสียแม่ไปได้ไม่นาน ทว่าเขาหวงเธอยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก ความรู้สึกแบบนี้ยังเรียกว่าผู้ปกครองเพียงอย่างเดียวได้หรือไม่ //ตัวอย่าง// "จะเอาอะไรให้ผู้ใหญ่ดูก็ควรยื่นใส่ในมือ ไม่ใช่เอาไปวางไว้ตรงนั้น แบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาท!" เขาแค่อยากเอาคืนคนที่จะตีตัวออกหาก แล้วอีกอย่าง วันนี้เดินเข้าห้องนอนเขาเองนะช่วยไม่ได้ ______________ "มีอะไรมาแลก" เคนเอ่ยทั้งๆ ที่พลิกกระดาษแผ่นเดียวกลับไปกลับมา โดยไม่ได้ไล่สายตาอ่านอย่างที่นาราเข้าใจ "คุณ..หมายถึงอะไรคะ" "ในเมื่ออยากไปฝึกงานที่ไกลๆ ทั้งที่รู้ดีว่าบริษัทของที่บ้านมี อยากทำตัวเหินห่างกับฉันแบบนี้มีอะไรมาแลก" "นาราจะไปฝึกงานนะคะคุณเคน..ไม่ได้ว่าจะทำตัวเหินห่างค่ะ" "ตอบไม่ตรงคำถาม!" นาราหน้ามุ่ยเมื่อได้ฟังดังนั้น "เกรดค่ะ นารามีเกรดมาแลก" ก็เธอเป็นนักศึกษานี่ การฝึกงานครั้งนี้ก็ต้องแลกเกรดว่าผ่านหรือไม่ผ่าน แต่เธอมั่นใจว่าผ่านอยู่แล้ว "ฉันไม่ได้สนใจในข้อนั้น เพราะยังไงเธอก็ต้องเรียนให้จบอยู่แล้ว แต่ที่ฉันอยากถามก็คือ..ในตัวเธอมีอะไรมาแลก"
ภูผา / นิด นิชาดา เขาถูกใจเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า "เอาอย่างนี้ดีกว่า ผมมีข้อเสนอที่ดีกว่าการเป็นผู้ช่วยเลขาผม คุณไม่ต้องมาเหนื่อยทำงานแบบนี้ ไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตว่าจะตายวันตายพรุ่ง" "ยังไงคะ" "มาเป็นเด็กผมสิ ผมให้มากกว่าเงินเดือนที่คุณขอมาอีก อยากได้เท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้นเลย" "ฉัน ไม่ ได้ ขาย ตัว!" _____________________ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีใครที่โง่ได้อย่างนิชาดา แต่บอกเอาไว้ก่อนว่า ในเมื่อไม่อยากเป็นคู่นอนของเขา เพราะฉะนั้น...\'อย่าให้เจอตัวที่ข้างนอกนะ จะจำทำเมียซะให้เข็ดเลยคอยดู\' _____________________ อะ..อ้าว คนสวย! เห็นไหม นิชาดาจะไปไหนรอด หึ
รักร้ายของนายรุ่นพี่ พายุ/เมล "เลิกเรียนมารอฉันตรงนี้เดี๋ยวมารับ" "มะ..ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวเมลกลับเอง" "ทำไม หรือไอ้หน้าไหนมันจะไปส่งอีกวันนี้" พายุถามเสียงเข้ม เขามาส่งแล้วก็จะมารับเองทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก "ไม่ใช่นะคะ!" เธอไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย แค่เธอยังไม่ชินกับการที่ต้องมามีใครทำตัวติดกันกับเธอแบบนี้ ปกติแล้วเธอเป็นคนชอบอิสระอยากไปไหนทำอะไรก็ไป แต่นี่เขาทำเหมือนอยากตามติดกับเธอ ซึ่งเมลมองว่ามันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ "อย่าแม้แต่จะคิดเพราะที่ผ่านมาฉันแค่ปรานี" อึก! นี่เขาปรานีแล้วอย่างงั้นเหรอ คราวที่แล้วก็ทำเอาเธอมาเรียนไม่ได้ เมื่อคืนก็ทำเอาเธอขาสั่น ถ้าได้ลาอาจารย์บ่อยๆแตงกวาต้องสงสัยแน่ๆว่าเธอเป็นอะไร ยังดีแค่ไหนที่รอบนี้เขาไม่ทำรอย
คำโปรย.. เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของที่บ้านแต่ไม่มีแฟนสักที กฤษณะวัยสามสิบหกปีจึงถูกผู้เป็นแม่หาผู้หญิงมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน อาจารย์หนุ่มจึงเกิดความคิดอยากจ้างใครสักคนมาเป็นแฟนปลอมๆ ตบตาแม่เขาเท่านั้น เลยไปคว้าเอาคนที่มายืมเงินเขาไปจ่ายค่าเทอมเมื่อตอนเย็นอย่างไม่ต้องคิดให้มากความ แต่มันจะไม่แปลกอะไรเลย หากเธอคนนั้นไม่ใช่นักศึกษาที่เขาสอน และความน่ารักของเจ้าหล่อนอีกนั่นแหละจึงทำให้เขาถลำลึกยากจนเกินหักห้ามใจ (หรือแท้จริงเขาไม่เคยห้ามใจตัวเองเลย) อยู่ดีๆ กลับอยากใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆแทนการถอยห่าง อยากเอาตัวเองเข้าไปแทรกกลางอยู่ในชีวิตประจำวันของเธอ แต่เขาจะทำอย่างไรดี ในเมื่อสถานะของเราทั้งคู่ตอนนี้มันไม่ควรเกิดเรื่องเลยเถิดขึ้น เขาจะเลือกอาชีพที่ (แม่) รัก หรือเลือกหัวใจตัวเองดี //ตัวอย่าง// "อาจารย์เรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ" "แกล้งเป็นแฟนให้ผมหน่อย" "คะ" "ผมมีความจำเป็นต้องมีแฟน เดี๋ยวนี้" _____________ "จะมีหลานให้ฉันตอนไหนเหรอ" นั่นทำให้พีรดาแทบสำลักทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ นี่เธอยังไม่ได้แต่งงานกับลูกชายท่านนะ ทำไมถามถึงหลานแล้วล่ะ "ใจเย็นๆ ครับแม่ แม่ได้อุ้มหลานแน่นอนคราวนี้ผมสัญญา" พีรดาตาโต ทำไมเขาบอกแม่ตัวเองว่าอย่างนั้นไม่เข้าใจ ไหนว่าแค่ให้เธอมาปรากฏตัวในฐานะแฟนไง ซึ่งหมายถึงอาจคบกันต่อหรือเลิกหลังจากนี้ก็ได้
กฎทุกข้อมีไว้ให้ทำตาม ใจแลกใจ ถ้าเกิดใครคนใดคนหนึ่งไม่ทำตามแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เซ็กส์ | ความสัมพันธ์ เจได ผู้หญิงก็แค่ของเล่น กราฟ ผู้หญิงมีไว้ให้ระบายอารมณ์ไง เค ผู้หญิงกับเพื่อน พวกมึงจะเลือกใครวะ ________________ "ห้องก็มีเป็นส่วนรวมแล้ว ตั้งกฎดีไหมวะ" เจไดเสนอ "กฎอะไร ตลกเหรอ" เคถามอย่างไม่ใส่ใจมากนัก "เห๊ย! มึงไม่เคยดูในหนังเหรอวะ มันมีการตั้งกฎกันระหว่างกลุ่มเพื่อนด้วยโว้ย" "กฎอะไร" กราฟถามอย่างสนใจ "อย่างเช่น.." "อะไรดีวะไอ้เค" เจไดหันไปถามเคเมื่อยังนึกไม่ออก "เอ้า มึงคิดนี่" "ผู้หญิงไหมวะ กูคิดเรื่องอื่นไม่ออกว่ะ" ตามสไตล์เจไดเพราะชีวิตเขาผูกพันแต่กับเรื่องผู้หญิงมามากมาย ถ้าจะให้คิดเรื่องเพื่อนเป็นเพื่อนตายนั่นมันน้ำเน่า อีกอย่างพวกเขาไม่มีทางหักหลังกันหรอกเพราะมีอาชีพคนละอย่างกัน ตัดเรื่องนี้ไปได้เลย "ไอ้ห่า แล้วเรื่องผู้หญิงมันต้องมีกฎอะไรกันวะ" เคถามขำๆ "เราจะไม่รักผู้หญิงคนเดียวกัน" "ก่อนจะตั้งกฎนั้นพวกเรายังไม่เคยมีแฟนเลยนะ" เคขำในลำคอ "ก็เลยบอกไว้ก่อนไงวะ" "เอ่อๆ" "งั้นกูว่าต่อ" "พวกมึงก็สังเกตเห็นว่าเดี๋ยวนี้กูคัดเอาแต่คนสวยๆมา เพราะฉะนั้นพวกมึงอย่าไปหลงรักเธอนะเว้ย" "หึหึ" กราฟที่นั่งฟังอยู่เงียบๆถึงกับขำออกมา รักคนขายตัวเนี่ยเหรอไม่มีทาง "ไอ้ห่า ใครจะไปรักผู้หญิงขายตัววะ" เคเอ่ยอย่างไม่คิดมากเพราะข้อนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว "เอ่อ บอกไว้ก่อนไง สัญญาไหมล่ะ" "แล้วถ้ารักล่ะ มันจะยังไงวะ" เคถามด้วยความอยากรู้แต่ไม่นึกทำจริง "แล้วพวกมึงกล้าเอาผู้หญิงพวกนั้นมารวมกับกลุ่มเพื่อนโดยไม่รู้สึกอะไรเลยว่างั้น แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่อาย แล้วมึงแน่ใจว่ากูจะจำไม่ได้ว่าทุกซอกทุกมุมแฟนมึงมีตำหนิอะไร" "หึหึ โคตรเด็ก" เคว่า ใครทำจริงก็บ้าแล้ว หนึ่งในนั้นไม่ใช่เขาบอกไว้เลย "เอ่อน่า ทำๆ" เจไดว่าก่อนจะกำก้ำปั้นยื่นออกไปตรงหน้าหวังให้เพื่อนเอามาชนด้วย อีกสองหนุ่มก็ยื่นมาชนอย่างไม่คิดอะไรมากเหมือนกัน "ไม่ต้องลงลายลักษณ์อักษรนะกูอาย" เคทำท่าขนลุก "เอ่อ ใจแลกใจก็แล้วกัน" _____________ "ตอบคำถามฉัน!" กราฟจ้องอีกคนเขม็ง "ฉะ..ฉัน ไม่อยากทำแล้ว" พอพูดเรื่องขายตัวน้ำตากลับไหลพรากลงมาหนักกว่าเก่า หญิงสาวสะอื้นไห้เพราะกลัวจับใจ มันไม่เหมือนที่เธอคิดไว้ พวกเขาน่ากลัวเหลือเกิน "ฉันไม่สน! ฉันแค่อยากรู้ว่ามาขายตัวแล้วจะกลัวทำไม" ____________ "ว่าไง!" เจไดกรอกเสียงตอบกลับไปตามสายเมื่อมีลูกน้องโทรมา (ราวสองชั่วโมงแต่ยังไม่พบคนที่น่าสงสัยเลยครับ) "มันอาจจะหลบอยู่ในนี้ก็ได้พวกมึงดูก่อน" เขาไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนนั้นจะหาทางหนีออกไปได้โดยง่าย ลูกน้องพ่อของเขามีเป็นร้อยอีกทั้งยังล้อมบริเวณเอาไว้ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไม่มีทางรอดสายตาไปได้เด็ดขาด เธอต้องยังอยู่ในนี้ (ครับ) "เดี๋ยว! บางส่วนเปลี่ยนใส่ชุดธรรมดาแล้วขึ้นมาหาบนคอนโดด้วย ห้ามทำให้เกิดเสียงดัง" (ครับ!!) "ถ้ารอบนี้ไม่เจออย่ามาเรียกกูเจไดเลย จะแอบได้นานเท่าไหร่กัน!" //เรื่องนี้มี3คู่นะคะ//
"นมอุ่นค่ะ" มือเรียวยื่นให้เขาไป "ขอบใจ" ก่อนจะเปิดประตูอ้าออกให้กว้างแล้วเอามือกอดอก "อะไรคะ" พัทธมนทำหน้างง "ปกติเธอยื่นของให้คนอื่นแบบนี้เหรอ ฉันเข้าใจว่ามารยาทที่ดีควรนำไปวางไว้ให้ฉันบนโต๊ะนะ" หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ โดนตำหนิอีกแล้ว ไม่เคยทำอะไรถูกใจเขาสักอย่างเลย "ขออนุญาตค่ะ" เพียงก้าวเข้ามาในห้องพ้นเขตของประตูกลับต้องสะดุ้งเมื่อเสียงปิดประตูลงตามหลังทำให้พัทธมนหันกลับไปมอง "เอาไปวางสิ" เขาบอกอีกรอบก่อนที่จะเดินตามเธอไป พอจังหวะที่หญิงสาวหันกลับเขารวบอีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด "ปล่อยนะคะคุณใหญ่!" นี่ไง! ที่เธอไม่อยากเข้าห้องของเขาเพราะแบบนี้ไง พลาดท่าจนได้! "คิดว่าตอนเย็นรอดไปแล้วตอนนี้จะรอดหรือไง" ปรเมศวร์ขบกรามแน่น "คุณหมายความว่ายังไงคะ" "แล้วผู้หญิงเดินเข้าห้องผู้ชายมันหมายความว่ายังไงล่ะ" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก "คุณใหญ่ปล่อย!"
มาเฟียจองจำรัก ฟรานเชสโก/ดาริน //คำโปรย// เพราะเข้าใจว่าดารินเป็นน้องสาวร่วมมารดา คนที่ถูกแม่ทิ้งให้อยู่กับพ่อสองคนและไม่นานท่านก็ฆ่าตัวตายไปกับความรักที่เทิดทูน ฟรานเชสโกต้องนำใครสักคนกลับมาชดใช้ให้เขาอย่างสาสม! //ตัวอย่าง// "อ๊ะ!" ร่างบางถูกกระชากกลับมาเมื่อไม่ได้รับคำตอบ "ฉันถาม!" "ถ้าคุณมีตาและหูไม่ได้หนวกก็น่าจะเห็นและยินว่าฉันอ้วก" "แล้วเธอเป็นอะไรถึงอ้วก!" ".." นั่นสิ เธอเป็นอะไรกัน ความเงียบจากฝั่งของดารินทำให้ฟรานเชสโกเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ เขาไม่ใช่เด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังนึกเรื่องที่ดาริน.. "เธอกินยาคุมทุกวันอยู่ใช่ไหม" ฟรานเชสโเค้นถามเสียงเข้มพลางทำสีหน้าจริงจัง เขาซีเรียสเรื่องนี้มากจึงให้ฝั่งของดารินเป็นฝ่ายกินยาคุมทุกวัน ในเมื่อเขาเป็นคนแรกของหญิงสาวไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอนามัยอยู่แล้วเพราะมันปลอดภัย แต่สิ่งที่จะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาดก็คือดารินท้อง! หญิงสาวท้องไม่ได้เพราะเธอกับเขาเรามีแม่คนเดียวกัน เขาแค่อยากสนุกและทรมานเธอเล่นๆ พร้อมทั้งทำให้แม่ของเธอกังวลใจที่ลูกสาวหายออกไปจากบ้าน จะได้รู้ว่าความคิดถึงมันทรมานขนาดไหนเมื่อวันที่แม่จากเขาไปแถมพ่อยังมาฆ่าตัวตายตาม! เขาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน "ว่าไง!" ฟรานเชสโกเขย่าตัวหญิงสาวให้ตอบ "กิน!" "กินแล้วทำไมเป็นแบบนี้! ยาคุมเธออยู่ไหน" ดารินเม้มปากแน่น ฟรานเชสโกรีบปล่อยแขนเรียวลงแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้! ชายหนุ่มหยิบแผงยาคุมในลิ้นชักออกมาดูแล้วนับย้อนไปถึงวันแรกที่เขาเริ่มให้เธอกินเพราะดารินกินยาคุมฉุกเฉินทุกวันไม่ได้อยู่แล้ว "ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" เขาหันมาเอาเรื่องกับดารินเมื่อเห็นว่ามันเพิ่งถูกแกะไปไม่กี่เม็ด ขณะนั้นน้ำใสๆ ในตาของหญิงสาวกลอกกลิ้ง เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้วทำไมจะไม่รู้อาการพวกนี้ "ตอบฉันมา!" ฟรานเชสโกเขย่าอีกคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ +++++ กึกๆ "ฟรานๆ" "ทำไมดารินต้องล็อกประตู" เขาหันมาขอคำตอบจากแม่ตัวเอง "รินนอนน่ะลูก" "นอนก็นอนไปแต่ทำไมต้องล็อก ยิ่งท้องไส้อยู่ด้วยเผื่อเกิดหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง" รู้ว่าไม่ต้องการเขาแต่ไม่ต้องแสดงออกมากมายอย่างนี้ก็ได้ หรือจงใจทำให้ตัวเองแท้งจะได้จบๆ ไป พวกใจดำ! แอรด.. ประตูห้องถูกเปิดออกจากคนด้านในก่อนที่ดารินจะมองหน้าแม่ตัวเอง ฟรานเชสโกมองใบหน้าซีดเซียวของดารินแล้วเกิดหงุดหงิด สภาพนี้ลูกเขาจะรอดไหมทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีอยู่กันภาษาอะไร "เป็นอะไร!" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม ดารินไม่ตอบ "ฉันถาม!" ชายหนุ่มเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวหมายจะคาดคั้นเอาอาการที่ดารินเป็นให้ได้ แต่อะไรบางอย่างทำให้ขายาวต้องหยุดชะงักเมื่อดารินเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำ ด้วยความที่เห็นคุณแม่ตั้งครรภ์วิ่งเขานึกโมโหสุดๆ จะฆ่าลูกเขาให้ตายจริงๆ ใช่ไหมถึงได้วิ่งเร็วขนาดนี้ ไม่รู้เหรอว่าคนท้องเขาห้ามวิ่ง จงใจทำให้ตัวเองแท้งหรือไง เดินตามเข้าไปหมายจะไปคาดโทษดารินเสียให้เข็ดแต่คนเป็นแม่กลับห้ามไว้ "ฟรานหยุดก่อนลูกหยุดก่อน" "ทำไมถึงปล่อยให้ดารินวิ่ง นี่อยู่กันภาษาอะไร แล้วใบหน้าซีดนั่นอีก ถ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่บอกให้คนพาไปหาหมอ หรือให้คนในบ้านโทรหาผมสิ! นี่รวมหัวกันไม่อยากให้ลูกผมเกิดมาใช่ไหม!" เขาตวาดแม่ตัวเอง คนเป็นแม่เสียใจที่ลูกคิดแบบนั้น ทว่าเข้าใจอาการดี ฟรานเชสโกคงเป็นห่วงลูกในท้องของดาริน "คืออย่างนี้นะฟราน" โซเฟียดันตัวลูกชายออกนอกห้องก่อนจะปิดประตูลง ท่ามกลางฟรานเชสโกที่มองด้วยความไม่พอใจ "ฟราน..ดารินแพ้ท้องลูก" "แพ้ท้องแล้วไง แบบนี้ยิ่งต้องดูแลใกล้ชิดสิไม่ใช่ปล่อยให้นอนคนเดียว ลุกได้ก็วิ่งสี่คูณร้อยเมตรแบบนี้!" "ดาริน..เหม็นลูก" ".."
'บำเรอรักมาเฟีย มาวิน/อิงฟ้า _______________ มาวิน' นักธุรกิจหนุ่มที่งานรัดตัวและน่าปวดหัว ต้องการสาวน้อยวัยขบเผาะมาเป็นยาชูกำลัง แต่เขามันประเภทกินดุกินหนักสาวๆเลยต่างพากันกลัว จะมีใครสักกี่คนที่ใจกล้าย่างกรายเข้ามาหาโดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อย เขาจะยอมจ่ายหมดหน้าตักและเลี้ยงดูหากพึงพอใจ ___________ "คุณทำเจ็บ" "โทษที รสนิยมฉันมันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเธอก็ชิน" ____________ "ฉันบอกว่าไงหื้ม" ".." "ถ้าไม่ครบร้อยครั้งฉันไม่อนุญาตให้ไปไหนไม่ใช่เหรอ" "แต่คุณก็มีผู้หญิงคนอื่นแล้ว" หญิงสาวสวนกลับทันควัน "นั่นไม่เกี่ยวกัน" "แต่คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันรับไม่ได้ ฮึก" "..ปกติฉันก็ทำมาตลอด" "แต่ฟ้าไม่เต็มใจ ฮือๆ" "งั้นเธอจะเอายังไงไหนลองว่ามาซิ หากมันดูมีเหตุผลมากพอฉันอาจจะยอมพิจารณา" "คุณไม่ต้องมาทำเป็นสนใจฟ้า" "แต่ฉันสนใจร่างกายเธอ" ใช่สิ เขาสนแต่ร่างกายของเธอ เขาไม่เคยออกปากเรื่องอื่นเลยสักครั้ง เขาไม่เคยออกปากว่าคิดกับเธอเป็นอย่างอื่น มันมีแต่เธอคนเดียวเนี่ยแหละที่คิดไปไกล แต่ทำไม..ยิ่งเขาย้ำเธอยิ่งร้องไห้ออกมาเสียงดัง ทำเอาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองเธอราวกับเป็นตัวประหลาด อิงฟ้าซบใบหน้าลงกับมือเพราะมันอายสุดๆไปแล้ว "จะกลับไปกับฉันได้หรือยัง ฉันไม่อยากใช้กำลังกับเธอหรอกนะอิงฟ้า" "ไม่ค่ะ" อิงฟ้าปาดน้ำตาออกก่อนจะเชิดหน้าใส่เขา หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็จะไม่กลับไป "ให้คิดก่อนพูดนะ เพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายก็ได้" ".." "เมธี" เมื่อมาวินยังเห็นอีกคนนิ่ง สงสัยเขาคงต้องใช้ไม้ตายเสียแล้ว "ครับนาย" "ไปเตรียมห้องเชือดให้กูหน่อยสิ กูอยากลงโทษเด็กดื้อแถวนี้!" __________________ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ไม่ได้เตรียมใจมาตั้งแต่แรก แต่สถานการณ์มันบีบบังคับให้เธอต้องเลือก นั่นก็ผู้มีพระคุณ ความเป็นความตายของพ่อขึ้นอยู่กับเธอ แล้วมันจะแปลกอะไร หากคนที่อยู่ในวงการขายความสุขทางตัวอยู่แล้ว ตัดสินใจทำเรื่องอย่างว่า ............................................................. "ผมอยากซื้อคุณ" "คะ?" สาวน้อยชาไปทั้งตัว คำพูดที่ออกจากปากของอีกฝ่ายตรงๆ ยอมรับว่าเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่มีแขกคนไหนถามซื้อเธอก่อนหากเธอไม่ออกปากว่าขาย "หึ" ไบรอันแทบกลั้นเสียงขำในลำคอเอาไว้ไม่ไหว คนเอเชียแบบเธอคงไม่ค่อยคุ้นเคยกับคำนี้สินะ หรือเธออาจจะเคยได้ยินมาบ้าง แต่คงไม่คิดว่ามันจะมีจริง หรือบางทีเขาอาจจะพูดตรงเกินไปเธอถึงได้ดูอึ้งขนาดนี้ "ผมอยากช่วยคุณจริงๆ แต่วิธีของผมมันอาจจะดูแปลกสำหรับคุณไปหน่อย" ยอมรับว่าเขาสนใจเธอ เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู น่าขำไหมล่ะ "ว่าไงครับ ถ้าคุณตกลงผมจะช่วยคุณทันที" หากคนตรงหน้านี้กำลังร้อนเงินจริงๆ ไม่เกินห้านาทีเธอคงตอบตกลง "วะ..วันไหนคะ" พูดแล้วก็อายปาก สาวน้อยค่อยๆ ก้มหน้าลงต่ำอย่างไม่มีทางเลือก บอกตามตรงว่าต่างบ้านต่างเมืองเธอไม่เคยคิดสักนิด แต่นี่มันสุดวิสัยจริงๆ คนที่มีประสบการณ์ชีวิตแบบเธอยังต้องคิดอะไรให้มาก ในเมื่อคนที่นอนรอก็เป็นพ่อของเธอ "วันนี้เลยเป็นไง แต่.." จีด้าขมวดคิ้วอย่างรอฟัง ข้อแม้ของเขานั้น "ต้องไม่ใช่แค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง แบบนั้นไม่ใช่การซื้อขายในแบบของผม" เขาตั้งกฎข้อนี้ขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง ยอมรับว่าเขาพอใจ ไม่แน่เขาอาจจะเสียดายหากตกลงซื้อขายกับเธอน้อยชั่วโมงเกินไป ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่าเขาต้องพึงพอใจในร่างบางนี้อย่างแน่นอน ถ้าเทียบกับเศษเงินแล้ว เขาจะต้องเสียดายไปทำไม "งะ..งั้น..เท่าไหร่คะ" "เท่าไหร่ดี จนกว่าพ่อคุณจะหายเลยดีไหม" สาวน้อยยกมือขึ้นมานับดู เก้าวัน! "กะ..เก้าวันน่ะเหรอคะ" เขาจะซื้อเธอเก้าวัน "ครับ" ยอมรับว่าเขาถูกใจเธอ และอีกใจก็กลัวโทมัสจะคาบไปกินเสียก่อน ถึงคำพูดของเพื่อนจะดูเล่นๆ แต่พวกเขาก็ใช้เงินซื้อความสุขได้ไม่ยาก เพราะฉะนั้นหากวันนี้มีโอกาส เขาไม่พลาดที่จะคว้าหญิงสาวเอาไว้ ตามจริงเขาเจอเธอก่อนโทมัสเสียอีก แล้วอีกอย่างที่เคยบอก เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู สาวๆที่ผ่านมาของเขาล้วนมีแต่สาวผมทองกันทั้งนั้นมันน่าเบื่อเกินไป เขาอยากลองเปลี่ยนแนวบ้าง ถ้าเป็นคนตรงหน้านี้จะได้ไหม "ฉันขอคิดก่อนได้ไหมคะ" ยอมรับว่าเธอสนใจแต่ไม่กล้า "แต่ว่าคุณต้องจ่ายส่วนที่เหลือในอีกไม่กี่วันข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นการรักษาคงหยุดชะงัก ข้อนี้คุณอาจจะต้องเลือก ทันที" ไบรอันเน้นประโยคหลังให้เพื่อคนฟังได้คิดตาม ปกติเขาไม่เคยต้องมาเกลี้ยกล่อมใครนานขนาดนี้ บอกแล้วไงว่าเขาอยากลองคนเอเชียจริงๆ
มาเฟียพันธนาการร้าย คุณลอฟท์/พลอยไพลิน __________________ //โปรย// เพราะความสะเพร่าของผู้จัดการส่วนตัว \'พลอยไพลิน\' จึงต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือมาเฟียเจ้าเล่ห์อย่าง \'ลอฟท์\' __________________ //ตัวอย่าง// "คุณไม่จูบผมก่อนเหรอ ทำไมบกพร่องจังหื้ม" คนถามแสดงสีหน้ายิ้มๆ แต่ประโยคกลับตำหนิเธอเล็กน้อย เมื่อคิดว่าต้องเสียเงินหลักสิบล้านเพื่อแลกกับเซ็กส์ที่เขาต้องสอน ทั้งที่เธอไม่ใช่เด็กสิบแปดขวบสักหน่อย หรือเด็กสิบแปดขวบมันยังรู้เลยว่าการกระตุ้นอารมณ์คู่ร่วมกิจกรรมต้องเริ่มจากจูบที่นุ่มนวลแล้วเพิ่มขึ้นเป็นร้อนแรง "คนแปลกหน้าต้องจูบกันด้วยเหรอคะ" พลอยไพลินพยายามหาข้อมาโต้แย้งเขา อีกอย่างเขาจูบกับใครมาบ้างก็ไม่รู้ ปลอดภัยหรือเปล่าเธอยังกลัวอยู่เลย "คุณกลัวผมเหรอ" ลอฟท์เอ่ยถามยิ้มๆ ผ่านแววตาที่เขารับรู้ว่าพลอยไพลินกำลังนึกกังวลในตัวเขา สงสัยชื่อเสียงลือเลื่องผู้หญิงเจนจัดไปหน่อยจนทำเอาเธอระแวง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นใครคนอื่นระแวงอย่างเธอสักคน มีแต่อยากเอาอกเอาใจ อยากจูบกับเขาจะตายแต่เขาไม่ให้อภิสิทธิ์ นี่ถือว่าเป็นดาราในดวงใจหรอกนะถึงยอมแลกลิ้นด้วย "กลัวสิคะ คุณจูบกับใครมา.." "ผมไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเชื่อมั้ย" ลอฟท์ชิงบอกก่อนที่พลอยไพลินจะพูดจบ พลอยไพลินแค่นหัวเราะออกมา น่าเชื่อตายเลย "คุณไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่ถ้าผมอยากให้คุณจูบล่ะต้องจ่ายเพิ่มเท่าไหร่ สามารถตีเป็นตัวเงินเลยได้ไหมลองว่ามาดู" สิบล้านก็ตั้งเอาไว้แล้ว เพิ่มอีกสักล้านสองล้านเขาคงยอม หรือจะเอาเพิ่มอีกสักยี่สิบล้าน ถ้ามันเร่าร้อนเขายอมแลก บอกแล้วเพื่อดาราในดวงใจโดยเฉพาะ หรือหากอยากให้เขาจ่ายเพื่อจูบกับเธอไปตลอดก็คงยอมอีกเหมือนกัน พลอยไพลินกลับเบนหน้าหนีไม่ตอบ เขารู้ว่าเธอกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน "ผมจ่ายให้คุณอีกครึ่ง" คราวนี้ลอฟท์เป็นฝ่ายรั้งใบหน้าเรียวให้กลับมารับจูบเขาเสียเอง ___________________ "นี่ผู้จัดการคุณไม่ได้บอกหรอกเหรอ ว่าผมมาประชุมที่นี่สามคืนสี่วัน" "สามคืนสี่วันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" "งั้นฟังผมดีๆ" เขารวบเธอเข้ามากอดเอาไว้ พลอยไพลินพยายามแกะแขนเขาที่รัดเธอออก ตอนนี้เธอเริ่มรังเกียจวิธีที่เขาใช้ทำมาก แล้วยิ่งเกลียดมากเมื่อเขามาทำเป็นพูดดีแต่การกระทำสวนทาง "ในสัญญาก็คือคนที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวนี้ให้ผม ไม่ใช่แค่คุณมาถ่ายรูปกับผลิตภัณฑ์หรือถ่ายภาพเคลื่อนไหว จบงานแล้วรับเงินสิบล้านบาทไปแบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ผมว่าคุณควรเอะใจตั้งแต่แรกว่าทำไมผมถึงจ้างคุณราคาสูงขนาดนี้ ทั้งที่เศรษฐกิจแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกัน อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่นางเอกดังของช่องขนาดนั้นแต่ผมกลับเลือกคุณ" เขาสะดุดตากับใบหน้าของเธอจนคิดว่าตัวเองต้องสนใจเธออย่างแน่นอน "ซึ่งมันรวมไปถึงตัวของคุณด้วยที่ต้องนอนกับผมเท่ากับจำนวนวันในสัญญา" "วะ..ว่าไงนะ" พลอยไพลินชาไปทั้งตัว ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย พี่วิไม่เคยพูดอะไรเลย "เพราะฉะนั้น..คุณเซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์ครีมอาบน้ำหนึ่งเดือน นั่นก็เท่ากับว่าคุณต้องนอนกับผมหนึ่งเดือนอีกเหมือนกัน!" "คุณโกงฉัน!"
มาเฟียขังรัก (นาธาน:ไอมิ) //คำโปรย// เพราะสัญญาบ้าๆ ระหว่างแม่เลี้ยงและนักธุรกิจหนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปีอย่างนาธาน ทำให้ไอมิต้องตกเป็นผู้หญิงของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ กังขังชีวิตเธอไม่พอ ปรารถนากักขังหัวใจเธอด้วยให้รักเขาได้แต่อีกฝ่ายจะไม่มีวันรักเธอ _____________ "ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอไปจากที่นี่ไม่ได้" "ทำไมคะ ในเมื่อคุณมีผู้หญิงคนใหม่แล้วทำไมถึงปล่อยไอมิไปไม่ได้" "เธอเป็นสมบัติของฉัน แม่เธอเอาเธอมาขัดดอกฉันเพราะไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่าย แล้วทำไมเธอถึงจะไปจากที่นี่ ฉันบอกเธอตั้งแต่วันแรกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่อยากมีเมีย แล้วเธอจะเวิ่นเว่อเอาอะไร ฉันจะเอาใคร ฉันจะมีใครมันก็เรื่องของฉัน แล้วเธอเป็นอะไรฮะ เมื่อก่อนฉันก็เคยมีทำไมไม่เห็นเธอเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ มาเป็นอะไรกับแค่คนๆ นี้!" "งั้นคุณคงลืมสัญญาที่เคยให้ไอมิไว้ บอกว่าไอมิจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว" "ฉันไม่ได้ลืม!" "แต่คุณทำไม่ได้!" "อย่าหาเหตุผลมากมายมาคุยกับฉัน เธอต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น อยู่เป็นผู้หญิงของฉัน อยู่เป็นสมบัติของฉัน ถึงวันหน้าฉันจะแต่งงานเธอก็ต้องอยู่กับฉัน!" --------------------------------- จบสุขนิยมนะคะ พระเอกมีเมียเดียวค่ะ ไม่เชื่อต้องลองอ่านน้า
-ลม- ฝาแฝดคนน้องของดิน นักธุรกิจหนุ่มหล่อที่พ่อแม่ต้องการให้แต่งงานก่อนคนเป็นพี่เพื่อที่จะได้มีหลานให้อุ้มก่อนตาย และหญิงสาวเรียนอยู่ปีสี่ที่แม่หามาให้เขาไม่ชอบเธอเลย -มีนา- นักศึกษาปีสี่ที่คนเป็นแม่บอกว่าหยิบยื่นสิ่งที่ดีๆให้เธอก็ตัดสินใจรับ และสิ่งๆนี้เธอรักเขาตั้งแต่คราวแรกที่เห็นหน้า ทำให้มีนาตัดสินใจเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาได้ไม่ยากเพื่อรอวันที่จะเป็นสะใภ้ของบ้าน แต่เขาคนนั้นกลับไม่แม้แต่จะมีใจให้เธอเลย จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน และหลายเดือนผ่านมา มีนาไม่รู้ว่าตัวเองจะทนอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ได้นานแค่ไหนกัน ..ให้สู้กับคนไม่มีหัวใจดีกว่าสู้กับคนในใจของเขา...
ดิน ก็ยังยืนยันว่าไม่ชอบผู้หญิงพันธุ์นั้น ประเภทคลอเคลียกับผู้ชายไปทั่วทั้งที่ไม่ใช่แฟนของตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้น่ารังเกียจ เขาไม่อยากยุ่ง น้ำ ในเมื่อจริงจังกับคนๆเดียวแล้วมันไม่ราบรื่น ขอเป็นคนร่านอย่างที่ใครบางคนเคยว่าอย่างเดิมก็แล้วกัน ------ เป็นเรื่องราวของพระเอกอย่างพี่ดินที่ต้องตามควบคุมความประพฤติของน้องสาวเพื่อนสนิท น้องน้ำจะ 'ดื้อ' แค่ไหน และพี่ดินจะ 'ดุ' อย่างไร ฝากติดตามน้องน้ำคนดื้อกับพี่ดินคนดุด้วยนะคะ -------------- "ไอ้ไฟมันให้พี่มาดูแล" "ดูแลหรือรังแกเอาให้ดี น้ำเชื่อว่าพี่ไฟไม่ได้บอกให้พี่ทำแบบนี้แน่" "ไอ้ไฟมันบอกแค่ว่า ทำยังไงก็ได้ให้น้ำเข็ดหลาบ ให้หายร่านสักที แล้วแบบนี้ น้ำคิดว่าพี่ทำได้แค่ไหนกัน"
เพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ทำผิดพลาดไป ไม่คิดว่ามันจะกลับมาทำร้ายหัวใจของเขาถึงเพียงนี้ คนที่ได้เข้าออกในกายเธอแทบทุกคืน เขาไม่เคยได้รับแววตาอ่อนโยนจริงใจจากเธอบ้างเลย เพราะหญิงสาวปักใจเชื่อไปแล้ว ว่าเขาทำร้ายน้องชายของเธอ -น้ำค้าง- "นายคิดว่า ฉันจะรักคนที่ทำให้ฉันเจ็บได้ทุกวันอย่างนั้นเหรอไฟ ฉันไม่มีทางรักคนอย่างนาย อย่าพยายาม" -ไฟ- "เลิกต่อต้านกูสักทีได้มั้ย แม่ง! มึงไม่เจ็บหรือไงฮะ!"
บ่วงกันต์ธร กันต์ธร/หมอกันต์ แพทย์หนุ่มวัย35ปี เพราะความผิดพลาดในอดีตทำให้เขาได้มาซึ่งลูก เกศรา วัย23ปี เพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้เธอกลายมาเป็นแม่ของลูกเขา ______ "ก็ได้ เธอจะได้อยู่กับลูกทุกวัน แต่เพียงหน้าที่แม่ของลูกเท่านั้นอย่าคิดเป็นอย่างอื่น อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะพิศวาสเอาเธอมาทำเมีย และไม่ว่านานเท่าไหร่ เธอไม่มีทางที่จะได้เป็นเมียฉันจำเอาไว้!" ______ "คุณย่าขา..ห้องคุณพ่อมียุง กัดคอคุณแม่เต็มเลยค่ะ" "คุณย่าให้พี่แม่บ้านไปจัดการเลยนะคะ ยุงมันร้ายนัก!" ข้างบนก็มั่นมาก ปากแซ่บใส่เมียซะด้วยสิ แต่ทำไมข้างล่างลูกสาวถึงมาฟ้องย่าแบบนี้ล่ะอิพ่อ แสดงว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน แต่ผิดพลาดตรงไหนนั้นต้องมาอ่านดูนะคะ
ทวงรักสามีแสนร้าย ภาคิน/น้ำหนึ่ง ภาคิน ลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้างที่เพิ่งแต่งงานไปได้ไม่นานเมียก็หอบเสื้อผ้าหนีกลับบ้าน หนึ่งปีผ่านไปคนที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจกลับหิ้วกระเป๋ากลับคืน ประกาศปาวๆว่าจะกลับมาทำหน้าที่เมีย เดินหน้าง้อจนกว่าผัวจะหายโกรธ ตอนจากไปโคตรง่าย พอกลับมาคิดว่าจะง่ายงั้นเหรอ เอาสมองส่วนไหนคิด! "มึงยังโกรธเขาอยู่?" "เกลียด" ภาคินเอ่ยออกมาตรงๆ "ขนาดนั้นเลย" "ลองมึงโดนบ้างสิ" คราวนี้ธีรดนย์เงียบ หากเขาเจอแบบภาคินมันก็ต้องตายกันไปข้างล่ะ "ถ้าคุณน้ำหนึ่งแก้ผ้าง้อ คิดว่าจะใจอ่อนมั้ย" ธนาลองถามขึ้น อันนี้อยากรู้เป็นการส่วนตัว ภาคินส่ายหัว อย่าหวังเลย ไม่แจ้งตำรวจมาจับก็บุญ "ไม่เลยเหรอวะ" "ทำไมกูต้องใจอ่อนล่ะ กูไม่ยอมกลับมามีอะไรกับคนที่ทิ้งกูไปหรอกนะ" "แล้วถ้าเขาอมหัวให้มึงล่ะ" ธนาถามยิ้มๆ เรื่องแบบนี้ว่าไม่ได้นะ ของชอบผู้ชายเราซะด้วยสิ กดหัวนิด อมลึกหน่อยก็ยอมอ่อนข้อให้แล้ว "ต่อให้อ.ม.ตี.นกูก็ไม่ให้อภัย!" ****************** "ชุดดีๆ กว่านี้ไม่มีใส่หรือไง!" "ปกติแบบไหนคะ" "ก็ที่คนทั่วไปเขาใส่กัน ถ้าใส่แบบนี้แก้ผ้านอนไปเลยมั้ย" "หนึ่งไม่ติดนะคะถ้าต้องแก้ผ้านอน" เมื่อก่อนยังทำเลย ก็เขาแหละชอบแก้ผ้าเธอ ถามแต่ใส่ทำไมๆ "แต่ฉันติด!" "ติดตรงไหนคะ เมื่อก่อนคุณไม่เห็นว่านี่นา" เดินอมยิ้มออกไปตากผ้าเช็ดตัวตรงระเบียงแล้วกลับเข้ามาฟังว่าเขาจะว่ายังไง จะให้ใส่น้อยชิ้นนอนหรือให้ถอดดี "ตอนนี้ฉันต้องการให้เธอแต่งตัวเรียบร้อยกว่านี้ เธอควรให้เกียรติเจ้าของห้องบ้างนะ" "หนึ่งก็มีแต่แบบนี้สิคะ หรือว่าคุณหวั่นไหว" "ไม่ใช่ ต่อให้เธอเดินแก้ผ้าฉันยังไม่รู้สึกเลย" **************** "เลิกพยายามสักทีได้ไหมฉันไม่อิน" "ฉันพูดความจริง ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนมันก็ไม่มีผลหรอก ต่อให้ฉันนอนกับเธอ เธอทำสำเร็จ เธอก็เป็นได้แค่คนที่ฉันใช้ระบายความใคร่เท่านั้น เพราะฉันไม่สามารถกลับไปรักเธออย่างเมื่อก่อนได้แล้วอย่าเสียเวลา" "คุณคิน.." น้ำหนึ่งชาไปทั้งตัว มองหน้าคนพูดแววตาสั่นระริก "อย่าให้ฉันต้องพูดแรงไปกว่านี้ เธอยังสาว ยังสวย แต่ฉันไม่ได้รักเธอ" "เพราะคุณรักคนอื่นเหรอคะ" ถามออกไปแล้วรีบเม้มปาก น้ำตาเต็มป้อ พอเขาบอกเหตุผลทำไมหาทางไปไม่เจอ "ใช่" "ใครคะที่คุณรัก พยาบาลคนนั้นเหรอคะ" "เรื่องส่วนตัวของฉันมั้ย เอาเป็นว่ากลับบ้านไปเย็นนี้ฉันต้องไม่เห็นเธออยู่ที่บ้าน" ไม่แค่พูด ภาคินยังดันตัวน้ำหนึ่งให้ลงจากตัก ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้าหาโต๊ะทำงาน หยิบบัญชีมาตรวจเช็คโดยที่ไม่เอ่ยอะไรต่อ น้ำหนึ่งยืนมองสามีน้ำตาคลอ อะไรก็ไม่เจ็บเท่าการที่เขาบอกว่ารักคนอื่นไปแล้ว การทำให้เขากลับมารักเธอไม่ยากเท่าใจเขามีใครคนอื่นไปแล้ว ข่าวลือที่ว่าเขากำลังปลูกต้นรักกับลูกสาวผู้ใหญ่บ้านท่าจะจริง น้ำหนึ่งแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้อง มิวายยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ดี ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ เธอยังมีความห่วงใยให้เขาเสมอ "คุณอย่าลืมกินข้าวที่หนึ่งทำมาด้วยนะคะ ไม่ได้ใส่อะไรที่เป็นอันตรายค่ะ" ******************* "ขับรถดีๆ นะคะ แล้วก็..กลับมาเราคงไม่ได้เจอกันแล้ว" น้ำหนึ่งฝืนยิ้มทั้งที่ใจโคตรพัง น้ำตาเม็ดเล็กร่วงเผาะ ว่าจะไม่ร้อง แต่มันอดไม่ได้จริงๆ "ฮึก หนึ่งจะคิดถึงคุณค่ะ ขะ..ขอให้คุณมีความสุขกับคนที่คุณเลือกนะคะ คนที่คุณรักและเขาก็รักคุณ คนที่เหมาะจะเป็นแม่ของลูกคุณ คนที่ไม่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจอย่างหนึ่ง คนที่ฉลาดกว่าหนึ่ง หากวันไหนที่คุณแต่งงาน หนึ่งจะมาล้างถ้วยในงานแต่งให้นะคะ ไม่คิดค่าแรงสักบาทเลยค่ะ"
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.