เสน่หาสายใยรัก

กนกรส มาศอุไร Romance

เพราะความเข้าใจผิดจึงทำให้ ปวีณ จับตัว นาทยสุรี เพื่อมาแก้แค้นแทนน้องสาวนอกใส้ สายใยแห่งแค้นทักทอจนเกิดเป็นรักเกินห้ามใจ ปวีณจะทำเช่นไร เมื่อหญิงสาวที่เขาแค้น ดันเป็นรักแรกและรักเดียวของตนเอง......
คำโปรย...
“โอ๊!!! ” เสียงคำรามหนักดังลั่นเมื่อเสร็จสมอารมณ์หมาย ปวีณแช่ตัวอยู่ในช่องหลืบแสนคับแน่นรอจนกว่าจะถูกรีดพิษสวาทออกจากความกระสันเสียวจนหยดสุดท้าย นาทยสุรีนอนหายใจรวยระรินเพื่อปรับระบบหายใจให้เป็นปกติ เมื่อบ่ายนี้เขากลับเข้าไปฉุดเธอออกมาจากบ้านที่ไม่ต่างจากกรงขังสำหรับเธอ แล้วลากเธอมายังกระท่อมท้ายสวนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เขาก็จัดการปล้ำถอดชุดเธอ ก่อนจะกระโจนจ้วงเข้าใส่โดยไม่พูดไม่จากันสักคำเดียว...
“ลุกออกจากตัวฉันเสียทีสิ ฉันหนักนะ...” ฝ่ามือน้อยผลักร่างหนาให้ลุกออกไปให้พ้นจากตัวเธอ ดวงตาใสแต่เต็มไปด้วยหยาดของน้ำตาเงยหน้าขึ้นมองคนใจร้าย เขาทำกับเธอไม่ต่างจากโสเภณีข้างถนน เวลานึกอยากขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไปฉุดกระชากเธอมากระทำย่ำยี โดยไม่คิดจะถามไถ่กันสักคำเดียวว่าเธอต้องการหรือเปล่า พอเข้ากระท่อมมาได้ เขาก็จับเธอนอนกับพื้นเตียงกระแทกความปรารถนาเข้าใส่อย่างไม่ลืมหูลืมตาก็ว่าได้...
“หึ...เก่งดีนี่ ขนาดโดนฉันจัดหนักขนาดนี้ ยังอุตส่าห์มีเรี่ยวแรงหลงเหลือมาสะดีดสะดิ้งใส่ฉันได้อีก หรือจะต่อกันอีกสักยกดีล่ะ ฉันยังไม่ค่อยอิ่มสักเท่าไหร่เลยเหมือนกัน เฮ้อ! ก็เนื้อเธอมันช่างหอมหวานเสียเหลือเกิน ยิ่งกินก็ยิ่งหิวยิ่งอยากอึบเธออีกหลายๆ รอบ เป็นเมียคนบ้านป่าบ้านสวนก็ต้องอดทนหน่อยแล้วกัน เพราะของดีๆ แบบเธอมันหากินยากเสียด้วย พอได้มาแล้วมันก็ต้องใช้ให้คลุ้มค่ากับการเสี่ยงไปฉุดตัวเธอมากันสักหน่อย...” คำพูดหยาบคายไม่รักษาน้ำใจกัน ยิ่งทำให้นาทยสุรีต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“ฉันเกลียดแก...” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ ถ้าหากเธอรู้สักนิด เขาทำกับเธออย่างนี้เพราะสาเหตุมาจากอะไร บางทีเธออาจจะยอมชดใช้ให้กับเขาโดยไม่ต้องใช้กำลังเข้าข่มแหงรังแกกันให้เจ็บปวดอย่างนี้ก็ได้...
“แล้วคิดว่าฉันรักเธอตายนักหรือไง เพราะฉันก็เกลียดเธอไม่ต่างกันนักหรอกนะ อาจจะเกลียดมากกว่าที่เธอรู้สึกกับฉันก็ได้...” เป็นเพราะไม่ชอบใจกับคำพูดใส่หน้าเขาว่าเกลียดของนาทยสุรี จึงทำให้ปวีณรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ทั้งๆ ที่ก็นอนด้วยกันอยู่ทุกค่ำคืน นี่น้องน้อยของเขายังจะมาตะโกนใส่หน้าเขาว่าเกลียดอีกหรือไง คนมันก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ ก็ไม่เพราะทุรนทุรายจวนเจียนจะเป็นบ้าตายด้วยความคิดถึงนี่หรือไง เขาถึงได้ไม่อยากรีรอให้ถึงตอนกลางคืน จึงทำหน้ามึนเดินเข้าไปฉุดเธอมาจัดการให้หายคิดถึงให้มันหมดเรื่องหมดราวไปเสียที เขาจะได้มีสมาธิทำงานในสวนต่อ แต่พอมาได้ยินคำว่าเกลียดกัน ใจเขาก็เลยร้อนรนขึ้นมา ใครมันจะยอมให้เมียตัวเองมาตะโกนแหกปากบอกว่าเกลียดได้ล่ะ เธอพูดได้เขาก็พูดได้ ดูสิใครมันจะแน่กว่ากัน...
“ถ้าเกลียดฉันก็ปล่อยฉันไปเสียทีสิ จะมากักขังฉันไว้ทำไมล่ะฮะ! ” ถึงปากจะตะโกนบอกเขาว่าเกลียด แต่จะมีผู้หญิงสักกี่คนจะเกลียดผู้ชายคนแรกของตัวเองได้ลงคอจริงๆ ยิ่งความรู้สึกส่วนลึกมันมักจะชี้ให้เธอเห็นเขาเป็นพี่เสือเข้าไปทุกที เธอจึงรู้สึกรู้สากับความรู้สึกนี้จนอยากจะบ้าตาย แม้จะย้ำบอกกับตัวเองสักกี่ครั้ง ไอ้ผู้ชายแสนร้ายกาจคนนี้ไม่มีทางจะใช่พี่เสือของเธอไปได้ แต่พอโดนเขาสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวทีไร ความรู้สึกมันก็ขัดบอกให้เธอคิดว่าเขาคือพี่เสือของเธออยู่นั่น แล้วถ้าหากเขาคือพี่เสือของเธอขึ้นมาจริงๆ เธอไม่ต้องเสียใจหนักไปมากกว่านี้หรอกหรือ กับสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างไม่ให้เกียรติกันเช่นนี้...
*************************

Unfold