Şeyma Demir

Yağmacı "Ejder Beyazı"

Reads

+18 Evvelden beri anlatılan peri masalları değildi yaşanılan hayat. O da bir prens değildi muhakkak. Ejder denirdi ona. Beyaz Ejder... Atalarının Ejderha dölünden gelme olduğunu söylerdi kimileri. Sağ gözünün ve saçlarının nişanesiydi aslında bu hüküm... Beyaz, herkese ölüm getirirdi. Kimisi ölüp dirildiğine inanırdı bu yağmacı ve şirret adamın. Çünkü ölüm dokunmuştu sağ yanına ve orada izini bırakmıştı... Kimisi ise ölüme meydan okuduğuna inanırdı genç adamın. Ölümsüzlük iksirini içtiği vakit aklaşmıştı saçları... O aslında sadece bir yağmacıydı. Kıymetli eşyaları avlayan, bilinmez ufukları kendine mesken tutan, kendine ait olmayan güzel şeylere el koyan... Günlerden bir gün bu yağmacı yağmaladı sihirli bir asayı. Vurdu yere ve bağırdı ürkütücü sesiyle. “Onu bana getirin!” Büyülü değildi elbet bu asa ama büyü bile bu denli etkili değildi. Kurulduğu altından taht pek kıymetliydi. Tenekeye benzer taçları özensizdi. Koca hanları Ejder’in atlarının ahırı için idealdi. Keyifsizdi. Bunca hengameye değer miydi? Lakin o vakit dileği yerine getirildi. Dileğini gerçekleştirmemek kırılgan kellerin ne haddineydi? Getirdiler hazine diye bilinen ganimeti. O ganimet ki, yedi düvelin dilindeydi... Kimisi devlet verdi onun küçük ellerine... Kimisi yıldızdan taçlar serdi ayaklarının dibine... Saçları başak, gözleri nehir, endamı güneş gibi aydınlatırdı ayak bastığı toprağı. Gül kurusu teninden süzülen koku, bedenini titreten siren gibiydi. Ejder baktı bu dilbere... O bakış ki; ürkütürdü korkusuz adamları. Kadın baktı Ejder’e… O bakış ki; her erkeğin dizleri yeri vurur, elleri uzanamayacakları bu kıymetli hazineye umutsuzca açılırdı. Ne Ejder kaçırdı gözlerini, ne dilber. Ne Ejder çöktü dizlerinin üzerine, ne de dilber korkuyla sindi köşesine. Nefret mi? Aralarında asılı duran bir urgan gibiydi. Ya genç kız asılacaktı ince gerdanından bu yağlı urgana, ya Ejder teslim olacaktı kendi idamına. Hesapta olmayan bir şey olduğunda ve bu iki asil ruh birbirine tutunduğunda, içlerinde bulunan nefret bile şaşıracak ve ateşlerinin rehavetiyle yanacak, kavrulacaktı. Aşk: Nefretten daha güçlü, ihtirasa açılan kapıydı. Aşk: Düşmanın koynuna memnuniyetle sokar, dostunu sırtından bıçaklatırdı. Aşk… Hükümdarları bile korkutandı.

Updated at