Köhne bir zihin, yaşamaya aç bir beden.
Dil suskun ama gözler çığlık çığlığa bağırıyor.
Bir feryat.
Evrende eşi benzeri yok.
Kimse bilmiyor gözü yaşlı bir çocuğa ait olduğunu.
Bir bedenden o ses çıkar elbet lâkin bir nefis uzak durabilir mi acı vermekten?
Göğsüme oluk oluk akın eden acı, tüm bedenimi esareti altına almış yok etmek için an kolluyordu. Pes etmeyecektim, etmek istemiyordum. Ölüm belki güzel olabilirdi ancak dünya benden bu kadar çabuk kurtulmamalıydı. Ya da ben kendimi böyle avutmaya çalışıyordum, emin değilim.
Zemin ayaklarımın altından kaymış zihnim koca bir boşluğa yuvarlanmış ve nefesim kesilmişti. İlk birkaç saniye katiyen nefes alamadım karanlığa gidip gitmemek arasında kalmış gibiydim.
"Kahretsin." Bu sesi du……
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.